Gastpost: Opvoeden een minderwaardige vorm van arbeid?
door Ans Bouter
Sociaal pedagoog en vertaler
De zorgvader die Lars Anderson (Opinie & Debat 5-11-11) zelden ‘in het wild’ tegenkomt, werkt vrolijk vier dagen van negen uur en als hij mazzel heeft mag hij van zijn werkgever zijn papadag ook nog eens een thuiswerkdag noemen. Zo krijgt vader die vijfde dag óók nog uitbetaald. Riekt dit naar kinnesinne? Inderdaad!
Daar hoefde ik niet mee aan te komen toen mijn kinderen klein waren. Zonder ervoor betaald te krijgen werkte je op je parttime dag nog eens extra thuis omdat je dacht anders onder te doen voor je fulltime collega’s. Op in de vaart der volkeren wilde je, zo niet nu, dan toch later als je kinderen groot zouden zijn.
Sindsdien is er veel ten goede veranderd. Dat je als vrouw werkte als je kinderen had, werd steeds gebruikelijker. Ook werd van mannen verwacht dat ze nadrukkelijker een rol gingen spelen in de opvoeding en verzorging van hun kinderen. Maar van gelijkwaardige participatie in arbeid en opvoeding is nog geen sprake.
Bovendien werd overheidsbeleid er steeds meer op gericht ouders zoveel mogelijk te laten werken en zo min mogelijk voor hun kinderen te laten zorgen. Met als effect dat inmiddels ook de parttime werkende moeder als een ambitieloze softie beschouwd wordt.
Hoog tijd om deze ontwikkeling ten goede te keren. Want niet alleen kinderen zijn hiervan de dupe geworden – zij missen overdag buiten schooltijd de rustige thuishaven – maar ook vaders en moeders zijn achteruit geboerd. Iederéén is eigenlijk de dupe van dit overheidsbeleid dat opvoeden als een minderwaardige vorm van arbeid beschouwt. Een mooi voorbeeld van het effect van dit beleid is wat Anderson tegen zichzelf zegt als hij in de spiegel kijkt: “Je hebt misschien niks van maatschappelijke betekenis gedaan, maar je hebt goed werk geleverd en gezorgd voor een tevreden baby”. Als er nou iets van maatschappelijke betekenis is, dan is het wel het grootbrengen van je eigen kinderen!
Wat is erop tegen als ouder àlle aandacht voor je kind te hebben en het er niet tussen de bedrijven door bij te hoeven doen? Tijd en ruimte creëren om er, naast je werk, voor je kinderen te zijn.
Zou er wat spaak lopen als de zestig uur, die een gezin gemiddeld aan werken besteedt, gelijkelijk verdeeld zou worden over de twee ouders? Het lijkt me niet.
Als ouders dan, in die paar jaar dat hun kinderen nog niet op school zitten, ook nog wat minder zouden kunnen werken, hebben we geen kinderopvang meer nodig. Denk je eens in wat een rompslomp en tijdverlies dat zou schelen. En het geld dat we daarmee uitsparen kan ingezet worden om het inkomensverlies van de ouders gedurende die periode – deels - op te vangen.
Dan hebben we geen werkende moeders, noch zorgzame vaders meer, maar gewoon ouders die zelf hun kinderen grootbrengen. Dát zou statusverhogend moeten zijn.
Ans Bouter www.ansbouter.nl
sociaal pedagoog en vertaler
