Van Thuisblijfmoeder naar Kostwinner: hoe is dat?

'Wie zit er daarna nog op jou te wachten?' wordt vaak waarschuwend gezegd tegen vrouwen die kiezen voor een periode fulltime moederen. Maar in het geval van Naomi, bleek 13 jaar fulltime moederen geen enkel probleem. Eén sollicitatiebrief was genoeg om een plekje op de arbeidsmarkt te veroveren.

Naomi (44) deed dus iets wat gepresenteerd wordt als bijna onmogelijk: herintreden na een periode 'niets doen' oftewel fulltime moederen. Sterker nog: Naomi werd de kostwinner, en haar man werd huisman.

Hoe is het om na 13 jaar weer buitenshuis te werken?Wat zijn de voordelen, en wat zijn de nadelen? Wat doet een dergelijke rolwisseling met het gezin? En met je relatie?

Wij vroegen het allemaal aan Naomi.

Dit is het verhaal van een Thuisblijfmoeder die Kostwinner werd.

Het ideaal: allebei een parttime baan

Naomi: 'Henk en ik zijn ruim achttien jaar gelukkig getrouwd. Samen hebben we drie geweldige kinderen (15, 13, 10). Ik ben gespecialiseerd HBO-verpleegkundige en werkte vier jaar in de gezondheidszorg voordat ik fulltime thuisbleef. Toen ik zwanger werd van onze oudste spraken we af dat we allebei parttime zouden gaan werken. Maar we werden daar geen van beiden gelukkig van.

Toch maar een kostwinnersgezin

Henk kon thuis niet aarden met een baby waarmee niet redelijk te praten viel. En ik maakte tijdens mijn werk steeds ‘uitstapjes’ naar huis. Ik kon thuis niet los laten. We besloten dat we kennelijk heel traditioneel zijn: papa werkt, mama zet thuis de thee (en de rest). Dus werden we een kostwinnersgezin.

Die rolverdeling hielden we dertien jaar vol.

Ik, Thuisblijfmoeder

Als Thuisblijfmoeder deed ik veel vrijwilligerswerk. Op school, voor een plaatselijke evangelisatie-kinderclub, voor onze kerk (zondagschooljuf) en voor de organisatie Opwekking (in de peutertent).

Maar zowel als Thuisblijfmoeder en als vrijwilliger had ik het gevoel dat het altijd beter kon, en dat mijn werk nooit af was. Het was nooit genoeg. Zo ging dat 13 jaar lang.

Ommekeer: herintreden

Toen kwam de dag dat ik volledig in paniek raakte bij de gedachte dat ik een verjaardagsfeestje voor mijn dochter moest organiseren. Het werd me allemaal teveel. Ik heb toen een paar weken in een klein tentje in Drenthe op een grasveld gestaan. Helemaal alleen.

In dat tentje schreef ik vellen vol met alles wat me bezig hield, tegen viel, moeilijk was, dromen die maar niet van de grond kwamen, alles. Ik snotterde hele keukenrollen vol. Tranen van jaren kwamen er uit. Er was niemand om ‘groot’ voor te zijn, niemand om voor te zorgen. In diezelfde weken mestte ik geregeld stallen uit bij een manege in de buurt tot het zweet van me afgutste. Ik fietste kilometers lang door de prachtige bossen met mijn bijbeltje, kladblok en pen. Ik had hele gesprekken met God. Het luchtte enorm op. Eindelijk had ik tijd voor mezelf.

Wat ik leerde van mijn emotionele crisis

Kennelijk ben ik slecht in het voelen van mijn eigen grenzen, en al helemaal om ze aan te geven naar anderen. Laat staan om mensen er aan te houden. Er moest iets veranderen, om herhaling te voorkomen.

Ik heb geleerd dat ik het nodig heb om dingen ‘af’ te krijgen. Om bedankt te worden voor mijn inzet, en waardering te krijgen voor wat ik doe. En om externe grenzen te hebben van werktijd en prive-tijd. Als Thuisblijfmoeder en als vrijwilliger had ik dit alles veel te weinig.

Daarom besloot ik na mijn inzinking voorzichtig weer de arbeidsmarkt op te gaan.

Herintreden na 13 jaar fulltime moederen 

Ik begon met een herintredingscursus om te kijken of mijn oude werk nog bij me paste. Na deze korte theoretische voorbereiding ging ik aan de slag als ziekenverzorgster in een bejaardentehuis bij ons om de hoek. Zo kon ik me rustig de basisvaardigheden van mijn beroep weer eigen maken.

Bovendien wilde ik kijken en ervaren hoe wij daar als gezin op reageerden. Kon ik nu de kinderen en de thuissituatie wel loslaten? En konden de kinderen mij loslaten?

Ik hoefde werkelijk geen moeite te doen voor een plekje. Eén brief aan één manager was genoeg. Er volgde een vriendelijk gesprekje, waarin we wat afspraken maakten voor deze ‘stage’. Ik had me gratis aangeboden, maar moest in verband met de verzekering op de loonlijst. Dus ik verdiende die eerste maanden meteen E320,=. Een enorm bedrag voor deze vrijwilligerswerkthuisblijfmoeder!

Hoe ik kostwinner werd

In de periode dat ik voorzichtig de arbeidsmarkt weer betrad hoorde Henk dat zijn baan zou eindigen in oktober. Vlak daarna kreeg ik per 1 juni een prachtbaan aangeboden.

De keuze was duidelijk: mama ging buitenshuis werken, en papa bleef thuis.

Het is een ruil waar we geen dag spijt van hebben gehad. Maar eerlijk is eerlijk, de kinderen hebben er erg aan moeten wennen. Inmiddels zijn we zo’n 2 jaar verder en hebben we denk ik onze plek allemaal gevonden. Deze nieuwe structuur mag dan totaal anders zijn, maar heeft beslist zo z’n voordelen!

Voordelen van kostwinner zijn

  1. Het doet me bijzonder goed dat ik actief bijdraag aan ons gezinsinkomen. Ook al is Henks inkomen via de WW nog steeds groter dan het mijne.
  2. Nu de rollen zijn omgedraaid snappen we elkaars positie beter. We helpen de ander omdat we weten waar de knelpunten liggen, zonder dat de ander dat hoeft uit te leggen of hoeft te verdedigen.
  3. Deze rolverdeling heeft ons dichterbij elkaar gebracht. We waarderen enorm wat de ander doet.
  4. Het mooiste vind ik dat Henk nu veel meer waardering heeft voor wat ik jarenlang heb gedaan. Nu zit hij op zijn beurt op mij te wachten, en is hij blij als ik (eindelijk) weer thuis kom. De ‘hunkering’ naar contact & waardering van de ander is dus ook omgekeerd.
  5. Henk was een echte solist: jij doet dit? Dan doe ik dat. Nu is Henk echt op weg om een ‘samenmens’ te worden – zo gaaf! 'Fijn dat je er bent. Wil je me even helpen met dit?' Ik krijg door mijn afwezigheid dus een fijnere man!
  6. Het klokje dat jarenlang in mijn hoofd zat met school- en etenstijden is verdwenen. Dat zit nu in het hoofd van Henk. En als manager doet hij dat erg goed. Hij houdt alles prima in de smiezen.
  7. Dit rolpatroon bevestigt ook wat ik al jaren weet: opvoeden is een wereldtaak, en vraagt 24 uur per dag. Opvoeden kan goed beschouwd niet in deeltijd.

De rolwisseling kwam op een mooi moment in ons gezinsleven. Henk is beter in managen en in complexe tienerdingen. Ik ben juist beter in kleine kinderdingen, geduld, stap voor stap dingen aanleren. Vaders en moeders zijn heel verschillend. En onze kids zijn zo rijk dat ze er van beide eentje hebben!

 De nadelen van de nieuwe rolverdeling

Maar de nieuwe structuur heeft ook nadelen.

Ik moet namelijk de kinderen loslaten. Ik ben niet meer zo op de hoogte van details en ontwikkelingen. Ik moet vele mooie momenten missen, zoals als eerste een mooi cijfer horen. En onze jongste kruipt nu bij papa op schoot tijdens het Bijbellezen aan tafel. Dat is echt slikken hoor! En hij verspreekt zich geregeld: 'Kijk pap – o nee, mam!' Ik heb er zelfs over gedroomd, dat ik mijn gezin niet kon bereiken.Wat een nare droom.

Ook moet ik loslaten hoe ons huishouden gedraaid wordt. Daarin gaan veel dingen (erg) anders met Henk aan het stuur. Hij is van de grote lijnen, efficiënt en makkelijk. Als ik iets schoon maak, moet echt schoon zijn! Met een tandenborsteltje de voegen doen, bank aan de kant om daarachter te zuigen, plafonds en achter de gordijnrichels zuigen.

Bovendien is Henk een alles-of-niets type. Hij doet iets of wel of niet. Hij neemt of alles over van mij of niet. Dus met de ruildatum (1 oktober) vervielen al mijn huishoudelijke taken . De wassortering, de boodschappen, het eten koken, echt alles. 'En geen tips asjeblieft, ik red me er wel mee,' zei Henk.

Ik heb dus regelmatig op mijn tong moeten bijten,

Overgang fulltime moeder naar arbeidsmarkt.

De reacties van de collega’s om mij heen, verbaasden mij. Bijna iedereen vond het vanzelfsprekend dat ik buitenshuis een betaalde baan had. Als ik dan vertelde dat ik jarenlang thuisblijfmoeder was geweest, kreeg ik nogal 's meewarige reacties . 'Meid, hoe heb je het zolang uitgehouden achter die geraniums?' Alsof een moeder thuis niks doet! Daar kan ik echt boos van worden.

Het verbaasde mij ook dat ik enorm kon opgaan in mijn werk, dat ik dan zelfs niet eens dacht aan thuis! Soms vond ik dat wel een beetje beschamend.

Spagaat moederschap - betaalde baan

De spagaat tussen moederschap en betaalde baan vind ik nog wel eens lastig. Zo had ik een late dienst op de avond dat zoonlief zijn Kerst-uitvoering deed. Ik heb er heel wat voor moeten doen om die dienst te ruilen, zodat ik er bij kon zijn. ’t Is toch te zot voor woorden dat ik iets van m’n gezinnetje zou moeten missen omdat ik zo nodig aan het werk wil zijn?!

Maar als ik terug kijk, ben ik ongelooflijk opgeknapt van buitenshuis werken. Ik heb geleerd om 'nee' te zeggen. En het is een verademing om thuis gewoon eens rustig te zitten, zonder iets te hoeven. Om echt klaar te zijn.

De toekomst

Mijn baan wordt wegbezuinigd, en vanaf 1 juni aanstaande ben ik voor het eerst in mijn leven officieel 'werkeloos'. En op 1 september aanstaande stopt de WW-uitkering van Henk. Hij is nu dus serieuzer aan het solliciteren. Ik denk dat ik als gespecialiseerde HBO-verpleegkundige ook wel weer een baan kan vinden, maar er staat nog niets op de rol.

Dus wie weet is dit een fase geweest, maar gaan we straks weer terug naar de ‘oude’ rolverdeling. Daar heb ik gemengde gevoelens over.

Enerzijds vind ik mijn werk te leuk om niet meer te doen. Ik zou de bevrediging die ik uit mijn betaalde werk haal, enorm missen. Anderzijds zou ik het geweldig vinden om weer 'terug' te zijn bij mijn kinderen. Voor mijn gevoel is Henk nu de ‘moeder’. Hij is de kapitein op ons gezinsschip. Zolang Henk geen betaalde baan heeft, heb ik weinig inbreng in de practische dingen van ons huisleven. Zolang hij 100 % thuis is, zal ik – gevoelsmatig – op de tweede plaats staan.

Hoe het ook uitpakt, het zal anders zijn omdat Henk en ik allebei ten positieve zijn veranderd door de rolwisseling.

Ik zie de toekomst dan ook met vertrouwen tegemoet.'

Vergelijkbare berichten

3 reacties

  1. Ik heb ontzettend veel bewondering voor je. Dit doe je niet zomaar. Er is zoveel voor jou en je gezin veranderd en toch ben je ervoor gegaan.

  2. Mevrouw, ik ontvang zojuist een mail van uw blog om te volgen.
    Nieuwsgierig drukte ik even om te kijken wie de afzender was.
    Ik ben hier nu geweest maar u behoort helaas niet tot de doelgroep van mijn belangstelling.
    Nu vrees ik dat ik noodgedwongen uw blog volg terwijl ik geen mogelijkheid zie om mezelf te ontvolgen.
    Ik zou het zeer op prijs stellen als u even kijken wilt en mijn volgaktie ongedaan zou willen maken.

  3. Grappig, ik herinner me nu juist heel goed het omgekeerde.
    Toen we trouwden studeerde ik nog, mijn vrouw was jaren kostganger, heerlijke tijd!
    Maar toen moest ze zonodig zwanger worden en moest deze jongen aan de bak.
    en ging zij op de bank. Het beviel haar schijnbaar prima want ze is er nooit echt meer vanaf gekomen.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *