Thuisblijfmoeder Katrien De Keyzer

Als Katrien De Keyzer zeveneneenhalve maand zwanger is zegt haar werkgever tegen haar: ' We willen geen vervanger voor je zoeken.' Plotseling staat ze op straat.

Toch voelt Katrien zich verplicht haar dochtertje drie halve dagen naar de kinderopvang te brengen. Ze moet immers solliciteren! En dat is best lastig met een baby. Maar het gaat niet goed met haar dochter op de crèche. En 's avonds ligt Katrien samen met haar dochter te huilen.

Ze vecht tegen haar gevoel dat haar dochter thuis beter af zou zijn. Na veel strijd besluit ze te vertrouwen op haar gevoel. Nu is Katrien voorlopig fulltime thuis.

Katrien heeft een master Germaanse Talen, en werkte voornamelijk in het onderwijs.

Was het een makkelijke/moeilijke beslissing om fulltime te moederen? 

Het was eigenlijk niet echt een beslissing, het is zo gegroeid. Toen ik zwanger was, liet mijn werkgever me doodleuk weten geen vervanger voor me te wíllen zoeken. Ik stond toen nog niet stil bij de gevolgen. Zijn beslissing betekent namelijk dat ik géén recht meer heb op ouderschapsverlof. In januari werd meteen ook de vrijstelling om de familiale reden 'jonge kinderen' afgeschaft.

Ik heb mezelf leren kennen als een mama die erg overtuigd is van het belang van huiselijke (lees: moederlijke en vaderlijke) liefde, veiligheid, geborgenheid en gezelligheid. Ik kan namelijk niet van iemand anders verwachten dat die ons dochter even graag ziet en even goed inspeelt op elke behoefte als ik. Ik wil daarmee niet-thuisblijfmama's niet veroordelen, ik spreek louter over mijn gevoel en ervaring.

Omdat het 'moest' hebben we kinderopvang geprobeerd, maar die wereld ligt heel ver van onze visie. We hebben ons echt slecht gevoeld tijdens die tijd van de opvang.

Al met al is het een heel moelijk beslissingsproces geweest, dat eigenlijk nog niet voorbij is. Maar in een ideale wereld zou de beslissing voor mij heel makkelijk zijn geweest:

Thuis blijven zolang de kinderen het nodig hebben, en iedereen zich daar goed bij voelt. 

Heb je advies gevraagd? 

We hebben het niet als een keuze aangekondigd, want het is heel langzaam en moeizaam zo gegroeid. De reacties zijn wisselend. Mentale steun vinden we bij een paar vrienden die onze situatie begrijpen, en er ook naar vragen. Echt negatieve reacties hebben we nog niet gehad. Maar we missen positieve reacties.

Wat vind je partner ervan? 

We zijn samen geëvolueerd. Als de, vooral financiële, onzekerheid mij weer eens overvalt bevestigt hij dat we goed bezig zijn en steunt hij mij 100%. Misschien zal hij in de toekomst tijdelijk thuis blijven en zal ik deeltijds gaan werken. We bekijken het steeds van dag tot dag.

Hebben jullie een nieuwe taakverdeling gemaakt? 

Niet bewust, die taakverdeling vult zichzelf in. Vroeger deden we bijvoorbeeld vaak samen boodschappen, en nu doe ik die altijd. Ook de andere huishoudelijke taken waren vroeger meer verdeeld. In het weekend springt mijn vriend wel eens bij. Maar we vinden leuke uitstapjes plannen meestal toch belangrijker. Hij is wel mijn klerenwas-specialist!

Hebben jullie berekeningen gemaakt? 

We hebben dat meermaals besproken, en gezien dat het in ieder geval tijdelijk kan. Op dit moment probeer ik nog niet om vanuit huis geld te verdienen, maar ik heb er wel informatie over opgezocht.

Wat vind je er van dat je financieel afhankelijk bent van je partner? 

Dat vind ik geen punt. Het gaat om de balans. Ik ben financieel afhankelijk van hem. Hij is afhankelijk van mijn input: zorgen voor ons dochter, het huishouden. Je weet wel: liefde geven, pampers, badjes, koopjes vinden, kleren herstellen, eten kopen, koken, afwassen, kuisen.

Denk je nog weer deel te gaan nemen aan het arbeidsproces? 

Als mijn dochter naar school gaat, of als mijn vriend voor haar thuisblijft, zal ik wel weer zin krijgen om een nieuwe wind te laten blazen door mijn wereld. Om eens weg te zijn van huis, sociale contacten te onderhouden en uiteraard ook om meer financiële draagkracht te krijgen. Bijvoorbeeld om ons dochter alle kansen te geven om te gaan studeren, om ook eens te kunnen reizen.

Maar ik heb geleerd om geen uitspraken te doen over wanneer, omdat het zo onvoorspelbaar is. Het hangt af van ons dochter en van de financiële haalbaarheid.

Wat is je grootste uitdaging als Thuisblijfmoeder? 

Tot nu toe: het gevecht met de buitenwereld. De overheid en mensen die deze keuze (soms hard) bekritiseren. Ik ben een beetje te gevoelig voor wat anderen van me denken.

Daarnaast is het een uitdaging om een balans te vinden tussen mijn taken, en mijn behoefte aan tijd voor mezelf. Ik denk dat het de kunst is om te genieten van wat ik doe en niet te verwachten dat ik meer tijd voor mezelf krijg.

Wat is het leukst aan fulltime moederen? 

Onze dochter elke dag zien groeien. Vandaag oefende ze bijvoorbeeld gezichtje-huilen in de spiegel. Ik ervaar het echt als een privilege dat ik deel mag zijn van haar volledig authentieke, kwetsbare leventje met vallen en opstaan.

Kun je een typische week beschrijven van jou als Thuisblijfmoeder? 

Er is geen vaste wekelijkse routine. De voormiddag vult zich meestal met afwassen, koken, opruimen, kuisen, eten, spelen, knuffelen, kusjes geven. Een beetje me-time zoek ik tijdens het middagslaapje van mijn dochter.

Ik moet mezelf dan verplichten om even te stoppen met huishoudelijke taken! Dat lukt niet altijd. Als dat wel lukt dan gebruik ik die tijd om te bloggen, lezen en administratieve taakjes af te handelen.

In de namiddag tracht ik meestal naar buiten te gaan. Dan doen we bijvoorbeeld boodschappen, maken een wandelingetje of gaan naar de bibliotheek.

Op vrijdag zoeken we de spelotheek op waar we speelgoed kunnen lenen. Zo besparen we, en ziet onze dochter eens wat andere kindjes.

Wat vind je van het overheidsbeleid dat hamert op arbeidsparticipatie? 

Die visie is soms nogal eenzijdig. Het is belangrijk om af en toe ook eens stil(ler) te staan bij kwaliteit. Mindfulness zou een normale houding moeten zijn en geen tijdelijke cursus. De economie hangt niet enkel af van pure arbeid, maar ook van hoe gelukkig de mensen in het leven staan.

Menselijk kapitaal is er niet enkel één van kwantiteit maar ook van kwaliteit. Voltijds moeder zijn is evengoed participatie aan arbeid.

Het voelt voor mij tegennatuurlijk aan om als het ware te moeten gaan werken, om het werk dat ik zelf wil doen (moederen, koken, kuisen, ...) te kunnen (of moeten) uitbesteden. 

Een thuisblijfmoeder werkt evengoed. Daar zou zelfs een tegemoetkoming voor mogen bestaan. Een kind in de opvang is ook echt duur voor de maatschappij. Het is een kwestie van keuzes maken. Jammer genoeg is langetermijn denken niet prioriteit in de politiek.

Hoe voorzie je in sociale contacten, gezien het feit dat veel vrouwen overdag weg zijn? 

Dat vind ik moeilijk. Ik heb inderdaad weinig/geen moeders in de buurt waarmee ik wat kan bijkletsen terwijl de kinderen leuk spelen. Extra tijd voor sociaal contact is er overdag niet. Het sociaal contact zou moeten samenvallen met de alledaagse taken. Jammer dat er zo weinig thuisblijfmoeders zijn waar ik woon!

Soms zoek ik 's middags wat contact door te bloggen en blogmama's te volgen. In het weekend kunnen we gelukkig wel één en ander plannen met het gezin.

Hoe 'laad' je jezelf weer op? 

Ik zou dat héél graag doen. Maar aangezien ik geen geschikte opvang heb en geen extra financiën, lukt dat niet. Soms lukt het om tijdens het middagslaapje van mijn dochter te lezen, te bloggen of te 'knutselen'.

Als het goed zit, kan ik mezelf daar een beetje mee opladen. Het kan ook frustrerend zijn want voor je goed en wel aan iets begint, is het middagslaapje al voorbij. Het helpt ook als we in het weekend af en toe iets leuks plannen.

Een veel gehoord argument voor arbeidsparticipatie is dat je jezelf dan blijft ontwikkelen. Hoe ervaar jij je ontwikkeling als thuisblijfmoeder? 

Het is eigen aan de mens dat die zichzelf blijft ontwikkelen. Dus ook als thuisblijfmoeder. Ik ben nu bijvoorbeeld meer dan ooit bezig met maatschappelijke thema's en met mijzelf. Wie ben ik, welk voorbeeld kan ik geven aan ons dochter en aan anderen?

Je hebt een blog: waarom ben je dit begonnen? 

Vanwege het gebrek aan sociaal contact. Af en toe wil ik eens mijn ei kwijt. Aanvankelijk was het vooral manlief die deze op zijn 's avonds op zijn bord kreeg. Zo hoop ik ook andere thuisblijfmama's te leren kennen. Ik ben nog niet lang bezig dus voorlopig is dat nog wat magertjes.

Bovendien wil ik ijveren voor ofwel recht op ouderschapsverlof voor werkloze moeders, of op z'n minst een mogelijkheid tot aanvraag van een vrijstelling. Ik zoek dus steun en wil die ook graag geven.

Hoe zie je de toekomst? 

Dat is heel moeilijk te zeggen: we bekijken het echt dag voor dag. We willen graag nog een kindje, maar ik durf nauwelijks denken aan de praktische kant. Zal ik dan ook tijdelijk kunnen thuisblijven?

Dus lijkt het ons beter om nog niet te ver vooruit te denken, je kan dat toch niet voorspellen.

Ik vind het onbegrijpelijk dat er zo weinig wordt stilgestaan bij het cruciale belang van rust en geborgenheid tijdens de eerste levensjaren van kinderen. Ik vind het de omgekeerde wereld dat thuisblijfmoeders eerder 'stiefmoederlijk' worden bekeken. En ook een werkloze moeder moet het recht krijgen om tijdelijk voor haar kind(eren) thuis te blijven.

Vroeger werd je als moeder bekritiseerd omdat je buitenshuis ging werken en nu is het omgekeerd. Misschien wordt het eens tijd dat we inzien dat een goed functionerende moeder ook een gelukkige moeder is. Dat straalt over op haar kinderen. En dat geldt evengoed voor de vaders uiteraard.

Onze kinderarts raadde me het volgende boek aan: 'Kinderspreekuur' van Wolfgang Goebel en Michaela Glöckler. Daarin staat veel advies die onze intuïtie bevestigde. Ik kan het iedereen aanraden.

Benieuwd naar het blog van Katrien?

Je vindt het op Babiesjka!

Blijf op de hoogte en neem een gratis emailabonnement!

Enter your email address:

Delivered by FeedBurner