Proxima: Kun je naar Mars gaan én een goede moeder zijn?

In de film Proxima komt Sarah's wens om de ruimte in te gaan uit. Jarenlange training werpt haar vruchten af.

Maar Sarah is ook moeder.

De film Proxima draait om Sarah's voorbereidingen om een jaar lang in de ruimte te zijn, en haar relatie met haar dochter. Regisseur Alice Winocour wilde de eerste ruimtevaartfilm maken die zich concentreert op aardse problemen.

Spagaat: werk en ambitie versus moederschap

De film Proxima kwam onder mijn aandacht omdat iemand zei dat het in de film draait om de vraag:

'Kun je een goede moeder zijn, en een jaar lang naar Mars gaan?'

Met andere woorden, kun je een goede moeder zijn en tegelijkertijd je ambities najagen? En in het geval van Sarah: een jaar lang afwezig zijn?

Het centrale thema in Proxima, van ambitie versus moederschap, is natuurlijk heel herkenbaar en bovendien actueel.

• Hoever kun en/of mag je gaan als moeder? 
• Hoeveel rekening moet je houden met je kinderen?
• In hoeverre is het oké om de zorg voor je kind over te dragen aan anderen?

Proxima: Ja, je mag als moeder je ambities najagen

De boodschap van Proxima is mijn ogen: het is prima als je als moeder je ambities najaagt. Ook als dat betekent dat je kind jou een jaar lang niet zal zien.

Wel hangt er een prijskaartje aan het najagen van je ambities.

De prijs van ambitie: afstand tot je kind

Zo zie je dat Sarah's dochter Stella bij vlagen afstandelijker reageert naar haar moeder toe. Ze weigert bijvoorbeeld letterlijk de taal van haar moeder (Frans) te praten en gebruikt ze het Duits van haar vader.

Een andere prijs die Sarah betaalt is dat ze niet langer weet wat er speelt in het leven van haar dochter. Van de begeleidende psycholoog moet ze horen dat Stella verliefd is op een doof jongetje.

Het kind betaalt ook een prijs voor de ambitie van de moeder

Waar Proxima dan weer niet over gaat, is de prijs die Sarah's dochter betaalt voor de ambities van haar moeder.

Stella moet naar een andere school, en wordt in haar eentje op het vliegtuig gezet om naar het trainingskamp van haar moeder te gaan. Weliswaar met een begeleider, maar toch. Ook moet ze bij haar vader gaan wonen, en dus wennen aan een heel nieuwe woonomgeving.

Trailer Proxima

En waarom mogen mannen wel gewoon naar Mars?!

Behalve Sarah gaan er ook twee mannen mee naar Mars. Onder hen Mike, gespeeld door Matt Dillon.

Mike is vader.

Net zoals Sarah moeder is.

Maar over Mike's eventuele worsteling dat hij zijn kinderen moet achterlaten zie je niets. Wellicht omdat de boodschap van Proxima is dat het voor mannen veel minder een issue is om hun ambities na te jagen? Mike lijkt er in ieder geval niet onder te lijden dat hij zijn kinderen een jaar lang niet zal zien.

Mijn conclusie over Proxima

Proxima krijgt veel lovende kritieken. Het is een rustige film, waarin weinig gebeurt.

Je ziet Sarah trainen voor haar ruimtereis, en je ziet hoe ze moeder probeert te zijn op grote afstand.

De lovende kritieken komen denk ik omdat het gaat om een vrouw die naar de ruimte gaan. Een moeder nog wel.  En dat daarmee weer een glazen plafond aan gruzelementen gaat.

Positief vond ik de goede relatie tussen Sarah en haar ex-man en hoe ze samenwerken om het voor Stella zo goed mogelijk te doen.

Je kunt niet alles hebben

Ik vond het lastig om medelijden te hebben met Sarah als ze moeite had met de reacties van haar dochter. Sarah kwam op mij over als iemand die alles wil hebben. Een ambitieuze carrière én de rol van lieve en betrokken moeder.

Ik snap Sarah's verlangen om haar levenslange droom te verwezenlijken. Maar ik heb mijn bedenkingen bij haar beslissing om een jaar lang afwezig te zijn van haar dochter. Sarah kiest daarvoor, maar haar dochter Stella niet.

Ik weet niet of dat feministisch is, of egocentrisch.

Maar goed, dat laatste mag ik natuurlijk niet zeggen, want dat is stereotype en tekenend voor de zogenoemde moederschapsideologie...

Blijf op de hoogte en neem een gratis emailabonnement!

Enter your email address:

Delivered by FeedBurner