Ontspannen

door Anoeska van Essen

Toen ik op een ochtend nog voor het ontbijt vijf minuten voor mezelf had, ja daar was ik ook verbaasd over, ging ik lekker zitten met een kopje thee. Ik pakte ons plaatselijke huis-aan-huisblaadje en sloeg het open bij het wekelijkse interview met een van onze lokale politici.

Vanaf een foto lachte mij een mevrouw toe, die in de tekst eronder werd ondervraagd over haar werk in de gemeenteraad. Aan het eind van het interview werd het wat persoonlijk. Wat doet mevrouw, die naast haar werk voor de gemeenteraad lesgeeft op een school voor beroepsonderwijs, voor haar ontspanning? Zij bleek een enthousiaste sporter, maar de meeste ontspanning vertelde ze te halen uit haar (samengestelde) gezin met vijf kinderen. Oeps, daar verslikte ik me in mijn slokje thee.

Eenmaal uitgehoest probeerde ik rustig adem te halen. Maar ik voelde me ... ja, wat eigenlijk? Boos? Als je eerste heldere gedachte "are you f*cking crazy?!" is, dan noem ik dat maar boos. Waarom die buitensporige reactie op zo'n onschuldig zinnetje? Bovendien is het niet de eerste keer dat ik ergens in de media iemand tegenkom die haar ontspanning haalt uit haar gezin.

Ik zocht de oorzaak eerst maar eens bij mezelf. Heeft het te maken met het huisvrouwschap? Zou ik als ik meer buiten de deur zou werken, ook mijn ontspanning vinden in mijn thuisfront? Want eerlijk is eerlijk, nu vind ik het vooral inspanning. Ik hou van mijn gezin, het zijn zonder twijfel de belangrijkste mensen in mijn leven, maar ontspanning? Ik ben aan het sparen voor een yogavakantie, zonder gezin dus, dat zegt genoeg. Is het twijfel over mijn levenskeuzes die ervoor zorgt dat ik niet gewoon blij kan zijn voor die mevrouw dat ze zo gelukkig is?

Ondanks deze overdenkingen bleef ik boos. Snuivend en briesend citeerde ik de gewraakte zin aan Verstandige Vriendin 1. "Ach joh, dat is gewoon een sociaal wenselijk antwoord. Daar ga jij je toch niet druk over maken?" was haar reactie. Ook leek het haar makkelijker om ontspannen te moederen als je, zoals deze mevrouw, de kinderen slechts de helft van de week hebt. Dan kun je op adem komen wanneer ze bij je ex zijn en wie weet is het dan zelfs ontspannend om ze weer te zien.

Verstandige vriendin 2 zei ongeveer hetzelfde en voegde daar nog aan toe: "Die mevrouw is een ontzettend nonchalante moeder. Je wilt niet weten hoe vaak ik haar kind X als peuter vlak voor een rijdende auto heb weggeplukt waar zij "O, niks aan de hand" op reageerde. En die kinderen, dat zijn toch ook makkelijke kinderen? Over díe kinderen hoeft de juf nooit een extra oudergesprekje te voeren. Ik werd wel iets rustiger maar toch blijf ik geïrriteerd. Na een week broeden weet ik waarom.

Het is niet alleen mijn wankele ego dat zich bedreigd voelt. Een vrouw die zegt dat haar gezin haar grootste ontspanning is, draagt bij aan de heersende opvatting dat de zorg voor gezin (en huishouden) iets is dat niet veel tijd en moeite kost. Poetswerk besteed je uit en de rest kun je makkelijk naast je echte grotemensenleven (je baan dus) doen.

Sterker nog, het kost niet alleen geen moeite: je haalt er dan je ontspanning uit. Als dat niet zo is, dan doe je blijkbaar iets verkeerd. Door de indruk te wekken dat opvoeden geen moeite kost, noem je de ouders die dat wel een hele klus vinden impliciet sukkels. Dát maakt mij zo boos.

Opvoeden en zorgen is belangrijk en nuttig. Het bijdragen aan de vorming van een nieuwe generatie is de grootste uitdaging die ik in mijn leven ben aangegaan. Ik vind het fantastisch om mijn kinderen te zien opgroeien en ik ben blij dat ik er vaak voor ze kan zijn. Maar ontspanning? Die haal ik toch echt uit mijn wekelijkse yogales.

Vergelijkbare berichten

9 reacties

  1. Het lijkt me logisch als je weinig tijd met je gezin doorbrengt, dat het dan veel minder zwaar kan zijn. Je bent vaak niet het eerste aanspreekpunt voor steun en troost, kinderen hebben het al opgelost elders of in zichzelf. Bijvoorbeeld. Je kijkt frisser aan tegen iets wat je niet elke dag doet.

    En: ze is leerkracht, een beroep dat waarschijnlijk qua zwaarte het runnen van een gezin overtreft. Het gevoel van ontspanning is relatief. Zo moet ik niet denken aan een yogavakantie, ik ga liever een paar uur stevig wandelen.

    Ik denk niet dat de dame bedoelt dat iemand die het ouderschap een hele klus vind een sukkel is. Dat je het wel zo opvat herken ik overigens wel in mezelf.

  2. Het lijkt me logisch als je weinig tijd met je gezin doorbrengt, dat het dan veel minder zwaar kan zijn. Je bent vaak niet het eerste aanspreekpunt voor steun en troost, kinderen hebben het al opgelost elders of in zichzelf. Bijvoorbeeld. Je kijkt frisser aan tegen iets wat je niet elke dag doet.

    En: ze is leerkracht, een beroep dat waarschijnlijk qua zwaarte het runnen van een gezin overtreft. Het gevoel van ontspanning is relatief. Zo moet ik niet denken aan een yogavakantie, ik ga liever een paar uur stevig wandelen.

    Ik denk niet dat de dame bedoelt dat iemand die het ouderschap een hele klus vind een sukkel is. Dat je het wel zo opvat herken ik overigens wel in mezelf.

  3. Hmm... dan ben ik ook een impleciete sukkel ... maar zo voel ik me zowiezo vaak.
    Maar dan moet ik altijd aan een zinnetje van een vriendin denken - Anderen kunnen je alleen dat gevoel geven als JIJ hen dat toelaat ...

  4. Hmm... dan ben ik ook een impleciete sukkel ... maar zo voel ik me zowiezo vaak.
    Maar dan moet ik altijd aan een zinnetje van een vriendin denken - Anderen kunnen je alleen dat gevoel geven als JIJ hen dat toelaat ...

  5. Ik ergerde me onlangs ook nog aan een zinnetje van een bv koppel "wij zijn er niet vaak voor de kinderen (3 en 5j) maar die vinden dat niet erg" om hun uithuizig zijn goed te praten. Als kinderen op die leeftijd (en later)hun ouders niet nodig hebben loopt het pas echt fout me dunkt. Hier moet je ook in Vlaanderen je bijna excuseren om een thuisblijfmama te zijn.

  6. Ik ergerde me onlangs ook nog aan een zinnetje van een bv koppel "wij zijn er niet vaak voor de kinderen (3 en 5j) maar die vinden dat niet erg" om hun uithuizig zijn goed te praten. Als kinderen op die leeftijd (en later)hun ouders niet nodig hebben loopt het pas echt fout me dunkt. Hier moet je ook in Vlaanderen je bijna excuseren om een thuisblijfmama te zijn.

  7. @ Anonymous:

    Waarom is leerkracht zijn waarschijnlijk zwaarder dan een gezin runnen? Hoe jij het nu stelt klinkt voor mij toch naar: als je maar buitenshuis werkt, dan merk je dat huisvrouw zijn makkelijk is en wordt je gezin je ontspanning. Daar geloof ik niks van. Als ik een zware baan buiten de deur zou hebben, zou ik bij thuiskomst waarschijnlijk na 5 minuten keihard gaan gillen ;-)))

    Anoeska

  8. @ Anonymous:

    Waarom is leerkracht zijn waarschijnlijk zwaarder dan een gezin runnen? Hoe jij het nu stelt klinkt voor mij toch naar: als je maar buitenshuis werkt, dan merk je dat huisvrouw zijn makkelijk is en wordt je gezin je ontspanning. Daar geloof ik niks van. Als ik een zware baan buiten de deur zou hebben, zou ik bij thuiskomst waarschijnlijk na 5 minuten keihard gaan gillen ;-)))

    Anoeska

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *