Thuisblijfmoeder Linda uit Doesburg

Linda heeft samen met haar partner twee zoons. De oudste heeft autisme en de jongste is 'gewoon lekker druk'. Sinds kort woont het gezin in een prachtige boerderij in Doesburg die ze zelf opknappen.


Qua studie omschrijft Linda zichzelf als een laatbloeier. Pas op haar 23e koos ze definitief voor iets wat ze leuk vond: de opleiding Geschiedenis aan de Universiteit Utrecht. Tijdens die studie werd ze gegrepen door de Amerikaanse geschiedenis, dus American Studies was een perfecte Master. In 2010 haalde Linda haar diploma.

Maar helaas lagen de banen in dit vakgebied niet voor het oprapen. Na een lastige periode startte ze bij Douwe Egberts. Daar klom ze op tot Senior.

Maar toen ging Linda's kleuter naar school en merkte ze dat het teveel begon te worden.

Dit is Linda's verhaal!

Was het een makkelijke/moeilijke beslissing om fulltime te moederen? 

Ik worstelde met de schooltijden en mijn werk. Eerst kon ik vertrouwen op de kinderopvang. Daar hadden beide jongens het uitstekend naar de zin. Maar nu moest ik kiezen voor een vervolgopvang. Voorschoolse opvang was geen optie. Onze kleuter was al zo gevoelig (we wisten toen nog niet van zijn ASS) en de dagen zouden dan écht heel lang worden. Maar het betekende ook dat ik pas om kwart over negen op mijn werk kon zijn. En als de files lang waren, nog later.

Ik voelde me verscheurd door de verantwoordelijkheid naar mijn collega’s en mijn kind. 

Uiteindelijk besloot ik in november 2016 mijn leidinggevende taken neer te leggen. Dat was de beste beslissing ooit. Toen in april de verhuizing naar Doesburg dichterbij kwam, hadden we in de tussentijd de diagnose van onze oudste gekregen: ASS. Heftig, maar niet onoverkomelijk. Eigenlijk hadden we ons leven al op zijn autisme ingericht, want met een diagnose wordt je kind niet meteen heel anders. Je bent je er alleen meteen meer van bewust.

Zwart gat

Wat ik wel merkte was dat ik alles had gepland tot en met mijn geplande zomervakantie. Daarna was alles een zwart gat. Ik had geen opvang, geen therapie voor mijn kleuter, niets geregeld… Het stond me zo tegen, ondanks dat ik had gezegd dat de langere reistijd geen probleem vormde. Het was wel degelijk een probleem.

Uiteindelijk hakte ik de knoop door om te stoppen met werken. En het was bijna bizar hoe opgelucht ik me voelde toen het hoge woord eruit was.

Heb je advies gevraagd?

Ik praatte erover met mijn vriend, die er alle begrip voor had. Hij steunde de beslissing volkomen. Als we iets tegen elkaar zeggen, is het dat we zoveel mogelijk onze dromen moeten verwezenlijken. Voor mij is dat zoveel mogelijk werken vanuit huis, zodat ik zelf de kinderen kan opvangen.

Wel moesten we even kijken hoe we dat gingen doen met de inkomens. We stonden op het punt een huis te kopen, en de hypotheek (en verbouwing) ervan moesten wel betaald worden. Maar dat was uiteindelijk geen probleem.

Hoe reageerde je omgeving dat je fulltime thuis bleef? 

Toen ik het op mijn werk vertelde (en dat was best spannend) waren de reacties positief. Iedereen vond het moedig, dapper, de juiste keuze. Hoewel ik dat natuurlijk wel wist, was het fijn om het bevestigd te zien.

'Ik zie mezelf niet als thuisblijfmoeder'

Overigens zag ik mezelf niet als een thuisblijfmoeder. Het was altijd het plan dat ik na de zomer wel weer werk zou gaan zoeken. Maar dan liefst iets wat ik thuis kon doen, of iets dat in de buurt is. En dat is inmiddels gedeeltelijk gelukt. Ik kan inmiddels weer 16 uur per week aan de slag, als tekstschrijver! Iets wat ik altijd al heb willen doen. Qua uren is het nog niet genoeg, maar het is een begin!

Ik moet nog een aantal uren erbij zien te sprokkelen. Maar dan hopelijk iets in de buurt en, als ik zou mogen kiezen, tijdens schooluren. Meer thuiswerken kan ook; ik kan na kinderbedtijd verder. De jongste gaat in december ook naar school. De opvang zou dan weer gemakkelijker worden, omdat onze grote kleuter dan in ieder geval zijn broertje heeft als bekend gezicht in een vreemde omgeving.

Hebben jullie een nieuwe taakverdeling gemaakt? 

Op dit moment, nu we nog volop aan het verbouwen zijn, zijn de rollen inderdaad die van kostwinner – traditionele thuisblijfmoeder. Sander vertrekt vijf dagen per week naar zijn werk. In het weekend doet hij de grote verbouwingsklussen. Ik houd me bezig met het huishouden en de kinderen en assisteer bij het klussen waar nodig. Maar aangezien ik niet zo’n goede huishouder ben, was ik erg blij toen hij een keer de keuken opruimde na het avondeten.

Hebben jullie berekeningen gemaakt?

Omdat je niet zomaar één salaris kan wegstrepen, hebben we gekeken of we het financieel konden bolwerken. Ergens moet ik ook nog een dikke studielening terugbetalen. Maar daar tegenover staat dat we momenteel geen opvangkosten hebben. En alles wat ik met mijn schrijfopdrachten verdien, telt ook als inkomsten.

Wat vind je er van dat je financieel afhankelijk bent van je partner? 

Ik zie mezelf niet als financieel afhankelijk van mijn partner. Dat wil ik ook niet zijn. Een eigen inkomen geeft vertrouwen en zekerheid. Ik wil mijn deel aan de kosten van het huis en gezinsleven bijdragen.

Denk je nog weer deel te gaan nemen aan het arbeidsproces? 

Zoals gezegd, wil ik deel blijven uitmaken van het arbeidsproces. Niet alleen omdat ik dan mijn eigen inkomen heb, maar ook vanwege de contacten met anderen. Sorry, maar van enkel problemen oplossen tussen een peuter en een kleuter en ze proberen over te halen om te poepen op een wc word ik niet gelukkig.

Gedurende de afgelopen zomervakantie heb ik alleen maar meer respect gekregen voor thuisblijfmoeders. Ik heb een goed stel hersens en een goede, gemotiveerde instelling en die wil ik niet verwaarlozen. Ik vind het belangrijk om bezig te blijven. De 16 uur die ik nu thuis kan werken is een goed begin, maar ik wil er wel nog iets bij zoeken.

Wat is je grootste uitdaging als Thuisblijfmoeder? 

De grootste uitdaging op dit moment is om niet in een sleur te komen en de kantjes er vanaf te lopen. Om een ritme aan te houden. Soms zijn er dagen dat ik het fruit vergeet. Of dat ik zoveel dozen aan het uitpakken of aan het schilderen ben (want we zitten nog steeds in een verbouwing/verhuizing) dat de jongens een halve dag schermtijd hebben. Ik voel me dan een loedermoeder en een pedagogisch onbenul. Maar aan de andere kant, mijn kinderen leven nog en zijn gelukkig. En zeker mijn kleuter maakte afgelopen zomer een gigantische sprong.

Wat is het leukst aan fulltime moederen? 

Toen ik stopte met mijn werk, was mijn kleuter nog niet zindelijk. De oorzaak daarvan lag in zijn autisme. Nu, sinds een paar weken, plast hij op de wc. Het duurde bijna 5 jaar, maar het is gelukt! Ik weet zeker dat het zover is gekomen omdat ik fulltime thuis ben en hij een rustige, inmiddels vertrouwde omgeving heeft. Of het feit dat de rust die hij tijdens de vakantie en mijn thuisblijven kreeg, ervoor zorgde dat zijn taal/spraakontwikkeling een vogelvlucht nam. Dit soort overwinningen vind ik het leukst. Dat je de grote stappen van je kinderen mee maakt, in plaats van dat je ze hoort op een kinderdagverblijf.

Kun je een typische week beschrijven van jou als Thuisblijfmoeder? 

Ik ben nu ruim twee maanden thuisblijfmoeder-met-een-thuiswerkbaan. Een groot deel daarvan was zomervakantie. Is dat een typische week? Maar sinds twee weken is de school weer begonnen.

•  Door de weeks staan we om maximaal 7.15 op. Ik kleed de jongens aan en terwijl zij tv kijken, maak ik het ontbijt en de schooltassen klaar. 
• Om 8.15 vertrekken we naar school. De jongste gaat op maandag en woensdag naar de peuterspeelzaal in hetzelfde schoolgebouw, dat is lekker gemakkelijk. 
• Eenmaal thuis (met of zonder peuter) ga ik aan het werk. Dat betekent dat hij zich zelf moet vermaken, maar tot op heden lukt dat aardig. Hoewel er ook ochtenden zijn dat ik amper aan werken toe kom. Dan werk ik ’s avonds door. 
• Rond 10 uur doen we een fruit momentje (daar zet ik zelfs een wekker voor, anders vergeet ik het). Als ik de jongste op moet halen, sta ik om 11.50 bij de school. 
• Daarna weer om 14.00 als de school uit is. Omdat de oudste altijd even moet landen kijken ze ’s middags vaak een film op tv, en daarna wordt er druk gespeeld tot het avondeten. 
•  Tussen 7 en 8 is het vervolgens bad- en bedtijd. And repeat. 

In het weekend zetten we geen wekkers. De jongens zijn dan vaak eerder op dan wij, maar kijken wat tv tot wij ons uit bed gesleept hebben. Momenteel wordt er nog hevig geklust door ons allebei.

Wat vind je van het overheidsbeleid dat hamert op arbeidsparticipatie? 

Arbeidsparticipatie is belangrijk. Een eigen inkomen en omgang met volwassenen is alleen maar goed voor je. Maar ik vind ook dat er ruimte moet zijn om te kijken wat iemand echt wil. Waar je hart ligt. Of er werk is waar je gelukkig van wordt. Ieder huisje (en bedrijfje) heeft zijn kruisje. Maar als je iets doet wat je gigantisch tegenstaat, dan is de kans groot dat je toch snel weer thuis zit. Ik kan me nog twee dagen in een koekjesfabriek herinneren…. Dat nooit meer.

Dus ja, ik vind dat de overheid zeker een punt heeft, maar dat je het werk a) moet kunnen combineren met al dat niet zorgbehoevende kinderen, en b) dat je moet kijken naar iets wat echt bij je past. 

Hoe voorzie je in sociale contacten? 

Wat ik echt mis zijn de sociale contacten. Via internet zijn die er natuurlijk wel. Maar nu met de verhuizing zit ik verder weg van alles en iedereen die ik ken. Daarnaast ben ik erg slecht in het onderhouden van sociale contacten. Vorige week ben ik al mijn vrienden langs gegaan om weer eens wat af te spreken. Want ik mis ze.

Uit mijn comfort zone

Het was mijn doel om in onze nieuwe woonplaats, wanneer de school begint, snel wat contacten te leggen. Ik ben van nature geen extravert persoon en vind het lastig om nieuwe, diepgaande contacten op te bouwen. Maar ik weet ook: ik zal zelf de eerste stappen moeten nemen. Gelukkig heb ik op het vorige schoolplein al wat geoefend met het aanspreken van mede-moeders. En afgelopen week al mijn moed verzameld en heb ik mezelf voorgesteld aan een aantal medemoeders op het schoolplein. Doodeng, maar ik was wel trots op mezelf!

Omdat we op een boerderij wonen hebben we ook geen directe buren. Met een paar mensen hebben we al kennis gemaakt en binnenkort moeten we de regio maar eens uitnodigen om kennis te maken. Het grote voordeel van boerenbedrijven om je heen is dat iedereen thuiswerkt. Maar een enkeling werkt “buitenshuis”. 😊

Hoe 'laad' je jezelf weer op? 

Met een vriend die ’s avonds pas thuis komt, kinderen die daarna naar bed moeten en de klussen tussendoor blijft er niet heel veel tijd over. Maar ik vind altijd wel tijd tussendoor voor een goed boek.

Een veel gehoord argument voor arbeidsparticipatie is dat je jezelf dan blijft ontwikkelen. Hoe ervaar jij je ontwikkeling als thuisblijfmoeder? 

Als thuisblijfmoeder merk ik dat je snel in het ritme van je kinderen mee gaat. Het is gemakkelijk om je naar hen te voegen en te kijken wat ze nodig hebben. Omdat wij een huis hadden wat af moest, bleef ik fysiek wel bezig.

Emotioneel minder, en dat begin ik te missen. Het was een van de redenen dat we de afronding van mijn kantoor aan huis naar voren hebben geschoven. Zo kan ik mijn tijden weer gaan inrichten en intellectueel aan de slag. En ik kan je vertellen, het voelt supergoed om op je eigen plekje te kunnen werken.

Cursussen

Daarnaast ben ik begonnen met wat cursussen op Coursera. Er zijn altijd onderwerpen waar ik meer van wil weten. Content Marketing strategieën bijvoorbeeld, waar ik nu net mee begonnen ben. Je persoonlijke ontwikkeling ligt grotendeels aan jezelf. Niemand is te oud om te leren en iedereen kan zich blijven ontwikkelen. Het is meer de vraag of je er voor open staat en er tijd en energie in wil steken.

Je hebt een blog: waarom ben je dit begonnen? 

Omdat het kan 😊 Ik vind het leuk om te schrijven. Tot vorig jaar schreef ik af en aan een blog, maar sinds de zomer van 2016 is dat veel intensiever geworden. Met de problematiek van de oudste werd het een uitlaatklep én een manier om andere ouders, met hetzelfde probleem, een hart onder de riem te steken. Dat ze niet alleen zijn met een niet-zindelijke kleuter op de basisschool.

Ik probeer ook het echte leven te schetsen op Volmaakt Onvolmaakt. Want wat is volmaakt, en wat is onvolmaakt? Alles is subjectief. Het hele ouderschap is subjectief. Ieder doet het op zijn eigen manier. Ik hoop dat ik op een dusdanige manier schrijf dat ik allerlei mensen aanspreek. Die zichzelf kunnen herkennen in mijn verhalen. Dat ze erom kunnen lachen en af en toe een traantje wegpinken.

Hoe zie je de toekomst? 

Natuurlijk heb ik wel zorgen. Ik ben een heerlijke doemdenker. Maar in eerste instantie positief. Ik werk vanuit een prachtig huis in een fantastische omgeving, ben de afgelopen maanden volledig onthaast en wil dat zeker vasthouden. En wie weet, ligt er in de toekomst een eigen webwinkel in het verschiet. Het is iets waar ik al lang over nadenk, maar ik weet nog niet precies hoe ik het vorm wil gaan geven. We hebben in ieder geval opslagruimte genoeg.

Geef nooit op

Wat ik de afgelopen maanden geleerd heb is dat je nooit moet opgeven. Als je iets graag wilt, moet je je daarvoor met hart en ziel inzetten. Kijk mij nou zitten in een woonboerderij. Kijk mij nou werken vanuit huis, met voorlopig alle tijd voor de kinderen. De knoop doorhakken om te stoppen met mijn baan was iets waar ik lange tijd tegenaan hikte, maar jeetje, wat ben ik blij dat ik het uiteindelijk toch gedaan heb.

Doe waar je je goed bij voelt

Een van mijn favoriete comic karakters zei ooit: 'You get what everyone gets: You get a lifetime.' Zo is het maar net. En daar moet je het beste van maken. Ik ben ernaar gaan leven. Dus doe waar je je goed bij voelt, of je nu thuisblijf-, thuiswerkende of werkende moeder bent.

Blijf op de hoogte en neem een gratis emailabonnement!

Enter your email address:


Delivered by FeedBurner