Beatrijs
Ik kijk in de spiegel en realiseer me dat er iemand anders staat dan drie jaar geleden. Mijn verhaal klinkt spectaculair, soms voelt het ook zo. Op mijn achtentwintigste, zes weken nadat ik mijn huidige man leerde kennen, raakte ik zwanger. Ik was na twee weken al bij hem ingetrokken. Bij de verhuizing had ik alleen mijn boeken, kleding en een tas vol dromen meegenomen. In de negen maanden die volgden, hebben we samen een relatie opgebouwd, een huishouden draaiende gehouden en onze vorige relaties- die geeindigd waren in een echtscheiding- verwerkt.
Onze zoon werd geboren en ik stopte met de vervolgopleiding die ik toen deed, om fulltime voor hem te gaan zorgen. Omdat er emotioneel en praktisch gezien nog zoveel uit te zoeken was, vond ik het heel prettig met hem thuis te zijn. Maar tegelijk was het ontzettend moeilijk: door onze vliegende start waren we heel wat kennissen en vrienden kwijtgeraakt en probeerden familieleden met moeite ons bij te houden.
We woonden bovendien vrij anoniem in een bovenhuis vlakbij een grote stad, waardoor het aantal nieuwe contacten ook erg beperkt bleef. De beste beslissing ooit was niet om weer opnieuw een baan te zoeken, maar om te verhuizen naar een klein dorp. Na een jaar (en een miskraam verder) richtten we ons eigen lieve huisje in, een eensgezinswoning met hypotheek op basis van één inkomen.
Nu, tweeëneenhalf jaar verder, is onze tweede zoon geboren en voelen we ons erg rijk met nieuwe buren en contacten, met warme aandacht voor elkaar. Ik ga over twee weken weer werken, twee dagen per week met ouderschapsverlof gecombineerd, waardoor ik beide kindjes op tijd van de crèche kan halen. Natuurlijk vliegt het me soms aan: hoe moet ik dat in hemelsnaam combineren. Hoe doen anderen dat??? Hou ik het vol?
Ik geloof dat ik maar probeer vast te houden wat in het verleden ook goed bleek: leven bij de dag en alles wat op je weg komt als een geschenk aanvaarden.
