Expatmama: Eugenie van Stratum in Mexico

In onze rubriek Expat Mama's vertellen Nederlandse vrouwen hoe het is om te moederen in het buitenland.

Voor alle fans van deze rubriek is er goed nieuws: Nederlandse expatmama Eugenie van Stratum schreef een boek Move it! over haar ervaringen in Mexico!

Nadat we het boek hadden gelezen bestookten we Eugenie met vragen, die ze uitgebreid beantwoordde.

Daarom nu een speciale aflevering van Expat Mama: het verhaal achter het boek 'Move it!'

Eugenie van Stratum (38) studeerde aan de Academie voor Journalistiek en Voorlichting en haalde daarna haar doctoraal Letteren. Samen met haar man Remco kreeg ze twee kinderen: Caesar van zes en Carmen van anderhalf.

Eugenie begon haar carrière met een eigen tekstbureau Komma, vervolgde deze als director Communications bij een telecombedrijf, en nu is ze thuisblijfmoeder en schrijfster.

De beslissing te verhuizen naar Mexico

De beslissing om naar Mexico te emigreren was in een poep en een scheet genomen. Ik zat zelfs op het toilet! Ik heb geen seconde getwijfeld. De emigratie betekende het einde van mijn oude loopbaan, maar dat vond ik geen probleem.

Van werkende moeder in Nederland, naar Thuisblijfmoeder in Mexico

Mijn leven is volkomen veranderd door de emigratie. Toen ik op mijn eenendertigste moeder werd, zat mijn carrière in de lift. Ik maakte na mijn zwangerschapsverlof zelfs nog promotie, en kreeg een zware, leidinggevende functie.

De carrière van mijn man stond ook niet stil, en hij moest voor zijn werk om de haverklap naar het buitenland. We woonden in een groot grachtenpand in het centrum van Leiden, hadden een hond een kat, twee drukke agenda's, en probeerden alles op rolletjes te laten lopen.

Ik werkte op een gegeven moment 'nog maar' vier dagen per week, maar dat maakte mijn werkdruk niet lichter: ik deed gewoon een fultime baan in vier dagen. Op mijn vrije dag deed ik dan alle huishoudelijke dingen, zoals de stomerij en weekboodschappen.

Eigenlijk was het niet leuk voor mij, en ook niet voor mijn zoon. Mijn man kookte altijd en we hadden een hulp, maar toch vond ik het veel gedoe. Ik heb het Thuisblijfmoederschap dan ook van harte omarmd!

Bewust fulltime moederen

Dit werkt voor alle gezinsleden stukken beter. Eén zware baan binnen een gezin vind ik genoeg. Ik heb veel tijd en aandacht voor mijn zoontje, en nu ook dochter, en heb de energie om echt naar mijn man te luisteren en te ondersteunen. En misschien wel het allerbelangrijkste: ik heb veel tijd voor mezelf. Ik kan me niet voorstellen dat ik het de komende jaren anders wil.

Ik heb er bewust voor gekozen om niet te gaan werken. Ik vond Mexico City geen stad om tegen mijn zoontje Caesar, destijds drieëneenhalf, te zeggen: 'Kusje, succes op school, mama is vanavond om zeven uur weer thuis!'
Caesar en ik hebben echt samen de stad veroverd. Ik vind het de kans van mijn leven, het moederschap zo te beleven.

Thuisblijfmoederschap versus combinatie met baan

Voordelen van een carrière, in combinatie met kinderen, zie ik eigenlijk niet. Tenminste niet zoals ik dat deed. Er is altijd iets, of iemand de dupe. Ik heb bereikt wat ik in mijn vak wilde bereiken, en dat geeft me rust. Maar ik vind nu dat het voor mij waardevoller is om de hele dag mijn zoontje naar het toilet te begeleiden als hij buikgriep heeft. Die maatschappelijke status kan me gestolen worden.

Thuisblijfmoeder en kostwinner in beweging

Onze huidige rolverdeling zie ik als tijdelijk. We zijn allebei de laatste jaren steeds meer gaan streven naar vrijheid. Hij wil voor zichzelf beginnen, ik wil verder met schrijven. We willen geen van beiden terug naar dat beknellende tweeverdieners-in-loondienst-stramien. Ik denk dat onze rollen steeds meer op elkaar gaan lijken. En als het nodig is, zouden we ook nog van rol kunnen ruilen: hij huisman, en ik kostwinner.

Overgang Nederland - Mexico en integratie

Hoewel Mexico een totaal ander land is dan Nederland, zowel qua taal en cultuur als ontwikkeling, bevolkingssamenstelling, veiligheid, normen en waarden, voelde ik me er onmiddellijk thuis. Alsof het hartstikke normaal was dat ik daar rondliep. Daar was ik wel verbaasd over.
'Waar blijft die cultuurshock nou?' dacht ik wel eens.
Toch kostte het me veel energie.

Ik begreep niet waarom ik zo moe was in het begin: ik werkte immers niet, en was permanent 'op vakantie'. Maar integreren kost energie: je aanpassen, je openstellen, een andere taal spreken, alle indrukken die op je afkomen. Om te integreren deden we alles 'the Mexican way'.

The Mexican way

We wonen tussen Mexicanen, hebben alleen maar Mexicaanse vrienden, en mijn man heeft alleen Mexicanen in dienst. Caesar en Carmen zitten allebei tussen de Mexicanen op school, we spreken Spaans, eten en koken Mexicaans, en genieten net als de Mexicanen van het mooie weer, hun prachtige land en indrukwekkende cultuur. Wel is ons huis relatief luxe en niet representatief voor Mexico in het algemeen. Eerst hadden we een penthouse met een lift, en nu een huis met een zwembad.

Mexicanen vinden het geweldig als je je aanpast, de taal leert spreken, het eten eet, het begroetingsritueel overneemt, met liefde over hun land spreekt etc.

Weinig contact met andere Nederlanders

Met het oog om onze succesvolle integratie hebben we bewust geen contact gezocht met andere expats. Ik vreesde dat als je leuke andere Nederlanders of buitenlanders ontmoet in het begin, de noodzaak om te integreren afneemt.

We hebben voor het eerst andere Nederlanders leren kennen, toen de koningin in Mexico was. Maar toen woonden we hier al drie jaar. Het is heel raar en grappig om dan opeens een hele avond Nederlands te praten en het schept een band, maar ons leven is daarna gewoon doorgegaan. Af en toe zien we andere Nederlanders bij iets van de ambassade.

Integratietip: bezoek kinderfeestjes

Een goede en praktische manier om te integreren is kinderfeestjes bezoeken! Je deelt namelijk een kind in dezelfde leeftijdsklasse. Ik ben recordhoudster kinderfeestjes bezoeken, en heb nog nooit een uitnodiging afgeslagen. En hier is een feestje een urenlang festijn, meestal aan de andere kant van de stad. Het kost me zo zes uur per dag.

Een standaard-dag in Mexico

Ik sta vroeg op, en werk in mijn pyjama onze zoon de deur uit. Dan haal ik Carmen uit bed, laat die wat rondscharrelen, terwijl ik mijn mail check of schrijf. Daarna ga ik douchen en werk ik verder, of ik ga naar hotel Nikko waar we lid zijn van de sportclub, en ga zwemmen. Ik heb een privétrainster die me door het zwembad jaagt.

Daarna loop ik door het zonnetje naar huis, meestal via de Starbucks, haal Carmen op en ga met haar wandelen/boodschappen doen/winkelen. Als Caesar uit school komt gaan we naar het park en de speeltuin, of voetballen, of er komt een vriendje mee naar huis. Om half acht liggen de kinderen in bed en om acht uur komt mijn man thuis. Ik heb dan een geweldige dag gehad en ben één en al oor voor zijn verhalen.

Thuisblijfmoederschap in Mexico: het hoogste goed

Al mijn Mexicaanse vriendinnen zijn hoogopgeleid en sommigen hebben gewerkt. Als er kinderen komen stoppen ze daar mee en wijden zich geheel aan het gezin. Moeder zijn is hier het hoogste goed, en het heeft status deze rol fulltime te vervullen. Het wordt als een luxe gezien dat de vrouw niet meer hoeft te werken.

Carrière najagen is schande

Het wordt zelfs als een soort schande gezien als je achter je carrière aanjaagt, terwijl je kinderen thuis zitten, of erger nog, ergens ondergebracht worden. Zowel de moeder (ontaard) als de vader ('hoezo moet de moeder van je kinderen werken?') worden daar op aangekeken. Behalve natuurlijk als er financieel geen andere optie is, dan zorgt de oma voor de kinderen.

Dit maakte het voor mij zeker makkelijker om Thuisblijfmoeder te worden. Niemand heeft me ooit de vraag gesteld 'Wat doe jij?' Een vraag die in Nederland al wordt gesteld voordat je de eerste slok van je drankje hebt doorgeslikt. In Mexico ben ik gewoon wie ik ben, Eugenie, en wat ik doe is van ondergeschikt belang.

Ik geloof niet dat er onvrede heerst, de vrouwen die meer willen doen, doen dat (een studie, fotograferen, als psychologe wat patienten ontvangen, klassemoeder zijn, voorzitter van de schoolraad etc), maar het zal nooit hun hoofdtaak 'moeder zijn' overvleugelen.

Mexicaanse moeders besteden veel aandacht aan hun kinderen

Moeders zijn heel actief met hun kinderen en gaan overal met ze naar toe. Ze doen leuke dingen, begeleiden ze naar clubjes en klasjes, en stimuleren ze enorm. Het huishouden besteden ze graag uit aan de muchacha, de inwonende hulp.

Ik was in het begin onder de indruk van de Mexicaanse moeders. Alles is zo goed geregeld en verzorgd. Ik weet nog wel dat ik het in Nederland best een gedoe vond om elke dag je baby in bad te doen. Toen ik dat een keer tegen een vriendin met iets grotere kinderen zei, vertelde ze dat ze vaak 's ochtends snel een snoetenpoetser overal langs haalde en dat ook wel okay vond.

Daar trok ik me dan aan op. Dat verhaal durf ik in Mexico niet te vertellen. Wel heeft iedereen om mij heen in Mexcio heel veel hulp. Maria is vaak mijn snoetenpoetser!

Borstvoeding in Mexico: vergelijkbaar met Nederland

In Mexico heerst het idee dat de zwangerschap en bevalling voor de moeder allemaal goed moetem verlopen. In Mexico willen ze een uitgeruste, blije moeder. Dus pijnbestrijding of keizersnedes worden veel sneller toegepast, maar borstvoeding geven is hier net zo'n verplicht nummer als in Nederland. Dat had ik niet verwacht.

Kinderopvang in Mexcio

Vanaf anderhalf kúnnen kinderen naar school, en daarnaast speelt familie een grote rol in Mexico. In de lagere klassen wonen families allemaal samen: dus alle broers en zussen, en zelfs de opa's en oma's.

De volwassenen die niet werken zorgen voor de kinderen van de volwassenen die wel werken. In mijn omgeving zijn de grootouders ook actief, en de muchacha's vangen vrij veel op. Mexico is niet het veiligste land ter wereld, en dat is ook een reden dat mensen snel op familie terugvallen, want die is te vertrouwen.

Zwemles in Mexico: op jonge leeftijd!

Kinderen al heel jong op zwemles doen is erg Mexicaans, maar dan wel voor de bevoorrechte klasse. Ik schrok er zelfs van. Ik dacht dat onze zoon helemaal 'bij' was, zeker als Europeaan in een ontwikkelingsland. Zat ie daar in zijn zwembandjes in het peuterbadje, terwijl al zijn vriendjes in het diepe konden zonder hulp. Dat heeft natuurlijk ook weer alles te maken met de tijd die moeders aan hun kinderen (kunnen) besteden.

's Middags gaan ze zwemmen, tennissen, voetballen, karate, en er is zelfs een meisje dat heel goed kan kunstschaatsen. Ik vond dat altijd zielig, als ouders zo ambitieus met hun kinderen bezig waren, maar nu werd ik, en vooral Caesar, medelijdend aangekeken. Ze vonden het juist zielig voor hem, dat ik nooit met hem in actie was gekomen.

Onderwijs in Mexico

In Mexico is er een algemeen onderwijssysteem van een redelijk niveau, en er zijn veel privéscholen van een zeer goed niveau. Niet te vergelijken met Nederland. Voor alle vakken hebben ze een vakdocent, de docenten zeer hoog opgeleid, de gebouwen zijn mooi, er zijn computers, muziekinstrumenten en alles is mooi en goed verzorgd.

Daar betaal je als ouder ook voor. Ons werd zo'n school met klem aanbevolen, en we zijn er van onder de indruk. Kinderen starten op zeer jonge leeftijd, als ze nog in de luiers zitten, en blijven bij elkaar tot hun achttiende. Ze groeien echt samen op, kennen elkaars broertjes en zusjes, en ook alle ouders kennen elkaar. Mooi vind ik dat. In hun eerste jaar delen ze hun middagdutje, en in hun laatste jaren hun puberstreken.

Privéscholen populair

Haast alle privéscholen worden bevolkt door Mexicanen. Er is echt een run op. Zodra ze het kunnen betalen, melden ze hun kind aan. Soms betalen opa's en oma's mee. Op de school van Caesar is negentig procent Mexicaan. Het is een internationale school dus de lessen zijn in het Engels.

Op het schoolplein is Spaans de voertaal. Kinderen zijn voor 'la comida' uit, dus voor twee uur, en eten dan een warme maaltijd met het hele gezin thuis. Daarna gaat de vader weer terug naar het werk, en de moeder en de kinderen eropuit. Vaders zijn vaak later thuis, maar op deze manier blijft het gezinsleven, dat erg belangrijk is in Mexico, in stand.

Net als in Nederland geldt in Mexico een leerplicht vanaf vijf jaar, en vanaf hun vierde gaan alle kinderen naar school.

Vrouwelijke arbeidsparticipatie in Mexico

De moeders die ik ken wagen zich niet op de werkvloer! Parttime werken is haast ondenkbaar. Het werkende leven is daar totaal niet op ingericht. Dus dat maakt het ook onaantrekkelijk als moeder om te gaan werken. Bovendien is het woon-werkverkeer vaak een drama.

Mexicaanse vaders

De Mexicaanse mannen die ik ken zijn liefdevolle vaders. Opvallend vaak staan ze op het schoolplein, en alle voetbalwedstrijden worden door vader en moeder bijgewoond. Gewoon door de week, midden op de dag. Daar rijdt hij de hele stad voor door. Verder komt de verzorging op de moeder neer, en ik heb het idee dat de mannen dat mooi vinden: zo'n moeder met haar welpjes. Vrouwelijk!

Opvoeden in Mexcico

In Mexico worden kinderen heel beleefd opgevoed. Je kunt ze ook prima mee uit eten nemen. Het is heel Mexicaans om in het weekend 's middags in een restaurant te eten. Wij hebben Caesar echt moeten leren om op zijn stoel te blijven zitten.

Kinderen gaan hier erg laat naar bed. Caesar en Carmen liggen uiterlijk rond half acht in bed, maar ik hoor vaak om tien/elf uur 's avonds nog kindergeluiden. Dat is niet zozeer om hun vader te zien, want die zien ze 's middags tijdens 'la comida', het is meer een way of life. Ik weet eigenlijk niet waarom ze dat doen, ik verdenk ze ervan dat ze het gewoon gezellig vinden, de kinderen overal bij. Ze zijn echt dol op kinderen hier, terwijl ik het moment na half acht toch ook wel fijn vind. Wat ook opvalt is dat kinderen heel veel snoep krijgen. Ik zie vaak baby's met een lolly in hun mond.

Mexico versus Nederland

Mexicanen zijn ontspannen en maken zich niet te veel zorgen, zeker niet over de toekomst. Ze genieten vooral. Van het leven, van eten, drinken, hun familie. Het zijn geen werkpaarden. In Nederland gaat niemand urenlang lunchen, of kilometers rijden om dat thuis te doen. Of midden op de dag een afstand van Den Haag naar Amsterdam rijden om een voetbalwedstijd van een zoontje te bekijken.

Sociale zekerheidsstelsel slechter

Het sociale zekerheidsstelstel is veel minder goed dan in Nederland, maar volgens mij kun je een Mexicaan niet ongelukkiger maken dan door hem een maandelijks bedrag 'af te pakken' voor een verzekering bijvoorbeeld. Dat zien ze dan wel weer. Nu willen ze die nieuwe bank kopen. Als er iemand ziek wordt, verkopen ze 'm wel weer. Omdat de overheid minder regelt, regelen ze het zelf beter, en is er meer onderlinge betrokkenheid. Als schoonvader ziek wordt, gaat het gezin niet op vakantie, maar betaalt zijn dokterskosten.

Dieper verborgen liggen de grotere verschillen. Zoals corruptie, onveiligheid en racisme. Daar heb ik wel moeite mee. Alledrie alom vertegenwoordigd, en er is geen kruid tegen gewassen. Iedereen in mijn omgeving komt er vroeg of laat mee in aanraking, en dan zijn de gevolgen groot. Dit zijn meteen de drie redenen dat we op termijn terugkeren, want ik wil mijn kinderen daar niet aan blootstellen. Ik gun ze een veilige, Nederlandse toekomst, waar ze gewoon zelf naar school kunnen lopen en op straat kunnen spelen.

Wat kan Nederland van Mexico leren, en andersom?

Nederland kan leren om wat meer los te laten. Er zijn zoveel regels, en het Mexicaanse vertrouwen in zelfredzaamheid is zo gek nog niet. Mexico kan van Nederland leren dat huidskleur niks zegt over iemand. Mexicanen discrimineren onderling, terwijl ik soms amper kleurverschil zie. Het gaat dan echt om nuances.

Ik vind Nederland overigens wel te soft. Soms lijkt het wel of, uit angst om te discrimineren, asociaal gedrag wordt gedoogd. Mexicanen zijn heel trots op hun land en cultuur en zouden dat met hand en tand beschermen. Ze zijn vereerd als je die trots met hen deelt, maar ze zullen nooit tolereren dat je als buitenlander iets wil veranderen.

Praktische info

Move it!, Eugenie van Stratum
Paperback, 232 pagina’s
Verkoopprijs: € 15,00
isbn: 978 90 229 9700 0

Vergelijkbare berichten

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *