Boekbespreking: De mythe van het glazen plafond

Marike Stellinga is als het jongetje uit Christiaan Andersens sprookje, dat roept dat de keizer naakt is.

Ze zegt wat Nederlandse vrouwen al jaren verklaren in onderzoeken en enquetes: vrouwen zijn gelukkig met hun leven zoals het is. Ze worden niet achtergesteld, zijn niet slachtoffer van een zgn. 'moedercultuur', ze worden niet stelselmatig gediscrimineerd, en ze hoeven, en willen niet bevrijd worden.

Sterker nog, volgens Stellinga is Nederland een paradijs voor vrouwen. De enige slangen die zich in dit paradijs bevinden, zijn de overheid en de feministes die weigeren te hóren wat de Nederlandse vrouwen zeggen.

'Politici en activisten kunnen maar niet geloven dat vrouwen uit eigen keuze weinig werken. Zij blijven uit alle macht hindernissen zoeken die vrouwen van werken afhouden. Als het dan niet de kosten of kwaliteit van de opvang zijn die vrouwen tegenhouden, dan zijn het wel de schooltijden die vrouwen hinderen.'

'Onzin die ik ga ontkrachten.'

Zowel overheid als feministes willen dat vrouwen massaal buitenshuis gaan werken. Dat ze dat niet doen komt volgens overheid en feministes omdat ze niet echt de keuze hebben, omdat er geen opvang is, omdat er een glazen plafond is, omdat mannen onvoldoende helpen etc. Al deze oorzaken bestempelt Stellinga kernachtig tot 'onzin over vrouwen die ik ga ontkrachten.'

De overheid wordt daarbij gemotiveerd door ouderwets winstbejag: er is geld nodig. De feministes vinden de korte werkweken van vrouwen een probleem omdat vrouwen daardoor financieel afhankelijk zijn van hun partner.

Overheid en feministes: laat vrouwen met rust

Marike Stellinga pleit voor vrijheid van leven en een eind aan de 'hulp' van overheid en feministes. Ze toont systematisch, en op rationele en overtuigende toon aan dat de overheid bakken met geld wegsmijt in haar tevergeefse queste vrouwen de arbeidsmarkt op te duwen. Tevergeefs, omdat vrouwen niet willen.

'Alle onderzoeken, nationaal en internationaal komen telkens tot dzelfde conclusie: de keuze van vrouwen voor voltijd- of deeltijfbanen, voor carrière of geen carrière, is sterk afhankelijk van de voorkeuren van vrouwen zelf.'

Noorwegen is eng

Stellinga maakt korte metten met Noorwegen dat wordt gepresenteerd als voorbeeld voor ons allen. Het beeld dat ze schetst kenmerkt zich door een ontstellende overheidsbemoeienis in het privé en zakelijke leven, die bijna sektarisch aan doet.

Niet voor niets verklaart Stellinga:

'Ik krijg te horen dat de vragen die ik stel 'niet populair' zijn of zelfs dat mijn vraag 'verkeerd' is. De Noren zijn beleefd en vriendelijk, maar ik proef in hun antwoorden het geduld van mensen die praten met een onwetende.'

Conclusie

Op de achterflap van het boek staat wervend dat het een 'baanbrekend boek over een van de gevoeligste thema's van deze tijd' is. En dat is het inderdaad. Niet zozeer omdat Marike Stellinga iets nieuws brengt, zoals ze zelf al aangeeft: Nederlandse vrouwen zeggen zelf al jaren dat ze heel tevreden zijn, maar omdat ze haar boodschap zo zorgvuldig en goed onderbouwd brengt. Waar veel wetenschappelijk onderzoek geïnterpreteerd wordt vanuit een bepaalde, feministische, invalshoek weet Stellinga het wetenschappelijk en objectief te houden.

Laten we hopen dat Stellinga slaagt waar de Nederlandse vrouwen falen: tot de overheid doordringen.

Dit boek is een echte aanrader!

Wie is Marike Stellinga?

Marike Stellinga (Leerdam, 1972) is sinds april 2000 redacteur van de redactie Economie. Ze schrijft over politieke en sociale economie, overheidsfinanciën, de arbeidsmarkt en economisch-sociologische onderwerpen.

Praktische info


Wat houdt vrouwen tegen?
-


Meer lezen

Bron: Elsevier

Emancipatiebeleid maakt vrouwen tot slachtoffers
Het emancipatiebeleid van de overheid haalt weinig uit. Dat ligt niet aan het beleid, maar aan vrouwen zelf.

Marike Stellinga

Is een minister van emancipatie nodig? Of is de emancipatie van vrouwen voltooid? Afgelopen week presenteerde Tineke Lodders, Eerste Kamer-lid voor het CDA, als voorzitter van de visitatiecommissie Emancipatie haar rapport. De conclusie: er is te weinig aandacht voor emancipatie bij de overheid en een minister is zeker noodzakelijk.

Een opmerkelijke conclusie. Want van te weinig aandacht is geen sprake, eerder te veel. Er zijn ambassadeursnetwerken die vrouwen moeten helpen bij het bereiken van topposities, televisiespotjes van de overheid die mannen afschilderen als asociale carrièregekken die hun kinderen verwaarlozen en miljardensubsidies voor kinderopvang.

De overheid bemoeit zich kortom op allerlei vlakken met emancipatie. Tot nu toe haalt het allemaal weinig uit. Vrouwen hebben nog steeds vooral deeltijdbanen en Nederland kent nog steeds abominabel weinig vrouwen in topposities.

Dat ligt niet zozeer aan de overheid, het ligt aan vrouwen zelf. Zij kiezen vrijwillig voor een moderne variant op de traditionele rolverdeling: man maakt carrière, vrouw doet de kids en heeft een leuk baantje on the side. Gelijke kansen hoeven niet te leiden tot gelijke uitkomsten.

Maar politici zijn vastbesloten om de emancipatie een zetje te geven. Zo besloot het nieuwe kabinet alweer extra geld uit te trekken voor kinderopvang: 700 miljoen euro. Het is echter een mythe om te denken dat vrouwvriendelijk beleid vrouwen helpt.

Vrouwen in de Verenigde Staten worden volstrekt aan hun lot overgelaten. Ze hebben zelfs geen recht op zwangerschapsverlof. En toch bereiken daar veel meer vrouwen managementposities dan in Europa. Ook het vrouwvriendelijke Scandinavië haalt bij lange na de cijfers van Amerika niet.

Vrouwen zijn geen slachtoffers meer, ze kunnen voor zichzelf opkomen en maken hun eigen keuzes. Laten we ze ook zo behandelen: niet als tere poppetjes dus, maar volstrekt gelijk aan mannen.