Mijn verhaal: Nena

Het is één van de redenen dat traditionele feministes zo hameren op financiële onafhankelijkheid: 'Wat als je relatie op de klippen loopt, en je hebt geen goedbetaalde baan om op terug te vallen?' Het overkwam Nena (30) toen ze op haar eenentwintigste plotseling alleenstaande moeder werd van haar nu tienjarige zoon.

Ze gaf haar droom van een baan in de zorgsector op, en koos voor de financiële zekerheid van een baan met goede werktijden. Inmiddels is Nena opnieuw getrouwd en kreeg met haar nieuwe partner een meisjes tweeling, en hoewel ze het zeker niet van plan was, werd ze Thuisblijfmoeder. Dit is haar verhaal.

Wanneer werd je Thuisblijfmoeder?

Officieel ben ik thuisblijfmoeder sinds begin maart, maar vanaf augustus 2010 heb ik maar vijf maanden gewerkt. De zwangerschap van de tweeling was zwaar, en na de geboorte nam ik alle mogelijke verlof op. In oktober 2011 ging ik weer aan het werk, maar concludeerde na zes weken dat het dat toch niet was. Ik diende mijn ontslag in, en moest toen nog drie maanden werken.

Waarom heb je gekozen voor fulltime zorgen en opvoeden?

Mijn hart ligt in de zorgsector, waar je zorgt voor andermans kinderen of voor mindervalide personen. En laat ik nu zelf drie kinderen hebben, én drie mindervalide personen in de familie waarvoor ik kan zorgen! Zowel mijn man als ik zijn bovendien opgegroeid met een 'moeder aan de haard'. Het voelde niet goed om onze kinderen fulltime weg te brengen.

Daarnaast hadden we allebei, toen we buitenshuis werkten, het gevoel dat we zowel op het werk als thuis maar half presteerden. Nu concentreren we ons op ons eigen domein, en genieten van ons gezin, in plaats van dat we rondrennen om het huishouden te doen.

Zou hij huisman willen worden?

Mijn man zou geen huisman willen zijn in de letterlijke zin van het woord. Hij zou wel willen stoppen met werken omdat er zoveel dingen zijn die hij graag nog eens zou doen. Maar thuisblijven zoals ik het doe, is niet een van zijn wensen. Daarvoor vindt hij zijn werk ook te leuk.

Het zou trouwens ook niet praktisch zijn: hij heeft verder gestudeerd dan ik, en verdient meer. Mijn inkomen is onvoldoende om onze gezin draaiende te houden.

Was er een directe aanleiding voor deze beslissing?

  • Het gevoel altijd achter de feiten aan te lopen,
  • De constante tijdsdruk en moeheid 
  • De kleintjes moeten wegbrengen
  • Dat mijn zoontje moest overblijven
  • Als ik dan eens thuis was, kon ik nog geen tijd maken voor de kinderen 
  • De ontdekking dat we ons uitgavenpatroon zo konden aanpassen dat we van 1 inkomen konden rondkomen. (Manlief betaalt nu minder belastingen) 
  • We leven zuiniger omdat ik mij bewuster met de uitgaven bezighoudt

Heb je er lang over nagedacht?

Tijdens mijn zwangerschapsverlof kwam het ter sprake, maar veegde ik de mogelijkheid om fulltime te moederen van tafel: ik had de veiligheid nodig van een eigen inkomen, en vond dat ik mijn eigen boontjes moest kunnen doppen. Dat gevoel stamde uit mijn tijd als alleenstaande moeder.
Achteraf gezien was het makkelijk gezegd dat ik weer buitenshuis wilde werken: ik had nog nooit drie kinderen en een baan gecombineerd. Dit bleek veel zwaarder dan ik had gedacht.

Maar die tijd dat ik uit werken ging, had ik nodig om te concluderen dat fulltime moederen voor mij de juiste keuze was. In mijn zwangerschapsverlof twijfelde ik nog erg, en koos ik voor het werken. Als ik toen meteen had gekozen voor het Thuisblijfmoederschap had ik me altijd afgevraagd of het wel de juiste keuze was. Nu wéét ik dat het de juiste keuze was!

Aanvankelijk ging ik dus weer buitenshuis werken 'voor mezelf,' om tot de conclusie te komen dat ik pas door thuis te blijven aan mezelf toekwam!

Hoe reageerde je omgeving?

Mijn ouders vonden het een groot risico gezien de huidige economie, en omdat ik al meer dan tien jaar in hetzelfde bedrijf werkte, waardoor ik 'werkzekerheid' had. Maar ze wisten ook dat ik deze keuze heel goed doordacht had.

Wat vind je partner ervan?

Hij is heel blij, en veel meer ontspannen. Hij voelt minder druk op het werk, terwijl dat toch hetzelfde is gebleven.

Hebben jullie een nieuwe taakverdeling gemaakt?

In de tweede helft van mijn zwangerschap moest ik zoveel mogelijk rusten om het risico op vroeggeboorte van de tweeling te beperken. Mijn man heeft toen het hele huishouden overgenomen, en bleef veel doen na de geboorte, omdat ik borstvoeding gaf en dus hele periodes vastgekluisterd zat aan de zetel.

In de vijf maanden dat we allebei buitenshuis werkten, deelden we alles zonder erover te spreken. We deden samen het huishouden tot negen uur 's avonds: wat dan nog niet gedaan was, moest maar blijven liggen.

Nu ik fulltime thuis ben, en de borstvoeding gestopt is, hoeft hij niets meer te doen thuis. Maar nu ligt de ontbijtrommel er niet meer als hij thuiskomt, is het eten al klaar, en de was weggewerkt. Hij besteedt momenteel veel tijd aan de renovatie van ons huis.

Hebben jullie berekeningen gemaakt om te kijken of de keuze voor het thuisblijfmoederschap financieel uit kon?

Tijdens, en na mijn zwangerschap, hield ik een jaar lang een kasboek bij om onze uitgaven in kaart te brengen, en te bepalen hoeveel ik buitenshuis moest blijven werken om van te kunnen leven. Zo kregen we bovendien zicht op onnodige uitgaven waarvan we ons niet bewust waren. De kostprijs voor de opvang, en de extra belastingen van manlief, maakten dat ik met twintig werkuren per week financieel geen winst boekte ten opzichte van thuisblijven. Minder uren buitenshuis werken had dus geen zin.

Maar we ontdekten wel dat uit konden komen met alleen het salaris van mijn man, omdat hij minder belasting ging betalen. We hadden ook het geluk dat hij in dezelfde periode een bedrijfsauto kreeg waardoor een hoge kostenpost wegviel.

Ik krijg geen uitkering, omdat ik vrijwillig gestopt ben met werken. Maar het is ook niet mijn bedoeling om op kosten van de maatschappij te leven. Dat we er geen recht op hebben, betekent ergens ook dat we het niet nodig hebben, niet?

Hoe zie je de toekomst?

Voorlopig houden we onze gezinsstructuur zo tot de meiden naar school gaan. Dan zien we weer verder. Onze diepste wens is om nog een kindje te krijgen, maar gezien dat bij ons geen evidentie is gebleken, wachten we voordat we plannen maken.

Denk je nog weer deel te gaan nemen aan het arbeidsproces?

Ik verwacht wel weer iets buitenshuis te gaan doen, als de meiden naar school gaan. Maar ik weet niet of dat in een betaalde baan zal zijn. We hebben drie minder valide personen in de familie, met een verzorger die de zeventig nadert. Misschien ga ik op termijn meer in hun leven betekenen, de zorg zal in elk geval gedeeltelijk op onze schouders komen. Het zou in elk geval het mooiste zijn dat ik kan doen. Als mens en als opvoedster: je inzetten voor je eigen gezin en familie.

Wat is je grootste uitdaging als Thuisblijfmoeder?

Ik vind de combinatie van de verschillende leeftijden de grootste uitdaging. Ik moet zowel voor een zoon van tien, als voor twee dreumesjes een zinvolle tijdsbesteding vinden. En de tweeling moet altijd mee als ik mijn zoon naar school of activiteiten moet brengen. Ook gaat mijn man geregeld naar het buitenland voor zijn werk, en die periodes zijn best heftig! Dan besef je pas hoeveel je man doet in huis.

Wat is het leukst aan fulltime moederen?

  1. De rust die ik ervaar bij mijn kinderen, mijn man en mezelf. 
  2. Bewust aanwezig zijn bij de kinderen. Niet langer met een half oor luisteren, waar mijn zoon me vaak op wees.
  3.  De rust in mijn hoofd
  4. Het gevoel van voldoening 's avonds
  5. Weer verder kunnen gaan met de renovatiewerken, die met de kleine tweeling en het tijdelijk uit werken gaan, stilgelegen hebben. 
  6. Dat mijn man en ik weer tijd hebben voor elkaar als koppel. 
  7. Dat we milieubewuster kunnen leven.

Kun je een typische week beschrijven van jou als Thuisblijfmoeder?

Ochtend

We staan op om zes uur, maken de kleintjes samen klaar en geven hun flesje.
De zoon staat op om zeven uur en dan ontbijten we met z'n allen.
Na het ontbijt vertrekt m'n man naar zijn werk, en zorg ik ervoor dat alle kinderen klaar zijn om de zoon op tijd op school te krijgen.

Voormiddag

In de voormiddag hou ik me bezig met de kleintjes, ruim ik wat op, hang ik een wasje te drogen en maak ik het middagmaal. Op maandag en woensdag gaan de meiden in de voormiddag naar de crèche en doe ik de boodschappen, maak ik het huis schoon en doe verder wat me ingegeven is. Ook ga ik op maandag samen met de zoon lunchen om zo wat tijd voor hem alleen te hebben.

Tijdens het middagdutje bereid ik het avondeten voor, maak ik wat tijd voor mezelf vrij en doe ik verder wat gedaan moet worden.

Na schooltijd

Om half vier moeten de meiden alweer klaar zijn om de broer van school af te halen. Daarna eten we samen fruit en spelen we buiten als het kan. Terwijl de zoon zijn huiswerk maakt, hou ik de kleintjes rustig en/of zit ik bij hem aan tafel als hij het moeilijk heeft met zijn concentratie.

Avond

We dineren samen als mijn man thuis is van het werk. Drie avonden per week gaat mijn zoontje voor een hobby weg, en moet hij gebracht en gehaald worden (6km van huis). Eén avond per week reserveren we voor onszelf, en doen mijn man en ik waar we zin in hebben nadat de kinderen op bed liggen - dit is dan elk apart volgens de eigen interesses.

Op vrijdag kijken we meestal naar een filmpje,en één keer per maand houden we een filmavond met de zoon.

Weekend

In het weekend zijn we bezig met de verbouwing. Familiebezoeken probeer ik zoveel mogelijk tijdens de week te doen, omdat mijn man dat niet zo graag doet, en anders zijn de weekends zo weer vol. Ik beperk me tot maximaal twee bezoeken per week, want als je ingaat op alle voorstellen heb je een fulltime job aan bezoekjes afleggen 'omdat je toch thuis zit'.

Wat vind je van het overheidsbeleid dat hamert op arbeidsparticipatie?

De emancipatie was destijds nodig, maar is helaas doorgeschoten. Wat is er vrouwvriendelijk of gezinsvriendelijk aan het helse ritme van tegenwoordig? Ik denk dat vrouwen helemaal geen tijd meer voor zichzelf hebben. Tenzij ze een job doen waar hun hart echt bij ligt, of tenzij ze hun kinderen min of meer verwaarlozen.

Ken je Elma Drayers boek 'Verwende Prinsesjes'?

Ik ken dit niet, maar zoek het zeker op!

Wat vind je van de door Opzij gesignaleerde zgn. 'munttheemoeders'?

Idem hierboven

Hoe voorzie je in sociale contacten?

Veel mensen in mijn omgeving werken als zelfstandige, parttime of met flexibele uren. Ik heb meer mogelijkheden voor contacten dan tijd.

Hoe 'laad' je jezelf weer op? Doe je cursussen, sporten, meditatie etc?

Ik doe een thuiscursus gezondheidsconsulente - niet om het beroep later uit te oefenen maar vanuit persoonlijke interesse. Ik doe thuis gymnastiek, en calm-down oefeningen met mijn man voordat we gaan slapen.

Bij mooi weer ga ik wandelen met de kinderen, of op pad met de bakfiets. Af en toe slaap ik ook wat tijdens de middagdutjes omdat wij toch dag in dag uit om zes uur opstaan.

Een veel gehoord argument voor arbeidsparticipatie is dat je jezelf dan blijft ontwikkelen. Hoe ervaar jij je ontwikkeling als thuisblijfmoeder?

Vanuit het perspectief van het bedrijf waar je werkt, kun je je als werkende moeder zeker ontwikkelen. En als je dol bent op je baan, zul je daar zeker in groeien.

Maar voor alle mensen, en dat is volgens mij de meerderheid, die toevallig in een job gerold zijn, die job niet verkeerd vinden, maar ook niet je van het, is uit werken gaan eerder een beperking voor je persoonlijke ontwikkling denk ik.

Als Thuisblijfmoeder heb ik de tijd en de ruimte om mezelf te ontwikkelen in de richting die ikzelf wil, niet in de richting die een bedrijf wil.

Ik kan natuurlijk nog niet over langere termijn spreken, en ben er wel van overtuigd dat je je bewust moet zijn van het feit dat je zelf ook nog een persoonlijkheid bent, die tijd en aandacht verdient! Anders loop je het risico je de huissloof te gaan voelen.

Waarom begon je je blog?

Ik begon te bloggen door blogjes te lezen, en omdat ik iemand ben die heel veel over de dingen doordenkt. Ik kan soms dagenlang over een onderwerp doorbomen in mijn hoofd. Dan helpt het om het neer te schrijven. Het leuke aan een blog is dat je er ook reacties op krijgt. Dat heb je niet met een handgeschreven dagboek.

Mijn blog is een manier om de dingen van me af te schrijven,en ik lees ik andere blogjes om inspiratie op te doen.

Blijf op de hoogte: neem een gratis emailabonnement op Het Moederfront!

Delivered by FeedBurnerVolg Het Moederfront op Twitter!

Vergelijkbare berichten

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *