Kijktip: Kroost en carrière, tweeverdieners in de knel

Op donderdag 10 juni 2011 zond de VPRO een themaprogramma uit over tweeverdieners. Onder leiding van Opzij hoofdredactie Margriet van der Linden, praten vier tweeverdieners over wat er bij hen thuis gefilmd is.

Je krijgt een fascinerend kijkje in het leven van vier ouderparen, die allebei minstens vier dagen per week buitenshuis werken. Op z'n minst gezegd is het een hectische manier van leven.

Kijk deze documentaire, en laat ons weten wat je er van vond!

Get Microsoft Silverlight
Bekijk de video in andere formaten.

Vergelijkbare berichten

31 reacties

  1. Ik heb het begin en het eind gezien en ik vond de mevrouw met de twee dochters en de archeoloog als man tenenkrommend. Tja, al kwam ze er later op terug omdat haar man d'r terug floot, had ze niet veel op met moeders die er voor kiezen thuis te blijven. Ze was erg overtuigd van haar keuzes en liet niet veel ruimte. En verder vond ik, wat ik gezien had, precies zoals ik het zou verwachten en ook precies wat ik dus niet wil voor mijn gezin.

    Op zich zou ik misschien ook wel iets zien in het Zweedse model. Maar dan moet het wel "verplicht" zijn. Wat ik nu altijd wel zielig vind aan die "BSO kinderen/dagen" is dat ze niet vrij zijn in het kiezen van hun eigen speelvriendjes. Ze zijn "opgezadeld" met die kinderen wiens ouders ook opvang hebben op die dag. Als je iedereen laat "bso-en" houd je het natuurlijke selectieproces van vriendjes e.d. in stand. Ik vind dat iets dat ook bij opgroeien hoort. Eerst kies je zelf je vrienden, later krijg je collega's, die zijn niet eigen keuze en als student wordt je ingedeeld in studiegroepen.

  2. Ik heb het ook gekeken en vond het een mooi en herkenbaar programma. Nee, het leven met kinderen en een baan buitenshuis is niet altijd makkelijk. Als ik de verhalen hoor van thuismoeders, dan is dat leven ook niet altijd makkelijk. Kinderen opvoeden is gewoon een hele (mooie) klus. Ja, ik vind het heel jammer dat we elkaar de maat nemen. Schuldgevoelens die vrouwen met name elkaar aanwrijven kun je beter kwijt dan rijk zijn. Hierboven zie ik ze ook gelijk weer staan. Wanneer nemen vaders elkaar eigenlijk de maat....juist ja, zelden.
    Mijn mening: thuismoeder prima, moeder met een baan buitenshuis ook prima. Ik laat me door niemand meer een schuldgevoel aanpraten. Heerlijk!!
    Ik wil ook een kijktip geven, de documentaire 'babies'. Die laat zien dat overal ter wereld ouders hun best doen om hun kinderen op te voeden en in hun levensonderhoud te voorzien. De documentaire laat zonder oordeel zien dat dat op verschillende manieren kan. Kijk daar hou ik van, naar elkaar kijken, je over elkaar verwonderen en elkaar respecteren.

    groet Dieuwke

  3. Ik zal het simpel houden en vanuit de IK persoon reageren ;
    Als ik dit filmpje zie, dan weet ik weer waarom ik NIET (fulltime) buitenshuis wil werken. Voila

  4. Ik zal het simpel houden en vanuit de IK persoon reageren ;
    Als ik dit filmpje zie, dan weet ik weer waarom ik NIET (fulltime) buitenshuis wil werken. Voila

  5. Ik werk (op het moment) niet buitenshuis, en vind het gezin met 3 kleine kids net zo goed hectisch. Ik heb niet het hele programma gezien want er kwamen natuurlijk weer peutervingers aan voor het af was, maar ik denk dat ondanks de hectiek het toch best een fijne manier van leven kan zijn. Het is gewoon druk met kinderen, hoe je het ook indeelt. Dat kan zijn door wel of niet erbij te werken, het maakt uiteindelijk niet uit. Je besteed een deel van het werk uit als je buitenshuis gaat werken, maar daarvoor in de plaats doe je ander werk (bijvoorbeeld omdat dat meer verdient of je beter ligt) Als je thuis komt pak je je andere, ouder zijn, werk weer op. Beide versies zijn zo hectisch als je het wilt maken. Het ligt heel erg aan je eigen karakter wat voor jou gezin wel of niet werkt. Het zijn gewoon tropenjaren....

  6. Ik werk (op het moment) niet buitenshuis, en vind het gezin met 3 kleine kids net zo goed hectisch. Ik heb niet het hele programma gezien want er kwamen natuurlijk weer peutervingers aan voor het af was, maar ik denk dat ondanks de hectiek het toch best een fijne manier van leven kan zijn. Het is gewoon druk met kinderen, hoe je het ook indeelt. Dat kan zijn door wel of niet erbij te werken, het maakt uiteindelijk niet uit. Je besteed een deel van het werk uit als je buitenshuis gaat werken, maar daarvoor in de plaats doe je ander werk (bijvoorbeeld omdat dat meer verdient of je beter ligt) Als je thuis komt pak je je andere, ouder zijn, werk weer op. Beide versies zijn zo hectisch als je het wilt maken. Het ligt heel erg aan je eigen karakter wat voor jou gezin wel of niet werkt. Het zijn gewoon tropenjaren....

  7. Ik vond het mooi dat er vier totaal verschillende punten werden weergegeven. Wat me het meest opviel was het schuldgevoel bij de moeder met Crohn. Ik voel me wel eens schuldig dat ik niet werk (door ziekte weliswaar, maar toch). Eigenlijk wel jammer. Dat schuldgevoel. Verder viel me de angst op om het dure huis te verliezen en de zaak waar hard voor was gewerkt. Pas als je wordt geconfronteerd met de niet-maakbare kanten van het leven, gaan mensen pas nadenken. Vind ik ook jammer eigenlijk.
    Verder heb ik wel een gevoel van medeleven maar ook respect gekregen voor de hardwerkende tweeverdieners. Ik zeg eerlijk dat ik dat niet zou kunnen zo'n hectisch leven en alle ballen steeds in de lucht moeten houden. En ik ben niet jaloers meer op hen, merk ik.

    Ik vond het een genuanceerd beeld geven. Hoop alleen dat mijn kind van school af is voordat de dagvullende leerfabrieken vorm krijgen in NL. Maar dat is puur eigenbelang van mij als zieke moeder met een kind dat vaak aangeeft erg blij te zijn dat papa en mama er allebei heel vaak zijn als hij thuis (mag zijn) is. Diep in mijn hart vier ik dit gegeven dan wel als ik eerlijk ben. Voor ons is het het beste gewoon. Maar anderen zijn anders. Moet kunnen. Al zou ik het niet prettig vinden als zoonlief ergens speelt en de ouders weg gaan om andere kinderen naar de voetbal te brengen. Daar is ie nog net te jong voor in mijn ogen.

  8. Ik vond het mooi dat er vier totaal verschillende punten werden weergegeven. Wat me het meest opviel was het schuldgevoel bij de moeder met Crohn. Ik voel me wel eens schuldig dat ik niet werk (door ziekte weliswaar, maar toch). Eigenlijk wel jammer. Dat schuldgevoel. Verder viel me de angst op om het dure huis te verliezen en de zaak waar hard voor was gewerkt. Pas als je wordt geconfronteerd met de niet-maakbare kanten van het leven, gaan mensen pas nadenken. Vind ik ook jammer eigenlijk.
    Verder heb ik wel een gevoel van medeleven maar ook respect gekregen voor de hardwerkende tweeverdieners. Ik zeg eerlijk dat ik dat niet zou kunnen zo'n hectisch leven en alle ballen steeds in de lucht moeten houden. En ik ben niet jaloers meer op hen, merk ik.

    Ik vond het een genuanceerd beeld geven. Hoop alleen dat mijn kind van school af is voordat de dagvullende leerfabrieken vorm krijgen in NL. Maar dat is puur eigenbelang van mij als zieke moeder met een kind dat vaak aangeeft erg blij te zijn dat papa en mama er allebei heel vaak zijn als hij thuis (mag zijn) is. Diep in mijn hart vier ik dit gegeven dan wel als ik eerlijk ben. Voor ons is het het beste gewoon. Maar anderen zijn anders. Moet kunnen. Al zou ik het niet prettig vinden als zoonlief ergens speelt en de ouders weg gaan om andere kinderen naar de voetbal te brengen. Daar is ie nog net te jong voor in mijn ogen.

  9. Indrukwekkend verhaal, maar ik merk dat het me ook boos maakt. Boos dat de ouders in de uitzending er zo'n technisch en filosofisch verhaal van maken. Voor mij is de kern van moederzijn vooral in emotionele betrokkenheid gelegen. Ik zag hun kinderen net zo weinig meewerken als die van mij (ook 3, ook klein), terwijl ik veel meer voor ze thuis ben. Dat is kinderen eigen en ik geloof dat je als gezin alleen maar kan groeien als een van de ouders emotioneel beschikbaar is. Dat kan echt niet door vanachter je computerscherm bevelen de kamer in te roepen. Of te vertellen wat belangrijk voor je is (ontslag genomen) zonder erbij te vertellen wat het jou doet, waarom je het wel of niet fijn vindt. Rode draad (die dus mist in alle verhalen): de ouders hebben de kinderen op de wereld gezet, zij mogen er dus al hun liefde in stoppen. Of het er uit komt, is een tweede. Maar geef wat je te geven hebt aan liefde en aandacht!

  10. Indrukwekkend verhaal, maar ik merk dat het me ook boos maakt. Boos dat de ouders in de uitzending er zo'n technisch en filosofisch verhaal van maken. Voor mij is de kern van moederzijn vooral in emotionele betrokkenheid gelegen. Ik zag hun kinderen net zo weinig meewerken als die van mij (ook 3, ook klein), terwijl ik veel meer voor ze thuis ben. Dat is kinderen eigen en ik geloof dat je als gezin alleen maar kan groeien als een van de ouders emotioneel beschikbaar is. Dat kan echt niet door vanachter je computerscherm bevelen de kamer in te roepen. Of te vertellen wat belangrijk voor je is (ontslag genomen) zonder erbij te vertellen wat het jou doet, waarom je het wel of niet fijn vindt. Rode draad (die dus mist in alle verhalen): de ouders hebben de kinderen op de wereld gezet, zij mogen er dus al hun liefde in stoppen. Of het er uit komt, is een tweede. Maar geef wat je te geven hebt aan liefde en aandacht!

  11. Mooie documentaire!
    Hier toch ook wel een druk schema,maar inmiddels zonder schuldgevoel.
    Ben het eens met Dieuwke, ieder doet het op zijn eigen manier.
    groet Sandra

  12. Mooie documentaire!
    Hier toch ook wel een druk schema,maar inmiddels zonder schuldgevoel.
    Ben het eens met Dieuwke, ieder doet het op zijn eigen manier.
    groet Sandra

  13. Ik vind dit een heel moeilijk onderwerp. Mooie documentaire maar geen conclusie. Voor mij.
    Ik zou het niet kunnen (bijna) full time werken. Soms zou ik het willen.
    Aan de andere kant: in andere landen heb je geen keuze.

    Gr,
    Julia

  14. Ik vind dit een heel moeilijk onderwerp. Mooie documentaire maar geen conclusie. Voor mij.
    Ik zou het niet kunnen (bijna) full time werken. Soms zou ik het willen.
    Aan de andere kant: in andere landen heb je geen keuze.

    Gr,
    Julia

  15. Leuk programma. En ook leuk om een kijkje te nemen in de keuken van andere gezinnen.
    Pfoe, ik benijd geen van de stellen zeg. Wat een gedoe. Ik schrok van dat jongetje die
    zijn moeder sloeg. En ze zei er niets van!

    Ik vond het geblaat van Valeri echt verschrikkelijk. Ze had zichzelf maar tot 'Powervrouw' benoemd. Kennelijk ben je pas een powervrouw als je precies doet wat zij doet. Ze was helemaal in haar nopjes met zichzelf. En haar man die bijna verontwaardigd was dat de interviewster vergat te zeggen dat hij zelfstandig ondernemer was. Nou..nou...Tenenkrommend arrogant zeg! Wat een emotionele armoe in dat gezin. En maar lachen over het feit dat ze altijd haast heeft. Goh, grappig hoor. Even vragen aan je kinderen of ze het ook zo grappig vinden.

    De hectiek in de gezinnen werd uitvergroot om het programma wat smeuïger te maken, vooral bij Ellis en Leo. Ondanks alle drukte kwam dat gezin op mij toch als heel sfeervol en warm over. In drie van de vier gezinnen werd er volgens mij ook aan tafel (en met elkaar) gegeten. Bij Valeri en Bobo 'werkte' dat niet. Nee, gek he als je met haar aan tafel zit (of met haar laptop...) komt er toch geen echt contact tot stand.

    Ik irriteer me er aan dat de VPRO weer 4 stellen heeft uitgekozen die in
    een uitzonderlijke positie zitten qua opleiding en werk. De meeste Nederlanders zijn geen radiovrouw, archeoloog, milieu-adviseur, medewerker bij Solidaridad of commercieel directeur bij een bedrijf. Nee, dat zijn verkopers, vrachtwagenchauffeurs, kappers etc. Jammer dat ze geen gezinnen uit andere sociaal-economische klassen lieten zien.

    Begrijpelijk dat ouders zeggen dat ze niet bij de creche kunnen zijn voor feestjes enzo. Zoals Ellis zegt: als je daar tijd voor hebt, dan had je je kinderen niet naar het kdv gebracht! Daar zit ook een belangrijk leerpunt voor scholen en kdv's. Al zitten die met de handen in het haar nu vrouwen de arbeidsmarkt op gejaagd worden. We kunnen met zijn allen wel heel denigrerend doen over luizencontroles, het versieren van de school voor kerst, de autoritjes voor uitstapjes en excursies, het vullen van lijmpotjes enzovoort, maar als de overheid wil dat er ook nog wordt onderwezen zullen ze de handen die wegvallen (met name die van moeders) moeten vervangen door andere handen.
    Dieptepunt was wel het eerste verjaardagsfeestje van Danny op de psz...
    Trouwens opvallend dat Danny zei: 'Lang leve de opa's maar ik zou het liever zelf doen'
    Niemand dwong haar hier toch toe? Of ben ik nou gek? Ze koos zelf voor het riante optrekje en dito hypotheek. Jammer dan.

  16. Leuk programma. En ook leuk om een kijkje te nemen in de keuken van andere gezinnen.
    Pfoe, ik benijd geen van de stellen zeg. Wat een gedoe. Ik schrok van dat jongetje die
    zijn moeder sloeg. En ze zei er niets van!

    Ik vond het geblaat van Valeri echt verschrikkelijk. Ze had zichzelf maar tot 'Powervrouw' benoemd. Kennelijk ben je pas een powervrouw als je precies doet wat zij doet. Ze was helemaal in haar nopjes met zichzelf. En haar man die bijna verontwaardigd was dat de interviewster vergat te zeggen dat hij zelfstandig ondernemer was. Nou..nou...Tenenkrommend arrogant zeg! Wat een emotionele armoe in dat gezin. En maar lachen over het feit dat ze altijd haast heeft. Goh, grappig hoor. Even vragen aan je kinderen of ze het ook zo grappig vinden.

    De hectiek in de gezinnen werd uitvergroot om het programma wat smeuïger te maken, vooral bij Ellis en Leo. Ondanks alle drukte kwam dat gezin op mij toch als heel sfeervol en warm over. In drie van de vier gezinnen werd er volgens mij ook aan tafel (en met elkaar) gegeten. Bij Valeri en Bobo 'werkte' dat niet. Nee, gek he als je met haar aan tafel zit (of met haar laptop...) komt er toch geen echt contact tot stand.

    Ik irriteer me er aan dat de VPRO weer 4 stellen heeft uitgekozen die in
    een uitzonderlijke positie zitten qua opleiding en werk. De meeste Nederlanders zijn geen radiovrouw, archeoloog, milieu-adviseur, medewerker bij Solidaridad of commercieel directeur bij een bedrijf. Nee, dat zijn verkopers, vrachtwagenchauffeurs, kappers etc. Jammer dat ze geen gezinnen uit andere sociaal-economische klassen lieten zien.

    Begrijpelijk dat ouders zeggen dat ze niet bij de creche kunnen zijn voor feestjes enzo. Zoals Ellis zegt: als je daar tijd voor hebt, dan had je je kinderen niet naar het kdv gebracht! Daar zit ook een belangrijk leerpunt voor scholen en kdv's. Al zitten die met de handen in het haar nu vrouwen de arbeidsmarkt op gejaagd worden. We kunnen met zijn allen wel heel denigrerend doen over luizencontroles, het versieren van de school voor kerst, de autoritjes voor uitstapjes en excursies, het vullen van lijmpotjes enzovoort, maar als de overheid wil dat er ook nog wordt onderwezen zullen ze de handen die wegvallen (met name die van moeders) moeten vervangen door andere handen.
    Dieptepunt was wel het eerste verjaardagsfeestje van Danny op de psz...
    Trouwens opvallend dat Danny zei: 'Lang leve de opa's maar ik zou het liever zelf doen'
    Niemand dwong haar hier toch toe? Of ben ik nou gek? Ze koos zelf voor het riante optrekje en dito hypotheek. Jammer dan.

  17. Zo, heb eigenlijk weinig toe te voegen aan de reactie hierboven,
    Behalve dat ik er erg verdrietig van werd dat deze mensen over hun situatie spraken alsof dat de huidige standaard is of in ieder geval zou moeten zijn.
    En, dat als ze dan thuis zijn, ze eigenlijk nog geen echte aandacht besteden aan hun kinderen.

    Ik krijg mede door dit soort programma's weleens het idee dat ik met mijn principes niet in de huidige maatschappij thuishoor.

  18. Zo, heb eigenlijk weinig toe te voegen aan de reactie hierboven,
    Behalve dat ik er erg verdrietig van werd dat deze mensen over hun situatie spraken alsof dat de huidige standaard is of in ieder geval zou moeten zijn.
    En, dat als ze dan thuis zijn, ze eigenlijk nog geen echte aandacht besteden aan hun kinderen.

    Ik krijg mede door dit soort programma's weleens het idee dat ik met mijn principes niet in de huidige maatschappij thuishoor.

  19. @Anonymous
    Ben het erg met je eens, en met de meeste oevrige posts overigens.
    Bovendien: Valeri is niet eens Commercieel directeur. Mocht ze willen... Nog meer hete lucht.
    Groetjes van een blije mama!

  20. @Anonymous
    Ben het erg met je eens, en met de meeste oevrige posts overigens.
    Bovendien: Valeri is niet eens Commercieel directeur. Mocht ze willen... Nog meer hete lucht.
    Groetjes van een blije mama!

  21. Ach, de meest hectische momenten uit de documentaire vond ik de haal- en breng momenten naar clubjes, school, speelafspraken e.d. En die hebben thuisblijfmoeders vaker dan werkende moeders lijkt mij.

  22. nee hoor anoniem, want de werkende moeders brengen hun kinderen liever hier, omdat het bij ons zo gezellig is met een moeder die tijd heeft.

  23. nee hoor anoniem, want de werkende moeders brengen hun kinderen liever hier, omdat het bij ons zo gezellig is met een moeder die tijd heeft.

  24. Wat een egoisme! Dat was het eerste wat in me op kwam!
    Dit type ouder wil alles, waarschijnlijk omdat ze zich omhooggewerkt hebben uit een lager milieu, en nu alles willen meepikken wat er maar mee te pikken valt. Typisch de nouveau riche, wel geld, maar geestelijk zo arm!
    Ik vrees voor deze generatie kinderen!

  25. Wat een egoisme! Dat was het eerste wat in me op kwam!
    Dit type ouder wil alles, waarschijnlijk omdat ze zich omhooggewerkt hebben uit een lager milieu, en nu alles willen meepikken wat er maar mee te pikken valt. Typisch de nouveau riche, wel geld, maar geestelijk zo arm!
    Ik vrees voor deze generatie kinderen!

  26. Wat een vreselijke documentaire was dat! Ik heb echt met samengeknepen billen zitten kijken. Nederlandse vrouwen willen altijd ALLES, het is allemaal nooit goed genoeg. Ze willen én een carriere, én een man met carriere, én kinderen, én 50/50 verdelen voor de zorg van huishouden en kinderen, én "financieel onafhankelijk" zijn, én tijd voor zichzelf, én én én én. Volgens mij bestaat het leven juist eerder uit keuzes die je moet maken. Je kan niet altijd alles hebben, ergens gaat er dan iets fout en ik vrees met grote vrezen dat hier de kinderen dan wel eens de dupe kunnen zijn.
    Sylvia

  27. Wat een vreselijke documentaire was dat! Ik heb echt met samengeknepen billen zitten kijken. Nederlandse vrouwen willen altijd ALLES, het is allemaal nooit goed genoeg. Ze willen én een carriere, én een man met carriere, én kinderen, én 50/50 verdelen voor de zorg van huishouden en kinderen, én "financieel onafhankelijk" zijn, én tijd voor zichzelf, én én én én. Volgens mij bestaat het leven juist eerder uit keuzes die je moet maken. Je kan niet altijd alles hebben, ergens gaat er dan iets fout en ik vrees met grote vrezen dat hier de kinderen dan wel eens de dupe kunnen zijn.
    Sylvia

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *