Huisvrouw en Classica: Lisette van Eerten

Lisette van Eerten, studeerde af in de Griekse en Latijnse taal en cultuur. In mei 2009 was de geboorte van haar dochter aanleiding haar baan op te zeggen. Nog maar net gewend aan haar nieuwe leven als moeder, accepteerde haar man een baan in New York. Inmiddels wonen ze daar alweer een jaar, en is Lisette in verwachting van de tweede.

Lisette van Eerten: Huisvrouw en Classica

Ik ben classica. In principe. Dat wil zeggen, ik heb de ‘klassieken’ bestudeerd, of in elk geval wat wij binnen onze westerse cultuur als zodanig beschouwen. Griekse en Latijnse taal en cultuur, zoals dat officieel heet. Bij het afstuderen heb ik een bul ontvangen, die niemand mij nog afneemt, dus het is een min of meer blijvende staat waarin ik verkeer. Classica.

In praktijk ben ik echter huisvrouw. Dat roept misschien een beeld op van poetsen en soppen wat helemaal niets met mijn aard of mijn huishouden te maken heeft, maar ik ben het wel. Dag in, dag uit. Huisvrouw.

Huisvrouw en classica dus. Het één sluit het ander niet uit, al zullen er in beide categorieën individuen zijn die over de andere categorie enkel kunnen schamperen. Ik was me er zelf nauwelijks van bewust dat ik überhaupt tot één van beide categorieën behoorde, totdat ik vanochtend mijn keuken instapte. Mijn ieniemienie-manhattankeukentje, nauwelijks een armlengte breed, achterin ons appartement.

Uiteraard stap ik daar vaker in. Vaak, zelfs. Vaak ben ik me er daarbij ook van bewust ofwel dat ik overdag het licht aandoe, ofwel dat het zo’n donkere keuken is. Maar vanochtend dacht ik bij het binnengaan van de keuken over mezelf in de derde persoon. Ook dat gebeurt overigens wel vaker, en al zolang ik me kan herinneren. Het is dus geen zorgwekkende voorbode van geestelijke aftakeling. Als kind bracht ik het graag in verband met een vaag verlangen te schrijven.

Ik stapte dus mijn keuken in en dacht: “Zij betrad de duistere engte van haar keuken.” Serieus. Dat dacht ik. Zomaar, spontaan.

Huisvrouw en classica dus. Keuken en duistere engte. En ik vatte het nog altijd niet op als een teken van verstandelijk verval. Erger nog, direct daarna dacht ik: “als een katabasis!” Met een zeker enthousiasme, alsof het een triomf was dat ik de avonturen van mezelf-in-de-derde-persoon vervolgens ook nog als literair criticus kon analyseren. Als een katabasis!

Hoewel er van een feitelijke afdaling geen sprake is bij het betreden van mijn keuken, werd ik ineens overvallen door de stellige overtuiging dat als mijn leven een boek was, het aldus geïnterpreteerd zou worden. Als een symbolische afdaling in de onderwereld. Maar welke kennis of kracht had ik er te verwerven? Welke missie had ik te volbrengen? Het genot van de kop koffie waarmee ik het licht van de kamer weer betrad, leek me wat al te banaal. Een mens hoeft niet in de duisternis af te dalen om te leren genieten –al schijnt het vaak wel te helpen. Ik bleef er nog even over piekeren en peinzen, totdat ik werd afgeleid door de pap die op wonderlijke wijze in mijn dochters wenkbrauw terechtgekomen was.

Ik was de hele gedachtenstroom –hoe absurd ook- alweer bijna vergeten toen ik later op de ochtend mijn fiets onder de verkeerde hoek de lift in probeerde te krijgen, met veel gebots tegen reeds dichtgaande deuren, en nog net niet klemzittende kinderhandjes. Enkele weinig specifieke negatieve gedachten omtrent het ophalen van de fiets drongen zich aan me op: Altijd dat gedoe, om die fiets uit de kelder te moeten halen. Uit dat hok, waar het altijd onwaarschijnlijk heet is en het bovendien vaak wemelt van de kakkerlakken.

Aha.

Ja: aha! Hitte en duisternislievende creaturen! De donkere keuken was slechts een voorbode. De kelder is natuurlijk de werkelijke helletocht! De afdaling die noodzakelijk is om verder te komen in de buitenwereld!

Classica en huisvrouw. Ik leef een compleet epos, al heeft niemand het in de gaten.

Meer lezen van Lisette van Eerten?

Bezoek dan haar blog Manhattanmama