Ik ben moeder

Yvonne Hofman is moeder van twee dochters. Door persoonlijke levenservaring heeft ze zich in haar werk als psycholoog ontwikkeld tot een betrokken therapeut met als motto “Je bent niet alleen!” �Ze werkt vanuit haar eigen praktijk Yvonne Hofman

Simone Bouwstra is moeder van vier kinderen, waarvan een dochter tegen het eind van de zwangerschap is overleden. Mede door deze ervaring ontwikkelt zij zich, naast het kunstenaarschap en het moederschap, verder als transpersoonlijk therapeut.

Het valt samen: Wie ben jij? Hoe wil je zijn, en wat laat je zien? �Simone werkt vanuit haar eigen onderneming 'Siepsfabriek'

Ik ben moeder is een project dat zij gezamenlijk hebben ontwikkeld en uitvoeren.

Wij interviewden Simone en Yvonne over hun project 'Ik ben moeder'!

Waarom hebben jullie deze workshop ontwikkeld?

Het is geen workshop maar een inzichtgevende groep, met als doel bewustwording, acceptatie en vertrouwen. Moederschap lijkt vanzelfsprekend, dat moet je eigenlijk ‘gewoon’ kunnen, maar zo vanzelfsprekend is het voor ons niet. Met het verantwoordelijkheidsgevoel komen ook de onzekerheden en twijfels. Wij willen vrouwen leren te vertrouwen op zichzelf als mens en als moeder!

Hoe lang verzorgen jullie 'Ik ben moeder' al?

In september 2007 zijn wij daadwerkelijk gestart met de eerste groep. Aanloopfase daarvoor was ongeveer één jaar.

Hoe ziet zo'n bijeenkomst er uit?

Elke bijeenkomst start met een lichaamsgerichte oefening in aandachttraining, ontspanning of ademhaling.

Dan volgt een gespreksronde, hoe gaat het nu met je, en aan de hand van de inbreng van de deelneemsters werken we dit verder uit. Vaak leiden we een thema in met een opdracht of oefening. Hierbij maken we afwisselend gebruik van creativiteit en technieken in werken met het onbewuste. We maken altijd ruimte voor persoonlijke biografie.

Hoe groot is een groep?

Een groep bestaat uit vijf tot acht personen

Wat kost het?

Vijfendertig euro per avond of, als de verzekering het vergoed, een eigen bijdrage van 2,50 per uur.

Hoe vaak zijn de bijeenkomsten?

Acht bijeenkomsten, eens per twee weken

Waar geven jullie de bijeenkomsten?

In Psychologenpraktijk Yvonne Hofman in het centrum van de stad Groningen.

Blijven deelnemers elkaar na de groep ook nog ontmoeten?

We bieden een vervolggroep aan die één keer per maand samen komt en een aantal vrouwen houdt prive ook contact.

�Zijn er meer van dit soort initiatieven?

Vast wel, maar voor zover ons bekend niet in het Noorden van het land. �

Bieden jullie ook aanvullende ondersteuning? Misschien ontdekt iemand tijdens de groep iets waar ze mee worstelt en persoonlijke aandacht voor nodig heeft?

In de groep is ruimte voor persoonlijke aandacht omdat de meeste worstelingen herkenbaar zijn voor de andere groepsleden. Het is echter ook mogelijk om individuele afspraken te maken. Hier wordt ook wel eens gebruik van gemaakt.

Is er een vast programma dat jullie doorlopen of is het meer een gespreksgroep?

Op dit moment is het vooral een gespreksgroep waarbij we aansluiten bij hetgeen de deelneemsters bezig houdt, maar gaandeweg ontstaat er wel een lijn in de bijeenkomsten doordat bepaalde thema's steeds terugkomen. Uiteindelijk willen we deze thema’s in een programma-opzet beschrijven.

Zijn er plannen voor landelijke groepen?

We zijn nog volop in ontwikkeling en hebben heel veel plannen, ideeën en fantasieën. Wat ons betreft mag het een landelijk gebeuren worden want we hebben een duidelijke visie op moederschap die we verder willen uitdragen.

Er is al interesse getoond vanuit den lande. Maar we willen ons werk zorgvuldig en met aandacht blijven doen, en op dit moment ontbreekt het nog aan voldoende tijd om "groots" in te zetten. We vinden het belangrijk dat we onze eigen visie scherp houden.

Op jullie website hebben jullie het over 'fases' Welke fases onderscheiden jullie?

We onderscheiden geen concrete fases in het moederschap. Moederschap is voortdurend in ontwikkeling. Ten eerste omdat je je steeds aanpast aan de ontwikkelingsfase van je kinderen en daarin wordt steeds wat anders van je gevraagd als moeder. Dit zou je de verschillende fases kunnen noemen.

Maar ook omdat je je als mens verder ontwikkelt, en door ervaring je inzicht en behoeften veranderen, zijn deze fases niet concreet in te delen. Dit ontwikkelingsproces verschilt natuurlijk ook per moeder. Bij moeders denken we vaak aan vrouwen met jonge kinderen maar je blijft je leven lang moeder. Wij willen vrouwen van alle leeftijden en bij alle fases begeleiding bieden.

Wat vinden jullie van het boekengenre 'momlit'? Herkenbaar?

Deze boeken geven aan hoe vrouwen op dit moment zoekende zijn: hoe geef ik vorm aan mijn moederschap? De uitersten worden opgezocht nu er zoveel mogelijkheden zijn, kijk maar eens naar het dertigersdillema. Elke relatievorm is mogelijk, zowel de vrouw als de man kan zorgen en werken, er is geen leidraad meer of een algemeen gangbaar gezin. Dit confronteert ons met onze eigen behoeften en verlangens, onze neiging ons aan te passen aan onze omgeving. We willen graag een norm aangereikt krijgen.

De boeken zijn in eerste instantie dus herkenbaar, of juist helemaal niet, maar uiteindelijk herken ik mezelf niet echt. Het is overdreven, oppervlakkig en eenzijdig omdat er veel statements gebruikt worden. Maar juist doordat het zo overdreven is, relativeert het ook weer.

Wat vinden jullie van van het boek de mythe van het moederschap, waarin moederliefde wordt gepresenteerd als een mythe, die cultuur en maatschappij vrouwen aanpraten?

Ik geloof in de liefde dus ook in moederliefde. De eerste vrouw op aarde was al moeder dus ik geloof niet dat het een aangepraatte mythe is. Ik denk wel dat de cultuur en de maatschappij heel erg de invulling van het moederschap bepalen. Dus ook hoe wij omgaan met onze kinderen in de samenleving.

Eigenlijk heeft een kind vooral heel veel liefde nodig. Grenzen aangeven en duidelijk zijn naar je kind is ook je liefde geven. Je kind weet waar het aan toe is en dat voelt veilig.

Juist door de vele normen, waarden, adviezen en boeken is het moeilijk om bij je eigen gevoel te blijven en raak je in de war over wat te doen. Dan kom je weer bij onze visie terecht: vertrouwen, je weet als moeder wat goed is voor je kind, wanneer je uit liefde handelt.

Waarom confronteert het moederschap je zo met jezelf?

Omdat het de enige onomkeerbare verandering is in je leven die echt uit jezelf voortkomt. Met de eerste zwangerschap verbind je je leven met een ander mens zonder dat je de ander kent, zonder dat je weet hoe het zal zijn. Het is onvoorwaardelijk. Het is een compleet nieuwe ervaring die niet te vergelijken is met wat je ooit eerder hebt gedaan in je leven.

Durf je zoveel liefde te voelen, kwetsbaar te zijn?

Doordat je steeds geconfronteerd wordt met de behoeften van je kind en dus ook met je eigen behoeften en verlangens, kun je innerlijk in een belangenstrijd verwikkeld raken. Voor wie, en wat, kies je?

Ook blijkt de dagelijkse realiteit vaak flink te verschillen met al je eigen ideeën en verwachtingen over het kind, de opvoeding, relatie met partner, werk , familie etc. Hoe open durf je te zijn in je ervaringen, meningen. Kun je omgaan met teleurstelling en frustraties?

Iedere moeder wil 'het beste' voor haar kind. Maar wat is 'het beste', hoe geef je hier in de dagelijkse realiteit vorm aan? Voor ons misschien wel de moeilijkste uitdaging in je persoonlijke ontwikkeling als mens.

Uit een Amerikaans onderzoek bleek dat een meerderheid van de Amerikanen vindt dat het moederschap de laatste dertig jaar moeilijker is geworden. In een poll op Het Moederfront vindt een meerderheid dat ook. Is dat iets dat jullie herkennen? Zo ja, hoe zou dat dan komen?

Moeilijker, makkelijker, dat lijkt ons niet goed meetbaar en vergelijkbaar. Elke tijd, elke samenleving brengt haar eigen problemen met zich mee.

Zwart/wit gezegd zien we nu vooral dat de vrouw alles wil en kan, want er zijn volop ontwikkelingsmogelijkheden. Het is echter geen vrije keuze meer, en lijkt steeds meer de maatschappelijke norm te worden, het wordt steeds meer móéten.

Vrouwen moeten van alles, en voor iedereen iets zijn. We leven in een tijd waarin het mannelijke meer waarde heeft dan het vrouwelijke. Dit is voor ons één van de kernproblemen van deze tijd. Er is altijd een keuze, maar het is vaak dat je de consequenties van zo’n keuze niet wilt dragen.

Wij willen veel meer aandacht voor het vrouwelijke. Juist het moederschap doet appèl op onze vrouwelijke eigenschappen en daarom komen we hierin ook in conflict met onszelf en de samenleving.

Wat vinden jullie van het huidige overheidsbeleid dat vindt dat vrouwen allemaal buitenshuis moeten werken?

Het is niet aan de overheid om ons voor te schrijven hoe wij met gezin en werk moeten omgaan, wat wij als vrouw hebben te doen. Laat mensen vrij in hun persoonlijke keuze. Onze samenleving voorziet in principe in alle basisbehoeften voor elke burger, maak gebruik van de rijkdom om persoonlijke keuzes te maken. Steun mensen in het vormen van hun eigen visie. Wij vinden het vooral een economisch beleid en niet gericht op zorg en aandacht voor het gezin en het kind.

“Ik werk dus mijn kinderen worden verzorgd door andere vrouwen die ook buitenshuis moeten werken en hun kinderen worden ook weer door andere werkende vrouwen verzorgd. Oma's die voor hun kleinkinderen zorgen zijn er ook niet meer want oma's werken ook of zijn oud. Voor deze oude vrouwen wordt gezorgd door werkende vrouwen want dochters kunnen niet meer voor hun eigen moeder zorgen want ze moeten zelf buitenshuis werken. Uiteindelijk zorgt niemand voor haar eigen familie. Zorg wordt uitbesteed en het geld draait rond.”

Of dit de mens en de economie uiteindelijk ten goede komt? Wij geloven er niet in.