In het blad 'Mama' zegt ze: Ik had het gevoel dat het leven aan me voorbij ging terwijl ik poepluiers verschoonde en snotneuzen afveegde. Als Martijn thuiskwam, verwachtte ik dat hij het van me overnam en de kinderen op bed legde. Maar hij was ook moe, want hij had immers de hele dag gewerkt.
Om weer midden in het leven te staan, heeft Amanda besloten drie maanden naar het buitenland te gaan, om daar actie te voeren tegen de jacht op walvissen en zeehonden. Dan sta je natuurlijk veel meer in het leven, dan wanneer je 'alleen maar' voor je vier kinderen zorgt.
'Mag een moeder haar kinderen achterlaten?' vraagt de Telegraaf listig, want moedergevechten doen het altijd goed in de media.
Aan Het Moederfront doen we niet aan moddergooien, dus wij wensen Amanda behouden vaart. Maar we hopen dat ze bij haar reis naar buiten, vooral de reis naar binnen kan maken.
Want de grootste schatten vind je toch thuis.
Ik heb het ook gelezen en het gevoel wat mij bekruipt is dat als je een bewuste keuze maakt voor 4 kinderen daar ook een consequentie uit voort vloeit, namelijk de zorg voor deze kinderen en hoe je dat doet moet je zelf weten maar ergens bekruipt mij het gevoel dat er een aantal iemanden hier de dupe zijn zonder dat ze daarvoor gekozen hebben.
BeantwoordenVerwijderenIk vind het een goede keus.
BeantwoordenVerwijderenOm een goed voor iemand te kunnen zorgen, moet je ook goed voor jezelf zorgen. Voor de een is dat een dag naar de sauna, voor de ander is dat werken buitenshuis en voor haar is dat blijkbaar drie maanden naar het buitenland.
Op deze manier kan ze zichzelf weer vinden en reflecteren op haar leven, huwelijk en gezin.
Daarna kan ze zich weer voor de volle 100% inzetten voor het dagelijks leven.
Het zou niet mijn keus zijn, als ik drie maanden wegga neem ik mijn man en twee kleine meisjes lekker mee, maar nogmaals, voor iedereen ligt die keus anders. En elke keus dient gerespecteerd te worden.
Amen.
Weet je, het is ook nog eens ontzettend moedig, want neem maar van mij aan dat zij hetook heel moelijk zal vinden om haar kinderen (en man) achter te laten. Toch kiest ze nu voor zichzelf om zichzelf terug te vinden en zich daarna weer volledig te geven aan haar kinderen.
BeantwoordenVerwijderenIk weet uit ervaring dat dat heel moeilijk is, de meeste moeders denken toch vooral eerst aan een ander, en dan pas aan zichzelf.
Er zijn natuurlijk manieren om jezelf terug te vinden waarvoor je niet drie maanden weg hoeft bij je kinderen. In die zin vind ik het niet moedig, eerder een beetje egoïstisch.
BeantwoordenVerwijderenVoor mensen die in de showbizz werken is het gewoon lastig om van 9 tot 5 te werken. Ook is het vaak seizoenwerk. Je kunt het jaar daarop niet meer gevraagd worden. Amanda zou er beter aan doen haar Martijn voor de keuze stellen: je neemt minder werk aan en minimaal één dag ga jij zorgen. Zelf vraag ik me af wat een overgang: drie maanden bezig zijn met vissen.Als ze terugkomt zal er weinig veranderd zijn en moet ze volgend jaar drie maanden aapjes redden in het oerwoud.
BeantwoordenVerwijderenAls ze de balans thuis wat beter geregeld had, hoefde ze nu niet van huis weg te lopen. Ik vind haar verhaal wel herkenbaar maar de echte oplossing ligt dichter bij huis denk ik.
BeantwoordenVerwijderenZolang weg gaan zonder kinderen vind ik , sorry, echt niet kunnen. Je kiest ervoor en als ze klein zijn hebben ze veel zorg nodig en zeker en vast vaak hun mama. Doe dat dan als ze tieners zijn of nog beter: het huis uit zijn of neem ze mee. Maar nu gaan doen alsof je geen kids hebt kan niet.
BeantwoordenVerwijderenDat kan misschien voor een week of zelfs 2 , maar niet voor maanden!!
Omdat de jongste pas twee is, vind ik zoiets toch best wel sneu. Maar wat ik begrepen heb - als het waar is wat de media schrijven - hebben zij hun diepe crisissen gekend. Ik hoop alleen maar, dat het geen vlucht is uit een werkelijkheid die minder mooi bleek te zijn dan de droom. Overkomt dit niet heel veel mensen? De werkelijkheid is weerbarstig, maar het hangt van onze instelling af wat wij er uiteindelijk van maken.
BeantwoordenVerwijderenJeetje.... wat een drastische ommezwaai. Ik heb me op dat gebied al uitgeleefd in mijn jonge jaren. Ik hoef niet meer zo nodig. Ik heb nu een zelfgekozen verantwoordelijkheid. En als ze het niet leuk vindt, waarom dan vier kinderen?? Waarom moet iedereen daar zo hard voor wegrennen eigenlijk? Zo erg zijn je eigen kinderen toch niet? Makkelijk is anders, maar wie weet is ze drie maanden zeeziek. Dan ben ik toch liever hoog en droog thuis. Bij mijn kind en man (die van mij echt niet mag gaan vrachtwagen rijden of offshore gaan, al droomt ie daar wel eens van... helaas!)
BeantwoordenVerwijderenHet lijkt me niet echt te vergelijken als je man altijd op onregelmatige tijden werkt en sowieso heel weinig thuis is met het geregelde leven dat de meeste mensen die dit lezen vermoedelijk hebben. Ik denk dat zij er heel vaak alleen voor gestaan heeft zonder dat je om zes uur lekker tegen je partner kan aan bitchen of -kletsen.
BeantwoordenVerwijderenIk kan me goed indenken dat zij er ook eens even tussenuit wil en hoe langer je dat wil en hoe langer het niet kan, des te radicaler misschien de beslissing. Hij heeft het op het oog spannende leven, dat lijkt me voor haar op de achtergrond erg lastig.
Kindjes kunnen een andere situatie vaak beter accepteren. Ze leven in het nu in plaats van in het straks en het verleden zoals wij.
Ken vrouwen met mannen die 8 maanden op een jaar weg waren, waarvan de kinderen nu ook zeevaartschool gaan doen. Als ze zien dat papa of mama het echt leuk vindt, vinden zij dat vaak ook denk ik.
Maar wat moeten al die alleenstaande vaders en moeders dan?!
BeantwoordenVerwijderenDie gaan maar door ook al snakken ze af en toe alleen al naar een midweekje Landal ( wat niet lukt ).
Ik snap haar wel hoor, toen mijn kinderen klein waren werd ik soms zo moe van al dat moeten en maar doorgaan, ook s'nachts ( Mam!!! Ik heb alweer gespuugd in bed! Mam, ik ben bang! Mam, ik kan niet slapen! ).
Zij heeft nog het geld om te gaan en er komt vast een 'nanny' de kinderen opvangen en het huishouden doen, maar heel veel mensen kunnen zich dat niet permitteren.
Zonder op te willen scheppen, want dat is ook niet zo bedoeld, ik heb geen ouders/schoonouders gehad op wie ik terug kon vallen als het mij even teveel werd, ik ging door, gewoon door, net als dat iederen iedere maandag gewoon naar zijn of haar werk gaat en daarna thuiskomt en eten kookt en de wasmachine aanzet en gaat stofzuigen ( ik noem maar wat ).
Er is iets gaande onder vrouwen tegenwoordig...we kunnen het niet meer zo goed, moeder zijn. En ik heb heel sterk de neiging om het beschuldigende vingertje te wijzen naar het respectloze spreken/schrijven in de media en in de politiek over ons moeders die zo graag willen moederen of gewoon willen moederen ook al willen we het niet altijd graag. Moeder zijn is niet meer 'in' omdat de economie moet draaien. It's all about the money, zoals een liedje zo treffend zegt, en dan lullen we er een leuk verhaaltje bij over 'zelfontplooiing' voor vrouwen. Bah!!
Ik wil gewoon lekker werken en die hele carriére kan me gestolen worden.
( Volgens mij ben ik een beetje boos...)
Volgens mij gaat het vooral om- vooral in de eerste 'tropenjaren' met je kinderen- in het contact met je kinderen te zoeken naar meer ruimte voor jezelf. Dus niet door weg te gaan van ze, maar juist bij ze te blijven en dan te zoeken naar wat je wel en niet wilt. Als het zover gaat dat je echt zo lang weg 'moet'(en dat gevoel kan ik mij echt wel voorstellen, van het even uitgeblust zijn, door al te lang over mijn eigen grenzen heen te zijn gegaan)heb je al veel te lang je eigen behoeften genegeerd. Als je die weer van jezelf mag hebben en daar ook naar kunt luisteren in het contact met anderen, dan heb je volgens mij meer en oplossing voor de lange termijn gevonden. en daarbij kun je dan ook weer zien hoe leuk het in werkelijkheid is!!!
BeantwoordenVerwijderenFB
Ja pardon hoor, maar laten we niet te truttig doen. Waarom zou meneer Krabbé niet eens wat meer tijd met zijn kinderen gaan doorbrengen? Is dit je exclusieve en dure plicht van de moeder alleen soms?
BeantwoordenVerwijderenAltijd iemand thuis voor de kinderen, prima, maar dat kan ook de vader zijn nietwaar?
Jemig, als Martijn Krabbé 3 maanden naar het buitenland zou gaan zou er geen haan naar kraaien. Wel een misselijkmakend staaltje van seksistische hypocriesie.
bij seasheperds, succes. ik hoop dat ze bereid is haar leven te geven want dat vraagt Paul Watson van zijn vrijwilligers, iets actiefs doen, leuk, maar dit kun je beter doen als vrijgezel zonder banden....
BeantwoordenVerwijderenwel goed overgens, een beroemd iemand die haar naam aan Sea Sheperds verleent, Whale Wars!!!!!!
Weet je hoe dit afliep???: daarna had ze meerdere affaires..... op zoek naar 'zichzelf' ....
BeantwoordenVerwijderenMartijn lijkt haar te vergeven.... toch een goeie vent dus!