Supermoeder valt van haar voetstuk

Steeds minder mensen geloven in supermoeder, die een succesvolle carrière heeft en ook nog op tijd thuis is om koekjes te bakken. Een groeiende groep mensen gelooft dat er een prijskaartje hangt aan moeders die buitenshuis werken, en dat het de kinderen en het gezin zijn die dat prijskaartje betalen.

Dit bleek uit onderzoek van Professor Jacqueline Scott van de faculteit sociologie van de Universiteit van Cambridge. Enkele citaten:

'Er lijkt een groeiende sympathie te ontstaan voor het ouderwetse idee dat vrouwen thuis horen, en niet op kantoor.'

'Het idee dat steeds meer mensen vinden dat vrouwen buitenshuis moeten gaan werken in plaats van thuis voor het gezin te zorgen is duidelijke een mythe,' aldus Professor Jacqueline Scot.'

'Het is goed mogelijk dat deze verandering in denken wordt veroorzaakt doordat de glans van het Supermoeder-syndroom af is. Het idee dat vrouwen een volwaardige carrière nastreven terwijl ze thuis ook nog koekjes bakken wordt meer en meer gezien als onhaalbaar voor gewone stervelingen.'

Het onderzoek

In 1980, 1990 en 2000 werd onderzoek gedaan naar de ideeën van mensen over gelijkheid tussen man en vrouw en de rolverdeling. Professor Scott vergeleek deze resultaten met recente resultaten van de 'International Social Survey Programme'.

Onderzoeksmethode

In ieder onderzoek werden aan zo'n 1000 tot 5000 mensen stellingen voorgelegd. De respondenten moesten zeggen of ze het er mee eens waren of oneens.

Stellingen als: 'Het is de taak van de man om geld te verdienen,' en 'Het is de taak van de vrouw om voor de kinderen te zorgen' werden voorgelegd om de mening over gelijkwaardigheid tussen mannen en vrouwen te meten.

Stellingen als 'Het gezinsleven lijdt er onder als een vrouw fulltime werkt,' werden gebruikt om te meten of werkende moeders als nadelig werden gezien voor kinderen en gezin.

Resultaten

In 1990 zei meer dan 50% van de vrouwen en 51% van de mannen dat het gezin er niet onder leed als een vrouw ging werken. Sindsdien is dit gedaald naar 46% onder vrouwen en 42% onder mannen.

In vergelijking met 1991 zien nu minder mensen een baan als de beste weg naar onafhankelijkheid voor vrouwen: 54,9% vrouwen, 54,1 mannen.

In Amerika zijn de verschillen nog groter. Daar is het percentage mensen die zeggen dat het gezinsleven niet wordt beïnvloed door een werkende moeder gedaald van 51% in 1994 naar 38% in 2002.

Hoe komt dat?

Professor Scott vindt dat er nader onderzocht moet worden waarom de meningen zijn veranderd. Is dat omdat zorgen voor het gezin als typisch vrouwenwerk wordt gezien, of is het omdat mensen denken dat er geen alternatief is?