Kom je spelen? Speelafspraakjes: hoe veilig zijn ze?

Zo gauw je kind naar de basisschool gaat krijg je er mee te maken. Die onvermijdelijke vraag: 'Mama, mag ik bij Splinter, Storm, Fred, Youandi etc spelen?' Kortom het fenomeen: playdate.

En omdat je natuurlijk wilt dat je kind vriendjes heeft, en in de huidige maatschappij sociale contacten hoog in het vaandel staan, stem je toe. Je stelt je voor aan de betreffende vader of moeder, wisselt eventueel nog adressen en telefoonnummers uit, en dan laat je je kind meegaan.

En je doet dat in goed vertrouwen. Misschien overwéég je om een detective in te schakelen, die een uitgebreide background-check doet naar de ouders, 'Maar,' houd je jezelf voor, 'angst en paranoia zijn slechte raadgevers,' en bovendien: waar vind je zo snel een detective?

Het verhaal van 'Kom je spelen?'

Louise Millars boek Kom je spelen? gaat over vertrouwen tussen ouders. Centraal staat de vraag: 'Hoe goed ken je elkaar, en hoe weet je eigenlijk of je iemand kunt vertrouwen? '

In Kom je spelen? raken de alleenstaande moeder Callie, en de ogenschijnlijk gelukkig getrouwde Suzy, bevriend omdat ze over over en weer op elkaars kinderen letten. De derde hoofdpersoon in het boek is hun nieuwe buurvrouw Debs. Maar één van deze drie vrouwen is niet zoals ze zich voordoet, en dat brengt één van hun kinderen in levensgevaar.

Opzet boek

In Kom je spelen? wisselt Millars de perspectieven van Callie, Suzy en Debs af, waarbij het perspectief van Callie in de ik-vorm is, en dat van Suzy en Debs vanuit de 'alwetende verteller'. Het verhaal begint op een vrijdag, en eindigt een week later op zondag. Het leest als een trein, en er zitten verrassende wendingen in.

Is Kom je spelen? verwijt aan 'werkende' moeders?

In de pers wordt wel geschreven dat Kom je spelen? een vermaning is voor moeders die kind en baan combineren, en daarom hun kind(eren) aan de zorg van anderen toevertrouwen. Aan het eind van het boek spreekt de auteur, Louise Millar, de lezer toe met de woorden: 'Hopelijk ben je na het dichtslaan van dit boek niet meteen naar je buren of oppas gerend om je kind te halen.' Maar daarvoor is de plot en situatie van de hoofdpersonen te buitenissig.

Fulltime moederen komt er ook niet goed af!

Bovendien kun je in dit boek net zo goed kritiek op fulltime moederen lezen! Alleenstaande moeder Callie wordt immers diep ongelukkig van het thuis zijn bij haar dochtertje, en knapt helemaal op als ze haar oude werk weer oppakt. En haar dochtertje is dólblij dat ze naar de naschoolse opvang mag. En Suze, die vol overgave voor haar drie kinderen zorgt, blijkt zeer ónprettig gestoord! Niet bepaald een reclame voor het Thuisblijfmoederschap dus.

Conclusie

Kom je spelen? is een goed geschreven boek, dat door Louise Millar net iets boven het chicklit genre wordt uitgetild. Schaf het gerust aan, als je zin hebt in een makkelijk verhaal, dat je aandacht pakt én vasthoudt.

Praktische informatie

Kom je buiten spelen? is in boekvorm tweedehands te koop bij Bol.com voor 17,50.

Vergelijkbare berichten

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *