Thuisblijfmoeder Sofie

Sofie (36) en haar man waren zo'n jong en succesvol stel waar de overheid en traditionele feministes van houden.

Allebei een verantwoordelijke baan bij een groot bedrijf en een riant salaris.  Ze gingen regelmatig op vakantie, lekker uit eten en kochten mooie kleren. Als ze iets wilden hebben, dan kochten ze het gewoon.

Toen Sofie's zoontje (inmiddels 4) werd geboren, werd alles echter anders. Aanvankelijk zetten ze hun bestaan van succesvolle tweeverdieners gewoon voort. Maar Sofie had het gevoel dat ze zowel als moeder en als werknemer tekort schoot. En als ze weer eens een snelle kant-en-klaar-maaltijd naar binnen schoof vroeg ze zich af: 'Is dit nu het moederschap?' Zo sukkelden ze nog twee jaar door. Toen besefte Sofie dat ze een moeder wilde zijn met genoeg tijd voor haar kind. Samen met haar man hakte ze de knoop door, en koos voor fulltime moederen.

De luxe vakanties werden dagtripjes naar een vakantiepark met korting. Kleding die ze voorheen gedachteloos kocht, haalde ze voortaan in de opruiming of op marktplaats. En de kant-en-klaar-maaltijden werden vervangen door zelfgemaakte, grotendeels biologische, gerechten.

Dit is Sofie's verhaal

'Ik ben Sofie. Ik ben 36 jaar, gelukkig getrouwd en moeder van een prachtige vierjarige zoon.
Daarnaast heb ik twee ‘bonus-kids’. Manlief heeft twee kinderen uit een eerder huwelijk. Zij komen regelmatig genieten in hun tweede thuis. Na de HAVO en VWO heb ik een aantal jaren gestudeerd, om ging vervolgens bij een grote multinational werken. Daar heb ik me in een aantal jaren weten op te werken tot MT lid.

Jong en succesvol met een riant salaris

Voor we ons zoontje kregen leefden we het leven van een jong en succesvol stel. Niet dat we geld over de balk gooiden, maar we hadden de mogelijkheid om het geld te laten rollen. Gelukkig waren we verstandig en losten we in onze ‘jonge jaren’ veel af op onze hypotheek. Daardoor konden we uiteindelijk ook de keuze maken om mij fulltime thuis te laten moederen.

Het prijskaartje van het succes

Op het moment dat Zoonlief geboren was, was ik meteen verliefd. Ik wilde nog maar één ding: er altijd voor hem zijn. Ik weet nog heel goed dat ik de eerste weken dat ik hem naar de dagopvang moest brengen telkens vreselijk moest huilen. Het brak mijn hart dat ik hem moest afgeven. Ik werkte drie dagen per week, en maakte daarbij minimaal 26 uur. Lange dagen die hun tol eisten van zowel Zoonlief, Manlief als mijzelf. We betaalden een klein fortuin aan de kinderopvang. We hadden immers allebei een goede baan, en daardoor kregen we weinig vergoed.

Doorzetten, tegen het gevoel in

Mijn hart lag bij mijn zoontje, maar ik praatte mezelf aan dat blijven werken een ‘investering in mijn carrière' was. Ooit zou mijn zoon immers naar school gaan. Op dat moment zou ik meer uren kunnen maken. Als ik zou stóppen met werken zou ik mijn positie op de arbeidsmarkt verliezen. En dan zou ik niet meer interessant zijn als potentiële werknemer voor een toekomstige werkgever.

Hoe doen anderen dit in vredesnaam?!

Mijn vrije dagen vulden zich snel op met huishoudelijke zaken, boekhouding, boodschappen, sociale contacten etc. Als ik een middagje wat leuks wilde doen met mijn zoontje, moest ik dat een week van tevoren plannen. Ik liep rond als een kip zonder kop en voelde me hopeloos minderwaardig. Hoe deden al die andere moeders dat toch? Die combineerden ogenschijnlijk moeiteloos de verantwoordelijkheden van een gezin, een baan, een huishouden en een sociaal leven.

Voor Manlief was het ook niet leuk: er was veel stress thuis, en we liepen voortduren achter de feiten aan. Vaak ploften we om negen uur helemaal kapot op de bank.

'Ik doe alles maar half'

Ook mentaal eiste het zijn tol: ik had het gevoel dat ik alles maar ‘half’ kon doen. Op mijn werk kon ik me niet volledig geven omdat ik, ondanks de uren die ik werkte, toch nog te weinig aanwezig was. En ik voelde me een halve moeder, omdat ik gevoelsmatig mijn zoon niet de tijd, liefde en aandacht kon geven die ik wilde. Ik weet nog dat ik me regelmatig afvroeg, als we weer eens een kant-en-klare maaltijd van ’s lands Grootste Grutter naar binnen werkten: ' Is dit nu het moederschap?!'

De ommekeer!

Maar het duurde nog ruim twee jaar voor we besloten dat dit echt niet langer meer kon. Ik kom zelf uit een ondernemersgezin en ken niet anders dan dat mijn ouders moesten werken. Op woensdagmiddag ging ik vaak spelen bij vriendinnetjes. Daar was dan altijd een moeder met thee en koekjes, die met ons ging knutselen of ons op weg hielp bij onze spelletjes. Zonder stress en met een lach. Langzaam maar zeker realiseerde ik me: 'Ik wil ook die moeder met thee en koekjes zijn.'

Van succesvolle tweeverdieners naar een kostwinnersgezin

We hebben meerdere keren doorgerekend en doorgesproken of het financieel en mentaal haalbaar zou zijn als ik stopte met werken. Het behelst natuurlijk meer dan alleen een financieel plaatje. Het is een complete omschakeling van je leven. Je bestedingspatroon en leefwijze veranderen radicaal en dat moet je kunnen en willen aanvaarden. We gingen van een hip stel dat zich bijna alles kon veroorloven, naar een kostwinnersgezin.

De overgang van werkneemster naar fulltime moeder

Ik moest erg wennen aan het idee dat ik niet langer financieel onafhankelijk was. Dat beangstigde me nog het meest van alle veranderingen. Je bent ineens als gezin geheel afhankelijk van die ene persoon die zorgt voor het inkomen.

Ik voel me echter niet ondergeschikt. Mijn taak in ons gezin bevat zo ontzettend veel en de verantwoordelijkheid is enorm. Ik ben de spil in het gezin: ik zorg ervoor dat alles soepeltjes loopt en dat iedereen geestelijk en lichamelijk goed kan functioneren. Mijn man vind het prachtig: hij kan zich volledig concentreren op zijn werk. En als hij thuiskomt kan hij zijn volledige aandacht aan het gezin geven. Hij zorgt voor het basisinkomen, en ik zorg voor de rest.

Het leven als Thuisblijfmoeder

Geen enkel salaris weegt op tegen het feit dat we de rust terug hebben in huis. Zoonlief groeit op in een evenwichtige huishouding met een moeder die tijd heeft, en die graag met haar kind(eren) deelt. Ik geniet van de knuffels van mijn kind, en de waardering van mijn man. Ik heb de tijd om samen met mijn zoontje een tekening te maken. Of om zonder schaamte twee taarten te bakken, en die dan te delen met vriendinnen 'omdat ik een nieuwe recept wilde proberen'.

Ik denk dat ik mezelf nu meer ontwikkel dan toen ik nog buitenshuis werkte. Ik wandel veel, leer veel over de natuur, ben aan het moestuinen geslagen, leer over biologisch koken, lees over onderwerpen die me interesseren, en ik heb inmiddels twee cursussen gevolgd.

De toekomst

Ik snap heel goed dat de overheid meer baat heeft bij een werkende bevolking. Dat levert immers meer belasting en dus inkomsten op. Maar buitenshuis werken moet een keuze blijven. We slaan hier in als samenleving hierin soms enigszins door. Mijn primaire doel is een gezellige sfeer, en rust in huis. Dat doel mag niet lijden onder een eventuele baan. Lange werkdagen en stress hebben niet langer mijn voorkeur.

Ik zie de toekomst vol vertrouwen tegemoet. Dit voorjaar leg ik een moestuintje aan, en ga ik Zoonlief leren over waar eten vandaan komt en hoe planten groeien.

Wil je meer lezen van Sofie?