Denken Nederlandse vrouwen alleen maar aan zichzelf?
Jarenlang werd emancipatie in de Opzij als arbeidsparticipatie gedefinieerd. Maar in het jubileumnummer, ter ere van het 40-jarige bestaan, laat hoofdredacateur Margriet van der Linden plotseling een nieuw geluid horen in haar essay 'FeMEnisme' onder het motto: 'If you can't beat them, join them. And then stab them in the back.'
Emancipatie is...
Hierin omschrijft ze emancipatie als:
kunnen meebeslissen over de grote onderwerpen en vraagstukken van deze tijd. Denk aan de economische crisis en het inrichten van zorg, onderwijs en wonen.
Vervolgens komt ze echter met een u-bocht alsnog weer bij arbeidsparticipatie terecht, want blijkbaar is dat de enige manier waarop je kunt meebeslissen.
Nederlandse vrouw denkt alleen maar aan zichzelf
Van der Linden constateert dat het over de hele wereld bekend is: Nederlandse vrouwen werken graag parttime. Ze geeft toe dat Nederlandse vrouwen daarmee hun, door de feministes zo zwaar bevochten, keuzevrijheid uitoefenen. Maar dan verschijnt het addertje onder het begripvolle gras: dit zogenaamde keuzefeminisme is egoïstisch, en 'strooit zand in de ogen van vrouwen en mannen in Nederland.'
Van der Linden: 'De bakfiets blokkeert niet alleen de meute bij het stadse stoplicht, maar ook een vlotte vooruitgang bij tal van maatschappelijk kwesties.'
Uiteindelijk komt van der Linden dus eigenlijk tot dezelfde conclusie als altijd: je mag als vrouwen kiezen, als je maar wel kiest wat de Opzij en de traditionele feministes willen. En dat is (fulltime) arbeidsparticipatie.
The hand that rocks the cradle rules the world
Maar van der Linden gaat voorbij aan de invloed die vrouwen én mannen uitoefenen via opvoeding en zorg. Niet voor niets gaat het Engelse gezegde: 'The hand that rocks the cradle, rules the world'.
Vanuit dit perspectief bezien, denken Nederlandse vrouwen júist aan de toekomst van de maatschappij.
Mooi Nicole, roerend mee eens! Van der Linden ziet economische onafhankelijkheid en vrouwen op topposities als enig middel tot werkelijke gelijkheid. Dat dat paradepaardje niet geheel opgaat zie ik hier in Zweden elke dag. Daar heeft men inmiddels 60 jaar op die factoren ingezet en stelt men verbeten vast dat het toch niet werkt en vrouwen nog steeds meer zorg voor hun rekening nemen dan mannen en zij nog altijd onderbetaald worden en vrouwen zich vaker dan mannen ziekmelden en vrouwen op lagere posities zitten. Nooit maar dan ook nooit lijken ze hier toe te willen geven dat de biologie de ideologie in de weg zit en dat die laatste aan herziening toe is. Als ik deze Opzij doorlees proef ik dezelfde stemming. Natuurlijk zijn er in Zweden meer vrouwen op posities waar belangrijke beslissingen genomen worden maar is dat hele systeem van grote belangrijke bedrijven met topposities niet een zeer masculien systeem? En is het juist niet feministisch van ons om ons te emanciperen in onze bescheiden zorgende rol dicht bij de grond? Ik vind dat Zweedse vrouwen onder de vlag van emancipatie (met de verborgen politieke agenda van een hoog BNP) hun feminiene kwaliteiten te grabbel hebben gegooid en zich heel onfeministisch hebben gevoegd naar een mannelijk maatschappelijk model.
Als je eens een over een leuk vrouwelijk rolmodel wilt lezen: Spreuken 31 vertelt over 'de goede vrouw'. Poehé, van een 'superwoman' gesproken: wie krijgt dat in deze tijd nog voor elkaar? Deze vrouw is veelzijdig ontwikkeld, heeft vele vaardigheden en verantwoordelijkheden, heeft een grote economische vrijheid en wordt door man, zoons en bij uitbreiding de hele stad 'geroemd in de poorten'; kortom, ze wordt zeer gewaardeerd voor haar bijdrage aan zowel gezin als maatschappij.
Ik vind dat een groot contrast met de algehele onderdrukking van 'de vrouw' in samenlevingen over de hele wereld.
Zucht. Dat van dat FeMEnisme klopt ergens nog wel. We leven in een tijdperk waarin het vooral om ' jezelf' moet gaan. Zowel bij mannen als vrouwen. Jezelf ontplooien, vooral je zo onafhankelijk mogelijk opstellen. Dat is volgens mij lastig als je wel samen een gezin wilt runnen.Aangezien je vaak leuke boekentips geeft Nicole, ben ik op jou aanraden ' Radical Homemakers' gaan lezen. Hierin vertelt de schrijfster dat er een tijperk was waarin mannen en vrouwen elkaar respecteerden, ongeacht het werk wat ze deden en de taakverdeling binnen het gezin (wel erg lang geleden: voor het industriële tijdperk) Samen zorgden ze gewoon dat het huishouden en alles wat erbij komt kijken, liep. Ik vond dit boek echt een eye-opener wat betreft het hele verhaal rondom de discussie thuisblijven/ uit werken gaan.
Ik kan er trouwens niet bij dat je parttime werkende mensen ' egoïstisch' kun noemen, wat een onzin. Zolang iedereen er tevreden mee is, en je als gezin geen steun hoeft te trekken is er toch niks aan de hand?
Goed verwoord Nicole! Helemaal mee eens 🙂