Thuismoeder Sabine: haar verhaal

Sabine rondde meerdere universitaire studies succesvol af.

Voordat ze thuisblijfmoeder werd, werkte ze als'postreorganisatie manager' bij een gemeentelijke overheidsinstelling. Haar taak was, in haar eigen woorden, 'getraumatiseerde mensen weer in beweging krijgen.'

Maar nog voor ze haar werk met de mensen kon afmaken veranderde de arbeidssituatie alweer. En omdat ze op dat moment haar eerste (adoptie) kind verwachtte, besloot ze te stoppen. Ook speelde mee dat Sabine zich niet met de gang van zaken kon verenigen.

In oktober 2008 was het zover. Samen met haar man ging ze hun toen tweeëneenhalf jarige dochter ophalen in Nigeria.

Toen ze hun draai hadden gevonden dacht Sabine: 'Laat ik eens kijken wat ík nu zal doen!' Maar toen kregen ze de mogelijkheid een tweede kind te adopteren. In oktober 2011 reisden ze naar Ghana om hun zoontje op te halen.

Wij interviewden Sabine!

Hoe ervaarde je de beslissing om fulltime te moederen?

Het kon eigenlijk niet anders. We werkten allebei meer dan fulltime. Mijn man is advocaat. En een volgende klus aannemen in de wetenschap dat we nog niet wisten hoe en wat met de dame vond ik niet professioneel. En toen ze er eenmaal was, werd snel duidelijk dat die meer-dan-fulltime baan van manlief en haar behoeften en het huis en alles er omheen niet samen zouden gaan met wederom een meer-dan-fulltime klus van mama.

Eerste jaar was erg wennen

Het eerste jaar heb ik ontzettend moeten wennen. 24-uurs beschikbaarheid wordt ernstig onderschat. Bovendien had ik geen netwerk van thuisblijfmama's om me heen. En mijn dametje had zo haar specifieke (fysieke) behoeftes. Mijn dagen waren gevuld met ziekenhuis, therapie x en y en zelf een beetje bijkomen.
Het tweede jaar kon ik er van genieten. Het derde jaar wilde ik wel weer wat gaan doen maar ja..

Hoe reageerde je omgeving dat je fulltime thuis bleef? 

Nou.. dat heb ik wel moeten bevechten. 'Wanneer ga je weer wat doen?’ was de meest gestelde vraag de eerste anderhalf jaar.
Alsof ik niks aan het doen was. Er leken twee ‘kampen’ te zijn:

  • degenen die vonden dat alles voor het (adoptief) kindje moest wijken 
  • degenen die vonden dat ik toch vooral maar weer wat nuttigs moest gaan doen

Met beiden kon ik niet echt praten. Dat voelde soms wel eenzaam.
Ik heb in die periode heel veel steun gehad van het adoptienetwerk waar we in beland zijn. Daar snappen de mensen in ieder geval de keuzes – of de gedachtengang erachter. En ze oordelen niet zo snel.

Wat vind je partner ervan? Hoe stond hij in het beslissingsproces? 

Partnerlief had al snel door dat hij anders écht op tijd thuis moest zijn. En minimaal twee middagen in de week beschikbaar moest zijn. Niet te doen voor hem. Om ons heen zien we het geren en gevlieg van de gezinnen met de twee werkende ouders . Niet ideaal wat ons betreft. Zeker niet met twee kinderen die gebaat zijn bij regelmaat en enige mate van rust. Daarom besloten we samen om het voorlopig zo op te lossen.

Wat vond je partner van de constructie: kostwinner - thuisblijfmoeder? 

Hij en ik zien dat eigenlijk niet zo. We hebben een berg aan zaken die we op ons genomen hebben, en die hebben we nu zo verdeeld.

Hebben jullie een nieuwe taakverdeling gemaakt?

Niet echt. Die liep min of meer synchroon aan hoe we het toch al deden. Het enige is dat ik de hoofdverantwoordelijke ben voor alles wat de kinderen aangaat. Ziekenhuis, tandarts, schoolzaken, kleren, schoenen etc. Ik heb het overzicht.

Hebben jullie berekeningen gemaakt om te kijken of de keuze voor het thuisblijfmoederschap financieel uit kon? 

Dat was niet nodig, Financieel kunnen we prima van 1 salaris rondkomen. We hadden ook van mijn inkomen kunnen leven, maar dat van hem is wat stabieler.

Ik zou op zich wel geld willen verdienen vanuit huis. Maar ik loop er tegenaan dat mijn mentale energie beperkt blijkt. Ik trek op zoveel fronten de kar. Mijn creativiteit is op tegen de tijd dat ik aan iets voor mezelf toekom.

Wat vind je er van dat je financieel afhankelijk bent van je partner? 

Kijk, dát hebben we dus anders geregeld. Hij brengt inderdaad de centjes binnen. Maar de financiële huishouding is doorgegaan zoals we het al eerder deden. Elk een vast bedrag op de privérekening, de rest naar de gemeenschappelijke rekening. Het enige wat gewijzigd is, is dat we per maand een bedrag extra voor mij als pensioensvoorziening opzij zetten.
Ik voel me dus niet financieel afhankelijk en hij ziet me ook niet zo.

Denk je nog weer deel te gaan nemen aan het arbeidsproces?

Dat zou wel fijn zijn, ja. Ik mis ‘mezelf’. De professionele Sabine. Wat ik nu doe, twee kinderen begeleiden die al het nodige hebben meegemaakt, doe ik met hart en ziel en volledige betrokkenheid. Het lijkt me heerlijk om weer eens gewoon wat afstand te kunnen en mógen houden. En andere volwassenen om me heen te hebben die over iets anders dan kinderen e.d. praten.

Het hangt allemaal af van hoe het met jongste gaat. Hij is nu 3 jaar bij ons en we beginnen de eerste tekenen van ‘settelen’ te zien, dus het gaat de goede kant op. Hij moet nog wat stabieler worden voordat ik elders verplichtingen kan aangaan die ook veel aandacht vragen.

Maar het hangt eigenlijk ook af van wat ik ga doen. Schrijven kan ik thuis..

Wat is je grootste uitdaging als Thuisblijfmoeder? 

Het leuk houden. Voor mezelf en voor de kinderen. Ik word er niet altijd gezelliger van: andermans troep opruimen, de regels stellen, de infrastructuur verzorgen en dan als ‘beloning’ twee kibbelende kinderen aan het avondeten die geen boerenkool maar wel de worst blieven.
Of die niet thuis willen spelen ‘Want jij doet altijd boos tegen mij’. Of die ergens mee zitten en dat op geheel eigen wijze op moederlief botvieren.
Het zijn momentopnames, maar ook hier geldt dat voor 1 negatieve gebeurtenis er 5 positieve nodig zijn om de balans in evenwicht te houden.

Wat is het leukst aan fulltime moederen?

Ah, fijne vraag! Dat je alles ziet en alles meemaakt. Dat je betrokken bent in hun dagelijkse leven en ziet hoe ze zich ontwikkelen. Ook al ben je soms een taxichauffeur.

Kun je een typische week beschrijven van jou als Thuisblijfmoeder?

Een week?! Ok… dat worden drie pagina’s.. ik zal het beknopt houden.

  • Maandag: 06.15 opstaan en de kleine man op de trap vinden. Hij gaat zijn kleren pakken, ik ga onder de douche. Na 5 minuten komt hij erbij – alleen mogen douchen is een luxe die mij 2.5 jaar geleden ontvallen is. Hij heeft dit moment-met-mama heel hard nodig.
    Afdrogen, insmeren, haren doen, aankleden (en ik zelf ook nog)
    Dame drie keer aansporen om uit bed te komen. Douchen doet zij niet vrijwillig en al helemaal niet ‘s ochtends.. en uiteindelijk ook haar kleren klaarleggen (om de dag ongeveer).

    Tafel dekken al dan niet met hulp van kind(eren)
    Bekers en 10-uurtjes vullen en in tas doen.

    Ontbijten; kinderen smeren brood voor school

    Tafel afruimen door papa al dan niet met hulp van kind(eren); ik ruim vaatwasser in (of eerst uit). Kleine man neemt medicijnen.

    Afhankelijk van de tijd mogen de kinderen nog even op de tablet. Om 5 voor 8 begint de schoenen-aan-exercitie.
    Op maandag begint de schooldag voor de kleine man met gym; de tas is de avond er voor klaargezet soms door hemzelf, soms door mij. Ik breng hem naar de gymzaal. Manlief brengt de dame naar school en zijn tas naar de klas.

    Rond half negen ben ik weer thuis.

    Ik doe dan eerst een rondje ‘opruimen’. Het is hier een voortdurende strijd tegen een overlopend huis met 2 kinderen die niks weg kunnen doen. En een verzamelaar papa, en (heel eerlijk) een mama die ook zo haar dingen heeft die ze wil bewaren.
    Op maandag werk ik de was weg die als alles goed is gegaan in het weekend is gewassen. Ik verschoon de bedden en maak ze op.
    Daarna ga ik papier/plastic/glas wegbrengen en doe ik de boodschappen voor een paar dagen.

    Eenmaal thuis een rondje internet – facebook, blogs die ik volg, als ik wat te vertellen heb iets op mijn eigen blog zetten.
    Op een goede dag maak ik een wandeling. Op een slechte dag ga ik wat lezen en alvast het avondeten klaarmaken.
    Om kwart over drie haal ik de kleine man van school. De dame heeft gitaarles op school en is om vijf uur uit.
    Kleine mans eerste levensbehoefte is ‘afspreken’. Dus afhankelijk van wat er afgesproken wordt ga ik met 2 of meer kinderen of zonder kind weer naar huis.
    Spelen ze bij ons dan ga ik om kwart voor 5 terug naar school alwaar de spelers worden opgehaald. We eten rond kwart voor zes. De kinderen mogen televisie kijken terwijl ze eten. Er worden bordjes en bekers naar de keuken gebracht, medicijnen voor de kleine man en om 7 uur gaat hij naar boven als hij niet al op de bank in slaap is gevallen. Ik breng hem meestal naar bed. Het bedritueel bestaat uit gebabbel, gegiechel, geknuffel en minimaal twee boekjes en 1 liedje.
    Als ik dan boven ben moet er meestal nog wel iets met de was gebeuren.

    De dame gaat tussen 8 en half negen naar boven en heeft vaak nog behoefte aan een knuffel en een luisterend oor. Inmiddels leest ze liever zelf dan dat ze voorgelezen wordt, behalve in stresstijden. 

  • De dinsdag verloopt qua ochtend en avond hetzelfde 😉
    Ik help op dinsdag met lezen op school, doe thuis de administratie, rondje door het huis, en ontloop de hulp. Vroeger ging ik op de dinsdagmorgen met mijn oma boodschappen doen en koffie drinken; sinds zij overleden is loop ik een beetje met mijn ziel onder de arm maar dat wordt inmiddels weer beter.
    De dame heeft op dinsdag ballet; als ik de kleine man elders kan onderbrengen (playdate, uiteraard), fietsen we samen naar een koffieshopje, eet ze wat, babbelen we wat en breng ik haar naar ballet. We wonen in een drukke stad, dit kan nog niet alleen.
    Ik begin met het avondeten; haal de kleine man van elders op (of neem hem weer mee) en haal de dame om 5 uur van ballet. 
  • Woensdagmiddag hebben ze hier nog vrij, nog geen zogenaamd beter voor de kinderen continue rooster, en komen er altijd kinderen mee. Ik maak stapels tosties en leidt zaken in goede banen indien nodig. Tussen 3 en half vier wordt alles weer opgehaald; om 4 uur hebben beide kinderen gym. Van 4 tot 5 drink ik thee met een andere moeder. Yay.
    Daarna gaan we naar huis en het avondgebeuren in. Variabele: krijg ik de dame zover dat ze gaat douchen.. 
  • Donderdag is ‘mijn’ dag. Dan ruim ik niks op oid maar doe wat in me opkomt. Of er staat een afspraak met een vriendin, of ik ga even naar het strand, of ik ga zwemmen, of weet ik veel.
    De kinderen haal ik op, de dame heeft van half 5 tot half 6 remedial teaching en de kleine man speelt meestal elders. Dame heeft dan gym; die tas staat ook al klaar. 
  • Op vrijdag heeft de kleine man een korte dag – tot 12 uur – en ga ik meestal met hem ergens lunchen. Ging moet ik zeggen, want hij heeft er een gewoonte van gemaakt vriendjes mee uit te nodigen. Dat werd wat te begrotelijk. Dus tot hij weer normaal doet (als in: dat van te voren met je moeder bespreken!) wordt er niet meer buiten de deur gelunched 😉
    Er komt meestal wel iemand spelen, die dan om drie uur mee terug gaat naar school en daar weer wordt opgepikt. Daarna gaat de dame meestal ergens spelen en kan ik een chagrijnige kleine man ‘entertainen’.
    Om half 6 pik ik de dame op en gaat ze rechtstreeks door naar dansles (ja, allemaal vrijwillig); de kleine man en ik gaan eten. Manlief haalt de dame op van dansles.
    Dame mag op vrijdagavond opblijven; op dit moment kijken we de Voice. Ergens op die avond moet er gedreigd worden met ‘niet douchen is niet kijken’. Het argument ‘ik heb al gegymt vandaag en daar gedouched’ is niet valide. 
  • Zaterdagochtend begint meestal vroeg – half zeven is het laatst dat de kleine man wakker is. Afhankelijk van mijn gestel pak ik de vroege dienst – ben een ochtendmens, gelukkig. Om negen uur gaat manlief met kleine man naar de judo en meestal doen we op zaterdagmorgen het haar van de dame. Kroeshaar is prachtig maar ook bewerkelijk.
    We lunchen met z’n allen en afhankelijk van het weer en andere afspraken gaan we naar buiten, naar een speeltuin of het strand, naar de afspraak, naar de film, naar de binnenspeeltuin etc.
    De avond verloopt zoals de rest van de week met als verschil dat we proberen dat kleine man door pápa naar bed gebracht wordt én dat de dame meestal uit zichzelf relaxed in bad gaat of gaat douchen.
  • Zondagochtend is wederom vroeg, om kwart voor 8 moet de kleine man in het zwembad zijn voor zijn zwemles. Dat is geen straf, dat is zeer bewust zo uitgezocht. Als we thuiskomen zijn papa en zus meestal ook al op en neemt papa kindlief over. Ik doe de was, lees eens wat, maak huiswerk met de dame en we doen met zijn allen spelletjes. Keuteldag.

    Variabelen in dit weekoverzicht zijn de therapiesessies van de kleine man: een keer in de twee weken op de woensdagmiddag of de zaterdagmiddag. 

Wat vind je van het overheidsbeleid dat hamert op arbeidsparticipatie?

Ik vind het overheidsbeleid te economisch getint, en eigenlijk geen beleid. Beleid geeft richting én handvatten voor de uitvoering. Hier wordt geroepen: ‘Het moet, het moet, het moet!’ Zonder dat er bijbehorende instrumenten worden ingericht. Integendeel: daar wordt op gekort. Een overheid hoort wat mij betreft een meer holistische kijk op de maatschappij en de burgers te hebben. En niet alles ten dienste stellen van de economie.

Hoe voorzie je in sociale contacten? 

Dat is lastig. Je moet namelijk ook nog eens een klik hebben met de andere thuisblijfmama’s en –papa’s (die zijn er hier ook legio). Ik heb veel vriendinnen elders in het land, waar ik via FB dagelijks contact mee heb. Eens in de zoveel tijd wordt er hier of daar koffie gedaan of een uitstapje gepland. Ik was begonnen met een studie, maar dat vereist een rust in het hoofd die er nu niet is. De schoolpleincontacten zijn gezellig en waardevol.
Sporten gaat gezien mijn fysieke klachten – reuma – even wat minder. En 's avonds om half 10 ben ik gesloopt. Ik geef het toe: ik ben in deze fase van mijn leven een óntzettend saai mens dat leeft volgens het ritme van haar kinderen.

Hoe 'laad' je jezelf weer op? 

Ik lees veel. Ik mediteer, ik probeer elke dag een half uur te bewegen en buiten te zijn. Om op te laden heb ik rust om me heen nodig. Maar ik kan ook erg opleven van een gezellig gesprek, een mooie lucht of stevig knuffelen met de kat.

Een veel gehoord argument voor arbeidsparticipatie is dat je jezelf dan blijft ontwikkelen. Hoe ervaar jij je ontwikkeling als thuisblijfmoeder? 

Kort gezegd: wat een gel..
De vaardigheden die ik nu opdoe, in de begeleiding van mijn kinderen, had ik anders nooit opgedaan. Ik ben nu veel ‘ronder’ in mijn gedrag. Zo herken ik nu pas wanneer ik boos ben.

Qua vakkennis hou ik mezelf wel op peil met wat vakliteratuur en twee kranten. Op mijn niveau is parttime werken ontzettend lastig, en ik weiger om me (weer) ondergeschikt te maken. Want zo zou het voelen. 'Een baantje’ erbij nemen.
Nog los van het gegeven dat ik me in deze tijd schuldig zou voelen. Er zitten zoveel mensen zonder baan die het inkomen hard nodig hebben. Wij hebben mijn inkomen niet nodig. Nee, laat mij maar de kinderen begeleiden en langzaam maar zeker tot ‘mijn’ ding komen waar ik weer economisch zelfstandig mee zou kunnen zijn.

Hoe zie je de toekomst?

Whhaaaaa.. een van de dingen die ik als leidinggevende ALTIJD schrapte uit de functioneringsgesprekken was de vraag: 'Wat zie jij jezelf doen over 5 jaar?' Ik vind het een beperkende vraag.
Ik leef met de dag, heel mindful en flow en zen en zo. Als ik namelijk teveel ga willen, dan gaat de huidige structuur me enorm benauwen.

De structuur waar de kinderen wel bij varen. En die gaan nu even voor.

Blijf op de hoogte en neem een gratis emailabonnement!

Enter your email address:

Delivered by FeedBurner

Vergelijkbare berichten

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *