Hoe komt het dat steeds meer kinderen een label krijgen?
Volgens Sanne Bloemink is de labelcultuur het gevolg van de maatschappij waarin we leven. Die is volgens haar steeds minder tolerant voor afwijkingen van het gemiddelde. De ruimte waarin je 'normaal' bent wordt steeds kleiner. Daarnaast heerst er een prestatiecultuur en worden problemen neergelegd bij individuele mensen, terwijl die problemen soms een symptoom zijn van de huidige maatschappij.
'We zitten vastgeroest in een model dat voortdurend naar binnen kijkt als oplossing voor problemen.'
Het is niet onze schuld. Er is iets aan de hand met het kind.
Met andere woorden: kinderen zijn niet lastiger of moeilijker geworden, maar afwijkend gedrag wordt sneller gezien als een persoonlijk lichamelijk/medisch probleem dat is op te lossen met medicatie. Hierdoor verdwijnt de verantwoordelijkheid die de omgeving voor het probleem heeft: het probleem ligt immers bij het kind. Plak een kind een label op en het is niemands schuld meer. Mischa de Winter wordt geciteerd:
'In plaats van passend onderwijs, wordt het kind passend gemaakt voor het onderwijs.'
Waarom doet de labelcultuur kinderen tekort?
Als een kind nou geholpen is met een diagnose, waar zeur je dan over? Sanne Bloemink legt uit:
'Hoe we iets noemen bepaalt waar we naar zoeken, waar we op letten. En dus ook wat we over het hoofd zien. '
Met andere woorden: leven in een labelcultuur is als leven met een bepaald type bril. De bril kleurt hoe je de mensen en kinderen om je heen ziet.
De ontspannen ouder norm
Leuk vond ik Sanne Bloeminks term 'de ontspannen ouder'. De ontspannen ouder is er eentje die zich niet druk maakt over de prestaties van zijn of haar kind. Als het maar goed op de plek is! Hoewel veel ouders nog wel praten als zo'n ontspannen ouder, blijkt de praktijk weerbarstig. Het valt niet mee om ontspannen te blijven in onze maatschappij, waarin succes een keuze is. Wie niet succesvol is, doet dus blijkbaar iets verkeerd.
Hoe nu verder?
Sanne Bloemink pleit voor meer openheid en waardering voor diversiteit. De druk moet van de ketel. Ze vindt dat er meer samenwerking nodig om te komen tot vormen van collectieve intelligentie het individuele, cognitieve model overstijgen. Samenwerken is het toverwoord, en elkaar helpen en ondersteunen.
Mijn conclusie over Diagnosedrift
Ik lees de artikelen en boeken van Sanne Bloemink meestal graag omdat ze enerzijds goed onderbouwd zijn en anderzijds praktisch zijn. Sanne Bloemink vertelt bijvoorbeeld regelmatig dingen over haar eigen kinderen en ervaringen met scholen. Dat voorkomt dat haar boek het zoveelste theoretische verhaal wordt.
Moderne schoolsysteem is chaotisch en onrustig
Tegelijkertijd struikelde ik wel over bepaalde dingen. Zo benoemt Sanne dat voorspelbaarheid belangrijk is voor een prettige schoolgang. Maar als het moderne onderwijssysteem iets niet is, dan is het wel voorspelbaar. Het hangt van lesuitval, studiedagen en projecten aan elkaar. En dat veelgeroemde samenwerken is in de praktijk vaak rampzalig is mijn ervaring. Daarin vond ik Sanne dus toch ook in de bekende cliché's vervallen.
Te weinig tijd voor dingen leren
Ook het pleiten voor meer aandacht voor creatieve vakken en persoonlijke ontwikkeling. Natuurlijk is het mooi als er aandacht is voor het 'hele kind,' maar wat is er mis met gewoon degelijk leren rekenen en lezen? Daar is vaak amper tijd voor omdat het vooral Leuk moet zijn op school.
Speciaal onderwijs: eindelijk rust in de klas
Mijn oudste zoon moest bijvoorbeeld naar het speciaal onderwijs, dat eigenlijk helemaal niet speciaal bleek te zijn. Feitelijk leek het verdacht veel op de school waar ik als kind naartoe ging. Gewoon dagelijks les, zonder voortdurende onderbrekingen.
Tot slot
Volgens Sanne Bloemink is het feit dat nog steeds veel kinderen een label krijgen een symptoom van onze hectische maatschappij waarin het ieder voor zich is.
Praktische informatie over Diagnosedrift
Diagnosedrift is voor 19,99 te koop bij bol.com.
Leestip: ADHD: macht en misverstanden.
Blijf op de hoogte en neem een gratis emailabonnement!
