1 comment
In de bibliotheek kwam ik het boek Uitgelezen over Boekselen tegen. Ik werd helemaal enthousiast, en toen las ik ook nog dat de schrijfster Loes Vork zo'n 10 jaar thuisblijfmoeder is geweest!
Dus mailde ik haar met de vraag of ze haar verhaal zou willen vertellen voor de rubriek Thuisblijfmoeders op Het Moederfront.
En dat wilde ze!
Hieronder haar verhaal!
Het verhaal van tThuisblijfmoeder Loes Vork
Mijn fulltime moederschap is stap voor stap ontstaan.Het was niet van begin af aan een bewuste keuze.
Het was wél een bewuste keuze van mijn man en mij om onze kinderen zo veel mogelijk zelf en samen op te voeden, op onze eigen manier. Ik voelde een sterke behoefte om mijn kinderen dicht bij me te hebben zo lang ze nog klein waren.
En ik besefte dat de periode dat je echt de dagelijkse, praktische zorg hebt voor je kinderen relatief kort is. Als je er wil zijn voor je kleine kinderen dan kun je het niet uitstellen tot later.
Ik werd lid van een online platform over attachment parenting en las boeken over het geven van borstvoeding en het gebruik van een draagdoek.
Verantwoordelijke fulltime baan als PR-manager
Intussen had ik een verantwoordelijke fulltime baan als PR-manager. Ik had zeer goed contact met mijn werkgever en ik vertelde hem al vroeg over mijn zwangerschap. Hij reageerde enthousiast en verzekerde me ervan dat we een manier zouden vinden om het moederschap te combineren met mijn werk.
Maar helaas, een maand later vertrok hij plotseling en met zijn opvolger kon ik het helemaal niet vinden. Tegelijkertijd merkte ik dat ik moe was door de zwangerschap en niet zo goed voor mezelf kon zorgen als ik wilde.
Daarom stelde ik mijn nieuwe werkgever voor om het contract terug te brengen tot halve dagen, waarbij ik de uren in de laatste maanden naar eigen inzicht kon verdelen. Na mijn zwangerschapsverlof zou ik ontslag nemen en voor mezelf gaan werken, en zou hij me inhuren als ZZP’er.
Zo gebeurde het. Behalve dan dat hij me nooit heeft ingehuurd, en ik dat zo heb gelaten. We waren denk ik allebei opgelucht dat we van elkaar af waren.
Wat was ik blij dat ik de laatste weken van mijn zwangerschap geen verplichtingen meer voelde. En ook de eerste twee maanden na de geboorte van onze zoon voelde ik me prettig bij het fulltime moederschap.
Na 2 maanden thuisblijfmoeder: wereld wel erg klein geworden
Maar na die twee maanden besefte ik wel dat mijn wereld erg klein was geworden. Het contact met mijn collega’s was weggevallen. Ik had geen sociale kring om me heen en kende geen andere jonge moeders om mee op te trekken.
'Wil je les geven?'
Op dat moment werd ik gebeld of ik les wilde geven in bedrijfscommunicatie en marketing, op een verkorte, particuliere HBO. Er waren 9 lesuren beschikbaar en er was haast bij, want het schooljaar was al begonnen.
9 lesuren op één dag
Ik bedong dat die 9 lesuren op één dag ingepland zouden worden en ging binnen een week aan de slag. Op die manier hoefde ik maar één dag in de week oppas te regelen. De ene week kwam mijn moeder, de andere week mijn schoonmoeder. Kolfapparaat in mijn tas.
De hele week zoet met 9 lesuren!
Ik beleefde veel plezier aan het lesgeven. Het was fijn om mijn kennis en vaardigheden in te kunnen zetten en om te werken met de zeer gemotiveerde studenten. Maar ik had me niet gerealiseerd dat je de hele week zoet bent met 9 lesuren, qua voorbereiding en nakijkwerk.
Mijn zoon en ik waren niet relaxed
Ik zat op de raarste tijden te werken, raakte geïrriteerd als onze zoon niet kon slapen terwijl ik die tijd nodig had om mijn werk af te krijgen en voelde continu deadlines in mijn nek hijgen. Ik merkte ook precies hoe mijn zoon reageerde als ik niet relaxed was. Dan waren we dus allebei niet bepaald relaxed 😉
Na 2 jaar officieel thuisblijfmoeder geworden
Toen ik na twee jaar opnieuw zwanger werd, zegde ik ook dit werk op en werd ik fulltime moeder. Op papier had ik nog wel steeds een eigen bedrijf, en hoewel ik nauwelijks werk had voelde het als een last. Ik moest toch eigenlijk wel eens klanten gaan werven!
Op een dag besefte ik dat ik meer tijd kwijt was aan de btw aangifte dan aan het werken in mijn bedrijf, en dat was het moment dat ik me liet uitschrijven bij de Kamer van Koophandel.
Moederschap moeilijker dan veeleisende baan
Ik vind het prachtig maar ook zeer pittig om moeder te zijn. Ik dacht dat ik wel wat gewend was met mijn vorige veeleisende banen, maar dit was toch moeilijker. Je hebt echt met jezelf te maken. Je kinderen confronteren je met kanten in jezelf, die je in je werk nog wel uit de weg kunt gaan.
Ik weet nog goed hoe gefrustreerd ik me voelde toen ik ’s morgens ein-de-lijk buiten stond met baby en peuter om naar de bakker te gaan. Het brood was op en we hadden trek. Mijn tweejarige legde zich languit op straat en wilde niet mee naar de bakker, omdat hij trek had natuurlijk. En ik ook!
Eigenlijk wilde ik net als hij op de grond gaan liggen en een keel opzetten.
Wilde ik dat er voor mij gezorgd werd. Dat iemand mij NU een broodje gaf.
Ik heb me als jonge moeder heel eenzaam gevoeld. Achteraf bezien denk ik dat ik behoorlijk depressief ben geweest in het jaar na de geboorte van onze dochter.
Als jonge moeder eenzaam gevoeld
Er werd wel voor mij gezorgd door mijn man, maar verder stond ik er alleen voor en kon ik me ook niet spiegelen aan of gesteund voelen door andere moeders.
Ook bij instanties zoals het consultatiebureau vond ik geen gehoor. Ik maakte andere keuzes en stelde kritische vragen over bijvoorbeeld het vaccineren en dat werd overduidelijk niet gewaardeerd.
Borstvoedingsproblemen
Toen ik vertelde over mijn borstvoeding problemen wilden ze dat ik het kind terplekke aanlegde, zodat ze konden zien of de houding wel goed was. Maar als je tepels kapot zijn dan is het geven van borstvoeding heel pijnlijk en wil je vooral niet dat je kind tijdens het drinken dingen hoort waar het van schrikt of waar het naar wil kijken, want je vliegt tegen het plafond van de pijn bij iedere beweging. Er was echter geen plek om in rust te kunnen voeden.
En na afloop zeiden ze: ja, we weten het eigenlijk ook niet want we zien nooit zulke oude kinderen aan de borst. Mijn zoon was toen zes maanden oud! Het leek hen handiger om maar gewoon te stoppen met die borstvoeding.
Consultatiebureau verruild voor het antroposofisch kinderspreekuur
Het tij begon te keren toen ik het reguliere consultatiebureau verruilde voor het antroposofische kinderspreekuur. De volgende stap kwam toen onze zoon leerplichtig werd en in de kleuterklas van een vrije school begon.
Toen kwam ik erachter dat er een ouder-kind groep bestond waar ik met mijn dochter naartoe kon gaan. Ik ontmoette medeouders en ik werd wat minder eenzaam.
Op die school werd bovendien een actieve bijdrage van ouders gevraagd, en dat heeft me ook goed gedaan.
Ik richtte een communicatie werkgroep op, schreef voor de schoolkrant en nam zitting in het bestuur. Ik kon dit werk doen in de uren dat de kinderen naar school gingen en dat voelde voor mij als een eerlijke ruil met de school. Het was fijn om op die manier het gevoel te hebben dat ik iets waardevols bij te dragen had.
Mijn leven als fulltime moeder
Als fulltime moeder heb ik vooral het dagelijkse leven met mijn kinderen geleefd. We sliepen tegelijk, deden samen boodschappen, ze ‘hielpen’ in de keuken als ik kookte. We knuffelden, ik las voor, we gingen samen naar de speeltuin en later naar musea.
Ik heb daar veel ouders gezien die er ook waren met hun kinderen, maar die eigenlijk geen aandacht konden opbrengen voor hun kinderen. En ik heb kinderen gezien die behoorlijk moeite moesten doen om die aandacht toch te krijgen. Dan maar op een negatieve manier.
Dat maakt me heel verdrietig.
Ik denk dat veel ouders niet eens goed voor zichzelf zorgen, zich misschien niet eens bewust zijn van wat ze zelf nodig hebben.
Ik wist dat zelf ook niet, als jonge moeder, wat ik zelf nodig had. Niet bewust althans. Ik ben er pas later achter gekomen door psychotherapie.
Het geschenk van tijd en liefde
Toen besefte ik dat ik mezelf het een en ander heb gegeven in die tijd met mijn kinderen. Ik heb ze eindeloos dichtbij me gehad en geknuffeld, eindeloos met ze gespeeld en gekletst, ik zag wie ze waren en hield onvoorwaardelijk van ze. Ik heb hen gegeven wat ik zelf nodig had.
Onze kinderen zijn nu 20 en 22 en hebben nauwelijks herinneringen aan die periode. Best jammer eigenlijk, dat ze niet weten hoe fijn het toen was. Maar ik weet zeker dat het een basis heeft gelegd waar ze onbewust van profiteren.
Misschien heb ik ook fouten gemaakt waar ze later nog eens tegenaan zullen lopen, maar ik weet dat we goed met elkaar kunnen praten en dat ze voelen hoe veel we van hen houden, wat ze ook doen.
Veel vrijwilligerswerk
Ik deed als fulltime moeder in de lagere schooltijd van mijn kinderen veel vrijwilligerswerk en koos ervoor om taken te vervullen die met mijn beroep te maken hadden. Ik ging dus geen taarten bakken of de schooltuin snoeien, maar wel de communicatie verbeteren.
Kinderen naar school: weer echt aan het werk?
Toen onze kinderen acht en tien jaar oud werden, gingen ze allebei hele dagen naar school en kreeg ik zin om weer echt aan het werk te gaan. Tegelijkertijd wilde ik flexibel zijn, zodat ik bij ziekte van een kind thuis kon blijven.
Ik deelde mijn wens ‘op het schoolplein’ en kreeg prompt de reactie dat ik misschien gewoon eens geld moest gaan vragen voor alles wat ik nu al gratis voor anderen deed.
Ik heb me de volgende dag opnieuw ingeschreven bij de Kamer van Koophandel en dat is het werk dat ik nu nog steeds doe.
Nu werk ik als zzp'er
Ik geef marketing advies en training en werk vanuit huis.
Mijn man heeft al die tijd meer dan fulltime gewerkt. Tegelijkertijd schoof hij onmiddellijk en zonder verdere discussie alles aan de kant als zijn bijstand in het gezin nodig was, bijvoorbeeld als ik ziek was.
In de periode dat ik depressief was heeft hij nachten lang met me gepraat en daar nooit over geklaagd, terwijl hij toch ’s ochtends weer naar zijn werk moest. Hij liet zijn overuren niet uitbetalen maar gebruikte ze om af en toe een paar weken extra thuis te kunnen zijn. Hij liet daardoor merken waar zijn prioriteiten lagen en dat maakte dat ik het ouderschap als een gedeelde verantwoordelijkheid voelde.
Toen onze dochter later intensief ging sporten, heeft hij de begeleiding van al die trainingen en wedstrijden op zich genomen.
Mijn man hielp mij om fulltime moeder te zijn en ik hielp hem om zijn werk te kunnen doen.
Tot slot
Onze kinderen gaan nu zelfstandig door het leven. Ik hoef geen billen meer af te vegen en ze koken net zo makkelijk zelf hun eten. Toch merk ik hoe belangrijk het is om ook in deze periode dichtbij te zijn.
Niet om moederlijke, bemoeizuchtige vragen te stellen. Wel om ze het gevoel te geven dat ik er ben als ze me nodig hebben. Natuurlijk is er wel eens heibel. Maar we hebben met elkaar een gezin gemaakt waar we ons veilig, gezien en geliefd voelen.
Nawoord
Dankjewel Loes voor je prachtige verhaal! Wil je meer weten van Loes? Bezoek dan haar website Boekselen! Je vindt daar ook haar blog.
Leestips
- Lees nu nog meer verhalen van thuisblijfmoeders!
- Ben jij op zoek naar manieren om geld te verdienen vanuit huis? Kijk dan eens op Het Moederbedrijf voor thuiswerkideeën.
Abonneren op:
Posts (Atom)