Marokkkaanse kijk op Thuisblijfmoederschap

door Naima

Hoe kijken de Marokkaanse-Nederlanders aan tegen een Thuisblijfmoeder? Om daar een antwoord op te geven moet ik eerst een onderscheid maken tussen de eerste- en tweede generatie Marokkanen in Nederland. Deze twee groepen kunnen namelijk niet als één groep worden gezien, omdat ze verschillen qua achtergrond, scholing, levenstyle en gedachtengang. Er zijn natuurlijk nog vele andere verschillen te noemen, maar ik beperk me voorlopig tot deze verschillen. Ik zal hierbij gebruik maken van voorbeeldpersonen in mijn directe omgeving. Wat ik nu ga uiteenzetten is dus gebaseerd op mijn persoonlijke belevenis, op mijn subjectieve ervaring dus.

Visie eerste generatie Marokkanen

Tot deze groep behoren bijvoorbeeld mijn ouders en schoonouders. En zelfs tussen hen ondervind ik nog vele verschillen. Ik weet bijvoorbeeld dat mijn ouders mij altijd hebben gesteund met mijn studie en me altijd hebben aangemoedigd om het nog verder te schoppen. Toen zij hoorden van mijn zwangerschap waren ze natuurlijk wel blij dat ze weer opa en oma zouden worden, maar ze hadden toch niet van mij verwacht dat ik me zo snel zou settelen met kinderen en al. Hun reactie was dat ze het jammer vonden dat ik niet meteen aan de slag ging toen ik eenmaal mijn diploma had behaald.

Mijn schoonouders daarentegen zijn minder enthousiast wat de studie van hun kinderen betreft. Zij zien hun kinderen zo snel mogelijk een kortdurende studie doen, zodat ze zo snel mogelijk aan het werk kunnen. ‘Je gaat uiteindelijk toch trouwen en kinderen krijgen en dan heb je jarenlang voor niets gestudeerd’, is hun mening. Ik schrok nogal toen ik dit voor het eerst hoorde.

Daarna heb ik het nog wel honderd keer gehoord en al die keren gingen mijn haren ervan overeind staan. Voor de meeste eerste generatie Marokkanen geldt toch wel dat een getrouwde vrouw met kinderen veel aanzien krijgt. Dat geldt vooral wanneer een vrouw de leeftijd van achttien jaar bereikt. Ben je dertig jaar en nog niet getrouwd? Dan heb je weinig aanzien en kan je reacties verwachten als ‘je had een kind van elf jaar kunnen hebben’ en geniet je dus weinig aanzien van hen.

Wat zowel mijn ouders als mijn ouders wel met elkaar gemeen hebben is dat als je volgens hun eenmaal kinderen hebt je ze niet zo snel naar de crèche of iets dergelijks zou moeten brengen. Zij zijn van mening dat als je besluit een kind te nemen je zelf de volledige aandacht en zorg moet geven. Ik moet toegeven dat ik het daar enigszins mee eens ben.

Visie tweede generatie Marokkanen

Onder deze groep val ik. Mijn mening is dat je nooit ‘uitontwikkeld’ bent en dat er altijd nog wel een weg valt te bewandelen die je nog verder kan brengen dan waar je op dat moment staat. Met frisse moed begon ik aan mijn studie en was ik van plan het heel ver te schoppen. Nooit uitgaande van ooit te trouwen en kinderen te krijgen. Ik denk dat heel veel mensen mij ook nooit als zo’n type hebben beschouwd. Anyway, als ik -nu ik eenmaal zelf kinderen heb- een oordeel zou moeten vellen over een Tbm dan heb ik één en al respect voor een Tbm. Ik denk dat het echt de zwaarste baan ooit is, omdat dat gewoonweg geen maatschappelijke aanzien verschaft en je nooit ‘vrij’ bent. Maar ik denk niet dat dit het oordeel is van een typische Marokkaanse- Nederlandse vrouw, maar meer van een vrouw die uit ervaring spreekt.

Het is wel zo dat vele Marokkaanse- Nederlandse vrouwen deze mening delen, want ik word door hen nog altijd gevraagd of ik een baan heb. Zo ja, dan stijg je in aanzien en zo nee, dan ben je gewoon een saaie huismoeder en word je al gauw geassioceerd met hun eigen moeder. Waar ze overigens veel respect voor hebben en waar ze heel trots op zijn, op alle offers die hun moeders voor het gezin uitbrengen. Ik ook trouwens.

Maar toch verwachten steeds meer tweede generatie Marokkanen dat je kinderen heel goed zou kunnen combineren met een baan. Mijn man en vele andere tweede generatie Marokkanen trouwens ook. Maar of er nou Marokkaanse huismannen bestaan? Ik heb ze nooit gekend. Wel is het zo dat als beide ouders een baan hebben de taken wel onder worden verdeeld. Maar over het algemeen is het zo dat als de man de werker is van beiden dan is er weinig sprake van taakverdeling. Bij mij is helaas soms dat laatste heel erg van toepassing. Boodschappen is wel zijn vaste taak en daar ben ik heel blij mee. Ook helpt hij met ons dochtertje. Ik weet wel dat als ik zou werken hij mij veel meer zou helpen in de huishouding.

Mijn slotvisie

Ik ben van mening dat als je eenmaal voor het moederschap gekozen hebt, je er toch wel in de eerste jaren voor je kind moet zijn. De zijn de ‘basisjaren’ van een kind. Een kind zal natuurlijk altijd -ook in de latere jaren- aandacht en veel zorg nodig hebben, maar de basis is naar mening het belangrijkst. Ik ben me ervan bewust dat hier veel tegenover staat. Omdat ik altijd gewend was om financieel onafhankelijk te zijn, was het voor mij heel moeilijk om te accepteren dat ik zelf geen geld meer in het laatje bracht en dat ik (we)? afhankelijk was van één inkomen. Hoe je het wendt of keert, het blijft een getouwtrek. Maar als ik dat lachende koppie van mijn kleintje aankijk dan weet ik weer voor wie ik de behoefte van financiële afhankelijkheid opzij schuif.