Het verhaal van Beatrijs Hofland

Eindelijk is de beslissing genomen! Eindelijk durf ik me te storten in het avontuur dat thuisblijfmoederschap heet.

Eindelijk, na de geboorte van ons derde kindje. En wat me over de streep trok? Alle eerlijke, verrassende en mooie verhalen van alle thuisblijfmoeders op deze site. Wat me het laatste zetje gaf is de onmogelijkheid fatsoenlijke opvang te vinden voor drie kinderen in de fasen van kleuter, peuter en baby. Ook de overtuiging dat ik het dan misschien niet super goed doe, maar dat ik wel hun eigen en enige moeder ben. Zoals mijn man het heel lief verwoordde: het is bijzonder dat je onze kinderen zoveel tijd met jou gunt...'

Van werkende moeder naar thuisblijfmoeder: wat een stap! Voor ik dit nieuws 'wereldkundig' maakte gingen er weken, maanden over heen. Jezelf in een nieuwe maatschappelijke rol zien, vergt de nodige voorbereiding. Angsten wegdromen, onzekerheden vereffenen, intuïtie aanspreken. Door hierover te schrijven wil ik aan anderen laten zien hoe een dergelijke keuze gemaakt kan worden en wat de gevolgen kunnen zijn. Oftewel: ik bied je mijn glazen bol en een inkijkje in jouw mogelijke toekomst!

De directe aanleiding voor de grote beslissing mijn boeiende baan op te geven is het volgende geweest:

Op een middag was ik met mijn jongste dochter aan het wandelen. De oudsten waren een dag naar de crèche en ik zat midden in mijn verloftijd. Een gevoel van 'alle tijd' van de wereld overviel me gelukzalig. En dat leidde direct tot een bezoek aan de plaatselijke bakker voor een heerlijke lunch. Dochterlief sliep al die tijd in de kinderwagen. Zoals altijd op zoek naar iets te lezen, vroeg ik een oudere heer zijn krant te leen. Hij antwoordde: "Tja, ik heb hem thuis ook, maar ergens anders lezen is net wat minder eenzaam".

Toen ik wilde afrekenen en de krant terugbracht, raakte ik met hem in gesprek. We praatten over alleen op pad zijn, kinderen krijgen, de maatschappij van tegenwoordig. Eigenlijk het type gesprek dat ik op mijn werk veelvuldig had, met name met oudere patiënten. In mijn werk kreeg een dergelijk gesprek altijd een meer diepgaand, soms zielzorgend vervolg. En ineens schoot door me heen dat, wanneer ik met alle drie mijn kinderen op stap was geweest, ik nooit met hem in gesprek was geraakt. Niet uit gebrek aan interesse, maar simpelweg omdat ik al mijn zintuigen en aandacht aan de kindjes had gewijd. Het conflictueuze van de situatie drong tot me door: zorgen voor mijn kinderen zou nooit tegelijkertijd met werkelijke zorg voor de ander/patiënt plaats kunnen vinden. Het adagium ik kan niet toveren (i.e.: ik kan niet alles tegelijk - zeer vaak tegen mijn vragende oudste geuit) doemde in volle glorie op.

Waarom is dit de aanleiding voor het schrijven van mijn ontslagbrief geweest?

Simpelweg: ik kan niet alles tegelijk en bovenal: ik wil niet alles tegelijk. Wat ik doe wil ik goed doen en mijn kinderen vullen mijn leven met hun bijzonderheden, zorgbehoeften, vragen en liefde. Daarvoor wil ik met hart en ziel kiezen. Noem het ontslag, noem het carrièrebreak. Sabbatical of ouderschapsverlof met open einde. Ik noem het moederschap met hart en ziel.

Over kiezen met je hart of met je verstand schrijf ik de volgende keer meer.

Meer lezen van Beatrijs?

Bezoek dan haar blog!

Vergelijkbare berichten

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *