Thuisblijfmoeder Hilde: noodgedwongen thuis

Hilde (35) volgde een opleiding tot kokkin, en studeerde aan de hogeschool voor hotelmanagement met personeelsbeleid. Na haar studies volgde ze haar droom, en vertrok naar het buitenland.

Fulltime baan, zzp-er en mantelzorger

Een baan bij een Belgische hotelketen lokte haar terug naar België, waar ze trouwde en twee kinderen kreeg. Hilde werkte fulltime als Safety Consultant, in haar vrije uren als ZZP-er én hielp haar ouders met de zorg voor haar broer. En dit alles met een partner die of in het buitenland zat of op onregelmatige tijden werkte. Menigeen zou het teveel worden, maar Hilde genoot.

Het was haar gezondheid die roet in het eten gooide. Artsen diagnosticeerden het Chronisch Vermoeidheidsyndroom en Fibromyalgie en verboden Hilde om nog te gaan werken. En zo werd Hilde noodgedwongen Thuisblijfmoeder.

Hilde is moeder van een elfjarige zoon, en een zevenjarige dochter. Na de geboorte van haar zoon beviel Hilde van een meisje dat leed aan trisomie 13, dat overleed bij haar geboorte.

Hilde en haar man liggen op dit moment in scheiding.

Dit is haar verhaal

Je bent vanwege je gezondheid fulltime thuis. Was het een makkelijke/moeilijke beslissing om fulltime te moederen? 

Ik vond het een ongelooflijk moeilijke beslissing. Ik snapte niet hoe andere moeders dat konden: thuis blijven met hun kinderen!

Ik had een voltijdse baan en was daarnaast ZZP-er. En ik hielp mijn ouders met de zorg van mijn broer. En dat in combinatie met een een man die in het buitenland werkte, of met onregelmatige tijden. Ik vond het heerlijk! Als ik al eens thuis was, dan ging ik op stap met de kinderen. Ik had een heel druk sociaal leven. Thuis blijven? Dat kon ik gewoon niet!

Toen de artsen mij letterlijk verboden om nog te gaan werken had ik het dan ook héél moeilijk. Ik moest leren dat de kinderen op de eerste plaats kunnen komen. En dat het leuk kan zijn om thuis te zijn. In het begin was ik veel te ziek. Maar na verloop van tijd begon ik te genieten.

Hoe reageerde je omgeving dat je fulltime thuis bleef? 

In het begin verontwaardigd, daarna alsof het een luxe was. Mijn man en ik hadden besloten dat ik nog een tijd thuis zou blijven tot de jongste haar draai meer had gevonden. Maar steeds vaker kreeg ik de vraag: 'Ben je nu nog niet genezen?' Genezen zal ik nooit, ik heb mijn leven gewoon aangepast.
Andere moeders vonden het juist geweldig hoe ik het deed, met veel (te veel soms) enthousiasme, gekkigheid, en liefde.

Wat vind je partner ervan? Hoe stond hij in het beslissingsproces? 

Hij heeft mij altijd gesteund. Ik koos er tenslotte niet voor ziek te worden.
Omdat ik door mijn gezondheid niet meer buitenshuis kan werken, besloten we dat ik dan maar huismoeder moest worden. Dat had voor hem ook voordelen: het gaf hem meer ruimte voor zíjn baan.

Wat vond je partner van de constructie: kostwinner - thuisblijfmoeder? 

Hij was diegene die voorstelde om als 'huismoeder' door het leven te gaan. Voor mij was dat echt niet makkelijk. Ik ben altijd financieel zelfstandig geweest, en was de grootverdiener in huis. Maar omdat het echt niet anders kon hebben we het zo maar gedaan. Financieel hebben we behoorlijk moeten inleveren.

Hebben jullie een nieuwe taakverdeling gemaakt? 

Nee, want ik was altijd al verantwoordelijk voor de kinderen. Mijn man speelde hoogstens wel eens voor taxi. Maar sinds ik thuis ben, doe ik dat.
Het is eigenlijk automatisch zo gegroeid. Papa gaat werken, en verdient het geld. Mama doet de rest.

Vanwege je echtscheiding ben je op zoek naar een baan. Hoe verloopt dit?

Hoewel ik het in het begin moeilijk vond om mijn draai te vinden thuis, krijg ik het nu Spaans benauwd bij de gedachte dat ik de kinderen in de naschoolse opvang moet achterlaten. Er spoken allemaal vragen door mijn hoofd:

  • Wat als ze ziek zijn? 
  • Gaan ze geen hinder ondervinden als ik ga werken?
  • Zal ik nog wel dezelfde gekke en vrolijke moeder zijn, of zal ik oververmoeid worden?
Tegelijkertijd ben ik het helemaal beu om altijd maar thuis te zijn!

Maar het is niet makkelijk om te herintreden. Ik heb mijn leeftijd tegen, en vijf jaar fulltime thuis is lang. Ondanks het feit dat ik een goede verklaring heb voor het gat in mijn cv, en diploma's heb, kom ik niet aan de bak. Waarschijnlijk komt dit ook omdat ik maar deeltijds kan werken. Tijdens de schoolvakantie ben ik bijvoorbeedl het liefst beschikbaar voor de kinderen. En dat zijn er in België heel wat. (red. 9 weken)

Hoe kijk je met het oog op je scheiding terug op het feit dat je financieel afhankelijk van je partner was?

Ik ben nog niet volledig gescheiden, de papa woont nog steeds bij ons. Zo lang ik geen baan heb, blijft dat zo.
Dat voelt niet leuk. Het is alsof ik een sugar daddy heb. Destijds had ik geen andere keus, maar ik had het graag anders gezien.

Wat is je grootste uitdaging als Thuisblijfmoeder? 

Aan jezelf blijven denken. Ik schuif mezelf heel gemakkelijk naar de achtergrond ten opzichte van de kinderen. Zij mogen niets tekort komen. Ik ken heel veel moeders die zeggen: 'Dat zal mij nooit overkomen!' En een tijdje later zitten we samen te gniffelen om onze uitspraken. Het gebeurt echt heel veel moeders. Echt niet alleen thuisblijfmoeders

Wat is het leukst aan fulltime moederen? 

Je ziet echt àlles van je kinderen. Je kent ze door en door. Mijn dochter heeft extra zorg nodig vanwege haar autisme, en ik heb haar zien opbloeien. Ook mijn zoon vaarde er wel bij dat ik hen veel aandacht kon geven.

Kun je een typische week beschrijven van jou als Thuisblijfmoeder? 

  • 7u Rustig opstaan. We doen het hele ochtendritueel inclusief eten.
  • 8u Vertrekken naar de scholen. Eerst zetten we de zoon af en dan rijden we verder naar de andere school. 
  • 15u Kinderen ophalen. 
  • 16u Thuis. Schooltassen uitladen, agenda’s checken, huiswerk samen of alleen maken, eten maken.
  • 17u30 Warme maaltijd
  • 18u Dochter kijkt tv. Zij gaat dan televisie kijken tot 
  • 19u Bedtijd.

Hoe voorzie je in sociale contacten, gezien het feit dat veel vrouwen overdag weg zijn?

Social Media zijn mijn ding!
Ik heb weinig sociale contacten. Zeker nu mijn dochter naar een school ver weg gaat.
Mijn zus is de enige die overdag wel eens thuis is. Voor de rest heb ik bijna geen sociaal contacten meer.

Hoe 'laad' je jezelf weer op? Doe je cursussen, sporten, meditatie etc? 

Niet…
Ik heb geen hobby’s meer, sporten kan ik niet, en voor meditatie heb ik geen tijd en geen geduld. Ik neem echt véél te weinig tijd voor mezelf.
Af en toe volg ik nog eens een workshop in naailes voor een moeilijk project, of een nieuwe les voor de kinderboeken, of gewoon… lunchen met de babysit of mijn zus (mijn beste vriendin).

Een veel gehoord argument voor arbeidsparticipatie is dat je jezelf dan blijft ontwikkelen. Hoe ervaar jij je ontwikkeling als thuisblijfmoeder? 

Ik ben altijd bezig gebleven. Ik volgde een workshops in taarten maken, boetseren, cupcakes en al die zaken. En daarna begon ik een thuiscursus copywriting, cursussen voor het schrijven van kinderboeken, workshops en lezingen rond autisme. Ik wou niet dat mijn hoofd stil viel.

Ik had graag ook nog iets bijgestudeerd, maar die opleidingen zijn prijzig en duren in avondonderwijs ook best lang. Daarom heb ik dat nooit gedaan.
Nu achteraf gezien heb ik daar spijt van. Ik had misschien een hele andere weg kunnen inslaan qua job.

Hoe zie je de toekomst? 

Eerst even grijs om eerlijk te zijn. Een serieuze boterham die we moeten doorbijten.
Maar hopelijk vind ik snel een leuke baan die bij mij past, met veel leuke contacten, en kunnen we de scheiding netjes afronden.
Dat maakt het voor de kinderen een stuk duidelijker en dan keert de rust snel weer.

Blijf op de hoogte en neem een gratis emailabonnement!

Enter your email address:

Delivered by FeedBurner

Vergelijkbare berichten

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *