Rianne

Na het behalen van mijn Havo-diploma 1977 ben na enkele omzwervingen op diverse opleidingen en werkplekken op de interne opleiding voor kraamzorg terechtgekomen.Na het behalen van mijn diploma ben ik tien jaar werkzaam geweest in de kraamzorg, eerst in de gewone zorg, naderhand in de wijkkraamzorg. Altijd met ontzettend veel plezier gedaan en ook veel meegemaakt en geleerd.

In deze tijd kwam ik er achter dat veel vrouwen ophielden met werken omdat er geen goede opvang voor
handen was. Zelf was ik op een punt gekomen dat ik ook graag kinderen wilde, maar de combinatie kinderen kraamzorg en een man met een heel drukke baan, en veel van huis niet zag zitten. Zo kwam ik op het idee om zelf een kinderdagverblijf te beginnen.(kon ik zelf mijn kinderen lekker ook meenemen)

Na veel voorwerk ben ik samen met iemand een kinderdagverblijf begonnen in 1989. Toen stond kinderopvang nog redelijk in de kinderschoenen.We zijn klein begonnen en ons het apelaserus gewerkt, maar binnen vijf jaar waren we uit ons jasje gegroeid en zijn naar een groter pand verhuisd. We hadden zeven personen in dienst en diverse stagaires.

Inmiddels had ik zelf twee kinderen gekregen. (een meisje en een jongen) Dit niet zonder problemen. Het waren alle twee dismatuurtjes, bij de te vroege geboorte veel te laag in gewicht en de jongste had bij de geboorte zuurstofgebrek gehad wat bij de ontwikkeling in motoriek een probleem bleek.

Het werk combineren met de verzorging van de kinderen viel me zwaar. Als er iets is dat ik in deze tijd geleerd heb is het het volgende:

Er zijn kinderen die zich vanaf dag één helemaal op plek voelen in een kinderdag verblijf. Er zijn kinderen die hieraan langzaam wennen, er zijn ook kinderen waar een kinderdagverblijf niet geschikt voor is omdat ze er niet tegen kunnen dat er vootdurend mensen en kinderen om ze heen zijn en dat ze niet aan hun rust toekomen. Tot deze laatste groep hoorden mijn eigen kinderen.

Begrijp me niet verkeerd, kinderen leren ook een hoop in een kinderdagverblijf en ook mijn kinderen hebben voordeel gehad van deze periode. Maar als ik heel eerlijk ben waren mijn kinderen het liefst thuis.

Tot 2002 heb ik in het kinderdagverblijf als directeur gewerkt. Inmiddels hadden we 20 personen in dienst. Ik moest zorgen dat deze mensen aan het einde van de maand hun salaris kregen en ook hun hypotheek konden betalen. Deze verantwoording en de nodige bedrijfsproblemen drukten als lood op mijn schouders.

Mijn man heeft me altijd gesteund en waar kon meegeholpen,maar werkte in die tijd ook 60 uur in de week. Thuis hadden we wel een hele goede oppas die heel flexibel was en eens in de week een poetshulp.

Vanaf 2000 begon ik regelmatig een flinke griep te krijgen en kwam er maar niet bovenop. Op het werk lag alweer een uitbreiding in het verschiet, onze zoon had dringend meer hulp nodig in de vorm van ergotherapie, schrijftraining en aparte zwemlessen.

We wisten niet hoe we dit moesten rondkrijgen. Op dat moment wilde ik niet ophouden met werken omdat ik dacht dat we het geld niet konden missen. Tegelijkertijd adviseerde een vriendin om een cursus over begeleiding van personeel te gaan volgen bij een Gestalttherapeute. Deze vertelde dat het nodig was om ook wat inzicht in mezelf te krijgen voordat ik met personeel aan de slag ging. Hier heb ik zeer veel geleerd. Zij adviseerde me absoluut niet om te stoppen met werken omdat het werk me erg goed af ging.

Maar ze gaf me wel inzicht hoe ik zelf mijn toekomst kon inrichten en wat bij mijn persoon paste. Het bleek dus dat ik het liefste voor mijn kinderen, huishouden, dieren etc. wilde zorgen. In de zomer van 2001 hebben we een besluit genomen dat ik vanaf de zomer 2002 thuis zou blijven. Het heeft heel veel voeten in aarde gehad om voor het kinderdagverblijf alles goed te kunnen regelen maar dat is redelijk gelukt. Het bestaat nog altijd!

Op dit moment ben ik dus ruim 4 jaar thuis en het gaat geweldig. We hebben eindelijk rust in de tent! De kinderen doen het goed er is alle tijd voor hen. Alles loopt lekker. En het gekke is dat deze stap ons erg veel vertouwen in de toekomst heeft gegeven!

We hebben natuurlijk financieel een behoorlijke veer moeten laten en we hebben ons hele leven omgegooid! Ons principe is dat we alles zelf doen, dat deden we altijd al maar omdat we meer tijd hebben lukt het nog beter.Van brood bakken tot auto onderhoud, alle repaties, verven etc. We kopen vrijwel niets nieuw, de marktplaats en de kringloopwinkel zijn een uitkomst en een creatieve uitdaging. We hebben een grote tuin waar ik zelf planten, kruiden en goentes kweek. Mijn man heeft een oude droom om een landrover te restauren kunnen verwezenlijken.

Om toch aan de gang te blijven doe ik veel vrijwilligerswerk,in het bestuur van de judo-club, organisatie van de collecte van het reumafonds, de zorg voor mijn schoonmoeder die dementerend is. Het is natuurlijk niet altijd rozegeur en maneschijn. Financieel is het af en toe een ramp, maar we komen er altijd weer uit. Het commentaar van de buitenwereld is af en toe zeer vervelend dat raakt je zeker, al wil je dat niet.

Wij zijn er van overtuigd dat deze manier van leven het beste bij ons gezin past. Ik zie mijn gezin en huis als mijn bedrijfje waar ik hard voor werk met veel plezier.