Thuisblijfmoeder Thamar

thuisblijfmoeder thamar

Thamar (31) woont samen, en heeft met haar vriend twee kinderen. Ze is thuisblijfmoeder maar beschouwt zichzelf als werkeloos. Ze is dan ook naarstig op zoek naar een baan.

Dit is haar verhaal.

Was het een makkelijke/moeilijke beslissing om fulltime te moederen? 

Het is nooit echt een beslissing geweest. Ik stopte met mijn opleiding om een baan te zoeken, zodat ik ervaring op kon doen en tegelijkertijd kon afstuderen. Deze baan heb ik helaas nog steeds niet gevonden. Zo ben ik het fulltime moederschap ingerold. Het was dus geen bewuste keus en ik zie het als werkeloos zijn. Ik wil heel graag werken.

Ik ben daar elke dag mee bezig. Voor mijn eigen ontwikkeling, mijn eigen ontspanning en omdat mijn sociale cirkel te klein blijft. Nu ben ik niet heel erg extravert, maar het is wel fijn om een paar dagen in de week in een andere omgeving te zijn. Het liefst had ik gisteren een baan.

Wat vind je partner van de constructie: kostwinner - thuisblijfmoeder? 

We hebben daar nooit echt bij stilgestaan. Zelf heb ik er echt een probleem mee om geld aan hem te vragen. Verschrikkelijk vind ik het. Het is niet nodig, want hem boeit het niet. Maar het feit dat ik zijn geld niet als mijn geld zie is voor mij best een probleem.

We redden het wel, maar mijn eigen financiële vrijheid vind ik erg belangrijk. Ik probeer daarom wel geld vanuit huis te verdienen met mijn blog. Maar het liefst vind ik gewoon de baan waar ik zo hard op zoek naar ben.

Wat is je grootste uitdaging als Thuisblijfmoeder? 

Plannen. Als mijn kinderen op school zitten, heb ik het idee dat ik 100 jaar vrije tijd heb. Niets is minder waar. Binnen no time is alle vrije tijd voorbij met dingen die ik moest doen. Soms heb ik mijn to do lijstje af, maar meestal niet.

Wat is het leukst aan fulltime moederen? 

Het is heerlijk om bij bepaalde dingen te kunnen zijn. Onlangs had de basisschool een lunch georganiseerd voor groep 8, en ik werd gevraagd om een kort briefje te schrijven voor mijn zoon. Dit las hij hardop voor aan de klas. Als ik een fulltime baan had gehad, had ik daar niet bij kunnen zijn.

Daarnaast is het fijn dat ze gewoon thuis kunnen komen, kunnen leven (buiten spelen en dergelijke) in plaats van naar een opvang te hoeven, waarna ik ze maar twee uurtjes zie omdat het dan alweer bedtijd is. Ik geniet van de gesprekken die we voeren als ze thuiskomen en hun ontwikkeling.

Dat is de reden dat ik niet fulltime wil gaan werken, zodat ik toch nog een graantje meepik van de ontwikkeling. Ook al gaat mijn oudste al naar de middelbare school, maar dat moet niet uitmaken wat mij betreft.

Kun je een typische week beschrijven van jou als Thuisblijfmoeder? 

Van maandag tot en met zaterdag heb ik de vrijheid om te sporten wanneer ik wil. Tussen half 9 en 3 uur ’s middags, dus dat doe ik dan ook. Vervolgens zoek ik eigenlijk elke dag naar werk, en regel ik schooldingetjes. Twee dagen in de week voetbalt mijn oudste, dus zorg ik dat het avondeten rond de klok van vier uur klaar is. Uiteraard de standaard dingen zoals: boodschappen en het huishouden. Het scheelt dat mijn kinderen allebei al op school zitten en ik geen babyzaken om armen heb, dus eigenlijk zwem ik in de vrije tijd.

Wat vind je van het overheidsbeleid dat hamert op arbeidsparticipatie? 

Het lijkt mij alleen maar fijn en goed voor je sociale kring en je eigen ontwikkeling. Voor mij hoeft geen moeder fulltime te werken, absoluut niet. Maar goed, één dag in de week lijkt mij als ouder fijn.

Aan de andere kant draait de wereld teveel om geld wat mij betreft,. Daardoor eindigen veel kinderen 40 uur per week op een kinderdagverblijf of uren op een naschoolse opvang. Ze vinden het leuk, maar een paar dagen thuis bij mama (en/of papa) is natuurlijk veel leuker. Dus een paar uur per week (12-20) ja zeker, maar 40 uur vind ik, als je het kan betalen, niet per se nodig.

Bovendien veranderden veel vakgebieden ontzettend snel. Het moment dat je een baan wil gaan zoeken is het takenpakket zo aangepast en staan er zoveel interessante en nietszeggende woorden in dat je aan je eigen kunnen gaat twijfelen en zo onder je niveau gaat solliciteren. Dat is echt zonde, want in een baan waar geen uitdaging in zit, is een mens ook niet erg gelukkig, lijkt me. Daarom is het wel echt belangrijk dat je jezelf blijft ontwikkelen, op wat voor manier dan ook.

Hoe voorzie je in sociale contacten? 

Gelukkig kan ik heel goed alleen zijn. Ik mix niet goed met andere moeders, en geen van mijn vriendinnen heeft kinderen. Bovendien woont er geen familie in de buurt. Veel van mijn contacten zijn dan ook ’s avonds.

Hoe 'laad' je jezelf weer op? 

Sporten heb ik echt nodig om mijn hoofd leeg te maken. Ik merk dat ik heel erg ga overthinken als ik niet sport. Ik probeer dan ook drie maal per week te joggen, en 3 keer per week aan yoga te doen. Het werkt absoluut. Daarnaast ben ik altijd op zoek naar cursussen. Maar die worden ook niet om de haverklap gratis aangeboden, en soms zijn ze echt te duur.

Hoe ervaar jij je ontwikkeling als thuisblijfmoeder? 

Het is een andere ontwikkeling. Een soort autodidact. Ik ontwikkel mezelf door te blijven lezen over mijn vakgebied, in gesprek te gaan over nieuwe ontwikkelingen en dat soort dingen. Maar het voelt niet hetzelfde als echt een cursus volgen of een opleiding. Al probeer ik mezelf dus wel plannen aan te leren.

Je hebt een blog: waarom ben je dit begonnen? 

Ik begon met bloggen in 2009. Vroeger schreef ik al heel veel. Ik ben er wel echt langzaam ingegroeid. Mijn eigen blog (www.thamarkempees.nl) begon ik in 2011 waar ik maandelijks, soms wekelijks, een stukje op schreef. Dat is nu bijna dagelijks geworden. Onlangs heb ik wel besloten om me in het weekend niet met de blog te bemoeien. Ik plaats in het weekend geen updates meer en zal er ook niet voor vooruit schrijven. Het is een uitlaatklep, maar ik schrijf zelden tot nooit over mijn leven als een thuisblijfmoeder.

Hoe zie je de toekomst? 

Twee goed ontwikkelde gelukkige kinderen, een gelukkige man, een parttime baan en een afgeronde opleiding communicatie. En misschien nog wel een studie psychologie erachter aan, maar dat is meer een kleine wens dan een echt concreet doel.

Alles wat belangrijk is, maar nog niet genoemd. 

Poeh, weet je, ik heb beide kanten van de tafel gezien. Ik heb uren en uren doorgebracht in boeken en in de schoolbanken. Ik heb in de horeca gewerkt, en ik zit nu thuis. Geen van allen is ideaal voor mij gebleken.

Als ik veel werk (werk of school) dan bekruipt mij een schuldgevoel, omdat ik mijn kinderen dan niet zie en ze niet op hun sport kan zetten die zij zouden willen, dat ik niet kan komen kijken naar van alles.

Mijn kinderen zijn mijn prioriteit, maar ik ben ongelukkig als ik niet werk. Dat betekent dat ik ook mijn eigen prioriteit ben. 

Helaas wil dat nog wel eens botsen. Ik heb goede hoop dat ik mijn ideale situatie wel voor elkaar krijg, maar goed, ook ik weet dat je niet alles kan hebben.

Blijf op de hoogte en neem een gratis emailabonnement!

Enter your email address:

Delivered by FeedBurner

Vergelijkbare berichten

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *