| |

Van Thuisblijfmoeder tot Carrière-oma

Bron: annelizevandijk.nl

door Annelize van Dijk

Mijn leven verliep tegendraads: op mijn 24e had ik drie kinderen, van wie de oudste drie jaar was. Op mijn 36e ging ik fulltime studeren. In die tijd kon je tot je 47e een studiebeurs krijgen. De kinderen zaten toen op de middelbare school. Op mijn 41e studeerde ik af. Op mijn 46e was ik mede-eigenaar van een bedrijf en werd ik grootmoeder. De kleinzoon, en later zijn zusje, ging mij carrière-oma noemen. Nu ben ik 61, ik werk nog steeds fulltime in het eigen bedrijf en over drie maanden wordt mijn vierde kleinkind geboren.

Bewuste keuze om zelf voor de kinderen te zorgen

Het was een bewuste keuze om zelf voor de kinderen te zorgen. Misschien heeft het ermee te maken dat ik twee veel oudere zussen had, van wie de ene thuis was gebleven toen ze kinderen kreeg en de andere doorgegaan met werken; ze was een alleenstaande moeder en moest de kost verdienen. Zo kreeg ik op een ontvankelijke leeftijd twee voorbeelden in de schoot geworpen en daar trok ik mijn conclusie uit:


de kinderen, die ik ongetwijfeld zou krijgen, zouden niet naar een crèche gaan. De eerste stapjes, de eerste woordjes wilde ik zelf meemaken. 

Bovendien zouden mijn peuters ‘s morgens wakker mogen worden wanneer ze wilden. Dat dat voorrecht in één klap voor alledrie de kinderen ophield te bestaan, ontdekte ik toen mijn oudste naar de kleuterschool ging en we elke ochtend in een karavaantje naar school gingen.

Ik was 20 en kreeg een zoon

Ik was twintig en kreeg een zoon. Dat de vader fulltime bleef werken en ik fulltime moeder werd, stond voor ons vast. Zo wilden we het beiden, al begonnen in die tijd wel steeds meer jonge moeders carrière en kinderen te combineren.

Thuisblijfmoederen en nevenactiviteiten

Mijn bezigheden buiten de huiskamer vonden plaats op de basisschool van mijn kinderen: ik werd leesmoeder en ging mee met schoolreisjes. In de avonduren deed ik de opleiding Jeugdleiding Creative Handvaardigheid A en B. Met een rijkserkend diploma ging ik als vrijwilliger de juffen en meesters van mijn kinderen helpen met handvaardigheidslessen. Het was een hele dolle flower-powertijd met geweldige schoolpleinfeesten waar ik al mijn fantasie in kwijt kon. En ik was altijd in de buurt van mijn kinderen.

Hoewel ik me vaak, echt vaak, een dummie voelde als ik moeders sprak die met grote carrières bezig waren, heb ik nooit spijt van mijn ‘volgorde’ gehad. In tegendeel, ik werd een zeer toegewijde studente met een concentratie die ik op mijn twintigste nog lang niet op kon brengen.

In een tijd van grote werkloosheid stond ik daar: een vrouw van 41 met een kersvers doctoraal diploma Scandinavische taal- en letterkunde, zonder relevante werkervaring.

Herintreden: ik wilde alles aanpakken

Bereid om alles aan te pakken greep ik mijn kans toen de ICT-sector met sprongen begon te groeien. Als ‘oudere’ kwam ik binnen die sector terecht in een vergaarbak van jonge, werkloze afgestudeerden, maar mijn overtuigende motivatie werd gezien. Bij een opleidingsinstituut voor informatica, leerde ik tekenen en opmaken op de computer. Eerst werkte ik er via een uitzendbureau en na drie maanden kreeg ik een vaste aanstelling als redacteur. Hier leerde ik mijn compagnon kennen, met wie ik nog steeds samenwerk. We schrijven beiden, hij maakt websites en ik werk als redacteur voor uitgeverijen, corrigeer onder andere vertalingen uit het Scandinavisch, ik geef taaltrainingen Nederlands en workshops Schriftelijke Communicatie.

Mijn kinderen hebben mijn carrièrestappen bewuster meegemaakt dan het geval zou zijn als ik hun hele leven al buitenshuis gewerkt had. Ik herinner me de eerste keer dat me dat opviel. Mijn oudste zoon studeerde toen al. Ik stond spekjes te bakken en hij kwam in de keuken een beetje verlegen bij me staan. ‘Weet je, ik vind het echt geweldig wat je allemaal doet, met die studie enzo. Dat wil ik gewoon even tegen je zeggen.’ Tja, dan heb je even zo’n heerlijk gevoel: pffff, ik heb het goed gedaan!

Tegenwoordig zijn het vooral de dochters van wie ik complimenten krijg. Over vroeger en over nu. Dat verbaast me weleens want ik weet dat ik eigenlijk maar wat aangerommeld heb. Nooit de modelmoeder thuis en nooit de modelmoeder met carrièreplanning.

Ik ging naar de kroeg, voerde een chaotische huishouding, kookte fantasieloze prakken en kreeg het aan de stok met de vrouwelijke schoolarts die al dat soort zaken denk ik beter op op orde had. Als ik mijn kinderen er nu wel eens naar vraag, zijn vol lof. Bij ons mocht alles, en vriendjes en vriendinnetjes kwamen graag spelen.

Hoe doen mijn dochters het nu?

En hoe doen mijn dochters het nu zelf? De jongste volgde een mts-opleiding in hout en meubilering, kreeg op haar 22e haar eerste kind en bleef de eerste tien jaar thuis. Nu werkt ze parttime en gaat dat langzaam uitbreiden. Haar oudere zusje heeft hbo-opleiding in de fotografie, kreeg op haar 36e haar eerste kind en is na de geboorte blijven werken. Ze werkte (uit overtuiging) allang 32 uur per week en is dat blijven doen. Ze verdeelt binnens- en buitenshuis werk met haar man. Ze werken beiden in wisseldiensten in het mediapark in Hilversum. Gemiddeld één dag per week is haar vader, als gepensioneerd opa, hun vaste oppas. Dat hij daar tijd voor heeft, daar ben ik weleens jaloers op.

Ten slotte nog de zoon: hij is hoogleraar in de wiskunde, woont en werkt in Chili. Maar in een land van arm of rijk, waar je personeel bent of hebt, is dat een verhaal apart.

Meer weten over Annelize?

Mac13

Annelize's persoonlijke website

Annelize schreef het boek Kleinkinderen! Hierin geeft zij een beeld van opa en oma's in 2007.

Deze post werd eerder gepubliceerd in 2007.

Vergelijkbare berichten

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *