Dingen die je niet op het consultatiebureau moet vertellen
'Ga niet zitten babbelen!' dat is het advies dat als een rode draad door het boekje Mijn kind??! loopt. Het boekje is een uitgave van Kog dat het in eigen beheer uitbracht.
Hoe staat het met de hulpverlening voor kinderen anno 2016?
Ik nam Mijn kind??! je mee uit de bibiliotheek, omdat ik benieuwd was naar de inhoud vanwege de ondertitel:
'Wat ouders vanaf 2015 kunnen doen en laten bij problemen.'
Sinds de gemeente verantwoordelijk is voor jeugdzorg is er namelijk veel veranderd. Het leek me handig om te lezen hoe het nu allemaal werkt.
Maar wat me vooral opviel bij dit boek is de zorg en wantrouwen die er uit spreekt als het gaat om hulpverleners. Terwijl ik het las dacht ik:
'Deze mensen hebben volgens mij hele nare ervaringen met hulpverleners.'
Dingen die je niet moet vertellen op het consultatiebureau volgens Kog
Zo waarschuwt Kog op het consultatiebureau onderstaande punten niet te noemen. Wanneer 4 punten van toepassing zijn geldt je volgens hen als 'kwetsbaar gezin' en wordt er extra op je gelet.
- Moeilijke zwangerschap of geboorte, laag gewicht bij geboorte
- Lang en vaak huilen van de baby, slecht slapen
- Moeilijk temperament of lage intelligentie van kind
- Depressie van een ouder
- Laag inkomen
- Partner die geen Nederlands spreekt: houd hem of haar dus buiten beeld
- Gebeurtenissen die een kind van streek kunnen maken, bijv. overlijden of tijdelijk inwonend familielid
- Vaak verschillende partners
- Roken
- Moeilijke jeugd van een van de ouders
- Als er in uw familie ooit sprake is geweest van een psychose: zwijg er in vredesnaam over
- Ruzies of geweldi tussen ouders
- Alchohol of drugsgebruik, nu of in het verleden
Over Kog
Kog is een vrijwilligersorganisatie.
'KOG wil kinderen, ouders en grootouders informeren en ondersteunen zodat zij weloverwogen kiezen om wel of geen hulp te vragen van jeugdzorg en als zij wel hulp vragen/krijgen mee te helpen dit proces zo goed mogelijk te laten verlopen.'
Dat is een loffelijk streven. En ik vind het mooi dat de vrijwilligers van Kog andere mensen willen helpen.
Maar het boekje is wat hap-snap geschreven en biedt niet het handige overzicht van zorg en hulpverlening dat ik verwachtte. Bovendien is de informatie sterk gekleurd. Hulpverleners worden in dit boek met wantrouwen beschouwd.
Dit wantrouwen komt waarschijnlijk door slechte ervaringen met hulpverlening. En in die zin is het boek een waarschuwing om kritisch te zijn en op je 'qui vive' als je met hulpverleners te maken krijgt.
Een waarschuwing die (helaas) wel eens terecht zou kunnen zijn.
Conclusie over Mijn kind??!
Mijn kind??! is een kritisch, informatief boek over de zorg en instanties waarmee je te maken kunt krijgen als ouder als het om je kind gaat.
De boodschap is duidelijk: 'Hoed je voor hulpverleners, en wees niet te scheutig met je vertrouwen.'
Of die boodschap nou terecht is of niet, feit is dat de schrijvers blijkbaar slechte ervaringen hebben met hulpverlening.
Dus een gezonde mengeling van vertrouwen en een afwachtende houding lijken het devies.
Blijf op de hoogte en neem een gratis emailabonnement!
Enter your email address:
Delivered by FeedBurner
Wel verfrissende insteek, moet ik zeggen. De trend is een beetje dat alles wat niet gemiddeld is een etiket en dus hulp zou moeten krijgen. Ook wel eens goed om tegenwicht te bieden.
Wel verfrissende insteek, moet ik zeggen. De trend is een beetje dat alles wat niet gemiddeld is een etiket en dus hulp zou moeten krijgen. Ook wel eens goed om tegenwicht te bieden.
Dat is zeker waar Mammalien!
Dat is zeker waar Mammalien!
Jammer. Ik ben zelf opvoedondersteunster en krijg soms hulpvragen van mensen die ontzettend wantrouwend zijn en eigenlijk al veel eerder aan de bel hadden moeten trekken, maar door hun wantrouwen dat pas doen als het echt mis gaat. Je moet als hulp verlener dan heel hard je best doen om vertrouwen te winnen en het hele verhaal op tafel te krijgen. Vaak als ze meteen open waren geweest, was het probleem al veel eerder en gemakkelijker opgelost.
Aan de andere kant, zie ik ook wel bij collega instanties dat sommige opmerkingen van ouders erg lang in een dossier blijven hangen en soms een ouder blijven achtervolgen, terwijl die opmerking er al lang niet meer toe doet.
Jammer. Ik ben zelf opvoedondersteunster en krijg soms hulpvragen van mensen die ontzettend wantrouwend zijn en eigenlijk al veel eerder aan de bel hadden moeten trekken, maar door hun wantrouwen dat pas doen als het echt mis gaat. Je moet als hulp verlener dan heel hard je best doen om vertrouwen te winnen en het hele verhaal op tafel te krijgen. Vaak als ze meteen open waren geweest, was het probleem al veel eerder en gemakkelijker opgelost.
Aan de andere kant, zie ik ook wel bij collega instanties dat sommige opmerkingen van ouders erg lang in een dossier blijven hangen en soms een ouder blijven achtervolgen, terwijl die opmerking er al lang niet meer toe doet.
Het is toch erg, dat een hulpgevende instantie iets wordt waar je bang voor moet zijn. Ik heb er zelf geen ervaring mee, maar dit soort verhalen heb ik wel van anderen gehoord. Vooral dat bepaalde informatie nog heel lang nagedragen wordt, elk gesprek weer.