Mag je andermans kind slaan?

Dat is de vraag in Christos Tsiolkas' Australische boek 'De klap'.

Hector en Aish organiseren een gezellige barbecue voor familie en vrienden. Maar één van de kinderen is een regelrecht etterbakje, dat bij zowel kinderen als volwassenen de handen doet jeuken. Hij is vier jaar oud, heet Hugo, en drinkt nog steeds bij zijn moeder Rosie aan de borst. Dan schiet Hectors neef Harry uit zijn slof, en verkoopt klierige Hugo een klinkende klap in zijn gezicht.

Deze klap veroorzaakt spanning in de familie en vriendengroep: hoewel iedereen het er over eens is dat je een kind niet mag slaan, vindt iedereen ook dat Hugo er om vroeg, en dat aangifte bij de politie en een rechtszaak aanspannen, te ver voeren.

Achterflap maakt belofte niet helemaal waar

Hoewel de achterflap spreekt van een 'dramatisch effect' van 'de klap' op alle aanwezigen, vond ik dat een beetje overdreven. Het grootste effect heeft 'de klap' op Aish, Rosie's vriendin. Rosie, de moeder van het geslagen kind, eist namelijk haar solidariteit op, en dat veroorzaakt spanningen in haar relatie met haar man Hector, die het op zijn beurt voor zijn neef opneemt.

'De klap' is vooral een psychologische roman, waarbij ieder karakter een eigen hoofstuk krijgt, te beginnen met Hector. Vervolgens komt de hele vriendenkring en familie voorbij. Zo leer je iedereen beter kennen, maar het enige dat de acht hoofdstukken met elkaar bindt is dat de karakters zich in dezelfde sociale kringen bewegen.

Je loopt als het ware een paar weken mee met een vriendengroep, leert ze allemaal een beetje kennen, en dan gaan lezer en karakters weer ieder hun eigen weg. Er is geen ontknoping of climax. Het boek stopt simpelweg.

Multicultureel

De karakters in De Klap hebben bijna allemaal een verschillende culturele achtergrond: Indisch, Grieks, Aboriginal en Australisch. Ze komen vreedzaam bij elkaar op de barbecue, maar door 'de klap' wordt de vrede verstoord en onderlinge verschillen uitvergroot. Zo zijn Hectors Griekse ouders per definitie solidair met hun neef Harry: ze zijn immers familie! Dit tot groot ongenoegen van de moeder van het geslagen kind, Rosie.

Mag je andermans kind corrigeren?

Een intrigerende, en actuele vraag! Waarbij de vraag: 'Mag je andermans kind sláán?' natuurlijk met een welluidend 'Nee!' beantwoord moet worden.

Maar toch voelde ik als lezer een intense tevredenheid toen neef Harry, die stomme Hugo een flinke klap verkocht. Dezelfde bevrediging die je voelt als je ergens jeukt hebt, en krabt. Heerlijk gewoon. Als lezer houd ik er blijkbaar een heel andere, dubieuze, moraal op na, dan als mens in de maatschappij.

Dat neemt niet weg dat ook ik vind dat neef Harry, Hugo niet had mogen slaan, maar aangifte bij de politie en de rechtszaak vond ik te ver gaan

Overbevolkt boek

Voor mensen met aandachtsproblemen is 'De Klap' behoorlijk overbevolkt met karakters. In het eerste hoofdstuk, waarin je de hele familie en vriendengroep leert kennen, heb ik op een gegeven moment van narigheid maar een A4-tje gepakt en noteerde daarop iedere naam en relatie. Want er was zelfs een Aboriginal man bij, die moslim was geworden, en daarbij zijn naam had veranderd, en die ik dus onder twee namen moest onthouden!

Vreemdgangers en seks

In elk hoofdstuk komen stomende seksscènes voor, en er is een groot tekort aan huwelijkse trouw. Zowel Hector als Harry, beiden zeer gelukkig getrouwd, gaan vreemd. Zelfs Aish, heeft een one night stand! Waar al die seks goed voor was, snap ik niet helemaal. Wellicht voor de verkoopcijfers?!

Australische setting

Uit het boek spreekt zeer duidelijk de Australische cultuur en setting: je krijgt als lezer echt het gevoel dat je een stukje Australisch leven leert kennen.

Conclusie

Het intrigerende gegeven van 'de klap' vond ik matig uitgewerkt. De Klap is vooral een overbevolkt boek met promiscue karakters, met wie je als lezer een eindje oploopt. Je leert ze kennen, blikt een tijdje in hun leven, en dan laat je ze weer achter.

Boeiend zijn wel de morele kwesties die Tsiolkas oproept: borstvoeding geven aan een vierjarige kleuter, opvoedingsstijlen, monogamie, discriminatie, verdovende middelen, aids, tienerseks en natuurlijk: mag je je met andermans opvoeding bemoeien.

Eventuele meerwaarde is de Australische couleur locale die het boek uitstraalt. En wie van veel verschillende karakters houdt, komt goed aan zijn trekken.

Praktische informatie

De klap
De klap
Tsiolkas, C.

Vergelijkbare berichten

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *