Als ik werk ben ik een leukere moeder

'Als ik werk ben ik een leukere moeder.'

Wie kent deze uitspraak niet. Het is één van die cliché's die wordt opgelepeld om een baan buiten de deur te motiveren.

Waar slaat deze uitspraak eigenlijk op?

Ook Marije Veerman, freelance journaliste en werkende moeder, knikte altijd begripvol als iemand tegen haar zei: 'Als ik werk ben ik een leukere moeder.' Maar als je een uitspraak keer op keer hoort, raakt hij sleets. En op een gegeven moment begon hij Marije zelfs te irriteren.

'Natuurlijk klinkt het leuk, maar slaat het wel ergens op?' vroeg ze zich ineens af.

Werken maakt mij NIET een leukere moeder

Ze ging haar eigen leven na en concludeerde dat werken haar niet per sé een leukere moeder maakt. Want soms is ze gehaast, gestresst en afgeleid door haar werk. Maar een sléchtere moeder maakt het haar ook niet. Ze is gewoon moeder. Punt.

Marije pleit er voor om voortaan gewoon te zeggen dat je werkt omdat je het leuk vindt. Want waarom zou er een verband moeten zijn tussen betaald werk en het moederschap? En hoor je ooit een man zeggen: 'Als ik werk ben ik een leukere vader'?

Lees Marije's bespiegelingen hier.

Vergelijkbare berichten

6 reacties

  1. Lisa toen ik 20 jaar geleden besloot parttime te blijven werken kreeg ik ook zoveel commentaar. Vooral van vrouwen die er voor gekozen hadden om te stoppen met werken. Een daarvan had zelfs een wao-uitkering versierd terwijl ze best kon werken, maar ze kon het geld niet missen want de hypotheek ging natuurlijk gewoon door. Ik was bijvoorbaat al een slechte moeder. Nu zijn we jaren verder, zij is gescheiden heeft minimale inkomsten en de wao uitkering is gestopt. Heel erg sneu allemaal. Onze kinderen zijn van dezelfde leeftijd en zowel de hare (die hun moeder de hele dag om hun heen hadden) als de onze doen het goed in de maatschappij. Je hebt gelijk dat het ellendig is dat vrouwen elkaar altijd maar afvallen. Dat is jammer. Laten we elkaars keuzes respecteren en niet elkaar niet veroordelen. Ik heb diep respect voor jou en je mag heel trots zijn op je zelf. Het maakt echt niet uit hoor hoe vaak je op dat schoolplein staat, als ze maar weten dat je van ze houdt, als die basis maar goed is.

  2. Lisa toen ik 20 jaar geleden besloot parttime te blijven werken kreeg ik ook zoveel commentaar. Vooral van vrouwen die er voor gekozen hadden om te stoppen met werken. Een daarvan had zelfs een wao-uitkering versierd terwijl ze best kon werken, maar ze kon het geld niet missen want de hypotheek ging natuurlijk gewoon door. Ik was bijvoorbaat al een slechte moeder. Nu zijn we jaren verder, zij is gescheiden heeft minimale inkomsten en de wao uitkering is gestopt. Heel erg sneu allemaal. Onze kinderen zijn van dezelfde leeftijd en zowel de hare (die hun moeder de hele dag om hun heen hadden) als de onze doen het goed in de maatschappij. Je hebt gelijk dat het ellendig is dat vrouwen elkaar altijd maar afvallen. Dat is jammer. Laten we elkaars keuzes respecteren en niet elkaar niet veroordelen. Ik heb diep respect voor jou en je mag heel trots zijn op je zelf. Het maakt echt niet uit hoor hoe vaak je op dat schoolplein staat, als ze maar weten dat je van ze houdt, als die basis maar goed is.

  3. Het valt mij altijd weer op hoe vrouwen elkaar aanvallen... Ik werk fulltime als alleenstaande moeder van 2 kinderen. Zal het toeval zijn dat ik alleen commentaar krijg van vrouwen? Dat ik mijn kinderen te kort doe, dat ik te weinig tijd met ze door breng. Je kan het zo gek niet bedenken of vrouwen hebben hier een oordeel over. Ik vind het vooral triest dat ik dit via mijn kinderen terug moet horen, en bijna nog nooit recht in mijn gezicht. Toch raar dat ik dit nog nooit uit een mond van een man heb gehoord. Voor alle vrouwen die iets te zeiken hebben over mijn fulltime baan in combinatie met 2 kinderen... Ik heb in elk geval een huis kunnen kopen, ontvang geen alimentatie, en sta 3 keer per week op het schoolplein om mijn kinderen op te halen. En dan hoor ik andere vrouwen klagen over te weinig, te laat, of geen alimentatie.... en vooral dat ze druk zijn met fulltime huisvrouw zijn....Maar het ligt nooit aan die vrouwen, toch?!

  4. Toen ik mijn man leerde kennen was ik secretaresse en had een leuke baan. Toen er kinderen kwamen ben ik gestopt. Daar was in die tijd geen discussie over, dat ging gewoon zo en ik vond het prima om voor de kinderen te zorgen. Mijn man had de zaak en ik kinderen en het huishouden. Was een prachtige tijd. Maar nu ben ik in de 70, de kinderen zijn allemaal op hun bestemming, hebben hun eigen gezin en ik zie ze heel weinig. Als ik nu terugkijk op mijn leven dan heb ik spijt dat ik niet weer ben gaan werken, want sinds de zaak failliet is en mijn man er niet meer is, heb ik een karig leven. Heel weinig geld en kinderen die ik haast nooit zie. Ze wonen allemaal ver weg. Ze zijn letterlijk gevlucht voor mijn moederlijke bemoeizucht. Ik had ze veel eerder los moeten laten. Dat zie ik nu wel in. Want als ze klein zijn, zo’n lief babietje of een peuter/kleuter met zachte wangen en zwitsal haartjes dan weet je nog niet dat ze groot worden, stoere mannen, sterke vrouwen die hun eigen weg gaan en niet meer zitten te wachten op jouw gemoeder. Nee als ik het van te voren geweten had, dan was ik nooit gestopt. Dan had ik nu meer geld gehad. Niet dat je met meer geld een leuker leven hebt, maar het is wel makkelijker dan dat je iedere cent moet omdraaien. Dan had ik misschien ook een beter contact gehad met mijn kinderen. Vooral dat laatste, dat ze me verwijten dat ik er altijd was en dat ik ze niet losliet, daar heb ik zo’n spijt van, want omdat ik mijn kinderen niet veel zie, zie ik mijn kleinkinderen ook weinig en heb ik daar ampere en band mee. Dus vrouwen van nu, wat is het heerlijk dat jullie kunnen kiezen. Wel werken, niet werken, parttime of stoppen en later weer aan het werk, het kan nu allemaal. En dat is een luxe positie hoor dames. Geniet van jullie keuze en maak iets moois van jullie moederschap, maar ook van je eigen leven want je kinderen zijn snel groot en het grootste deel van je leven zijn ze volwassen. Liefs van Keetie.

  5. "Een gruwel dat mijn enige betekenis in mijn leven de zorg voor mijn kinderen is... "

    Ja, als dat betekent dat je ook geen familie meer hebt. Geen man (oei, man.. die mág jou niet gelukkig maken, dan ben je afhankelijk...). Geen vrienden. Geen leuke gesprekken met anderen. Geen dingen in het leven die je gelukkig maken, en die zin hebben.

    Maar als je baan weg zou vallen en het enige dat nog betekenis geeft aan je leven is de zorg voor je kinderen, tja... Dan ben je heel arm. Of toch heel rijk.

    Wel, vraag het over een jaar of tien aan je kinderen. Als ze in een eerlijke bui zijn. Hoe vonden zij het. Mama, ik ben zó blij dat ik vier dagen per week naar de BSO kon, daardoor heb jij je zo fijn kunnen ontwikkelen! Wast was je ongelukkig geweest, als je er elke dag voor me had moeten zijn! 😀

  6. Ik werk omdat ik het leuk vind, ik goed in mijn vak ben, omdat ik financieel onafhankelijk wil zijn als er ooit iets gebeurt met ons huwelijk of omdat de gezondheid van mijn man het niet meer toelaat dat hij werkt en omdat ik waardering krijg op mijn werk. En dat maakt inderdaad dat ik een leukere moeder ben. Ook ik stond op mijn thuisdagen op het schoolplein, bakte koekjes met ze, heb eindeloos voorgelezen, heb heel wat klassen uitgesopt, puzzelstukken schoongemaakt, met schoolreisjes meegeweest, leesmoeder geweest en van al die activiteiten genoten! Ook nu de een student is en de ander eindexamen havo gaat doen en ze mij dus minder nodig hebben en ik weer meer kan werken, hebben we het nog steeds heel gezellig met elkaar. Ik heb als werkende moeder een superleven! En oh ja, er werd en wordt hier elke dag vers gekookt!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *