Mijn verhaal: thuisblijfmoeder Marleen Snijders

Deze week het verhaal van thuisblijfmoeder Marleen Snijders. Na de lerarenopleiding Engels (HAN) rolde ze het bedrijfsleven in, waar ze heel succesvol was. Maar nadat haar eerste kind te vroeg geboren werd, bleek haar werkgever weinig begripvol. Dat leidde er uiteindelijk toe dat Marleen stopte met haar baan buitenshuis.

Dit is haar verhaal.

Thuisblijfmoeders Marleen Snijders

Ik ben Marleen Snijders, 48 jaar en getrouwd met Henrie. We zijn ruim 28 jaar bij elkaar waarvan 19 getrouwd. We hebben 4 kinderen (18-13-11-9).

Wij hebben elkaar leren kennen op de lerarenopleiding Engels. Mijn man vond er toen niet veel aan, ik vond het geweldig. Hij is met veel plezier het onderwijs in gegaan en ik ben het bedrijfsleven in gerold, haha!

Eerste kindje te vroeg geboren

Na een paar jaar gewerkt te hebben, kreeg we ons eerste kindje. Hij werd te vroeg geboren en heeft een tijd in de couveuse gelegen. Dat was een intense periode voor ons beiden. Helaas was mijn toenmalige werkgever niet zo begripvol.

Ze belden een paar keer per week om te vragen wanneer ik weer terugkwam, of ik nog wel wilde werken en eiste dat ik tijdens mijn zwangerschapsverlof op een driedaagse cursus ging aan de andere kant van het land. Mijn liefde voor het werk was toen wel over. En dat terwijl ik erg graag weer buitenshuis wilde werken.

Ik hield van mijn werk. 

Mijn man had zelfs zijn baan opgezegd om bij onze zoon te blijven. Onze zoon was nog erg kwetsbaar bij thuiskomst dus een crèche was geen optie. Opa’s en oma’s wilden we niet belasten dus dat viel ook af. Daarbij wilde ik, diep in mijn hart, ook erg graag zelf voor mijn zoontje zorgen.
Ik heb uiteindelijk mijn advocaat maar alle zaken laten afhandelen want ik was op dat moment niet echt blij meer.

Gek genoeg zie ik mijn vertrek nog wel steeds als de beste beslissing ooit! Later besefte ik pas wat een rare en onechte wereld het was. Ik rij nog wekelijks langs het gebouw waar ik werkte en denk dan opgelucht: ik zit daar niet meer opgesloten!

Financiële kant

Natuurlijk had het wel wat consequenties dat ik stopte met mijn baan. Mijn man moest weer een baan vinden. Ik verdiende waanzinnig goed in het bedrijfsleven, en op basis daarvan hadden we een huis gekocht. Nu moesten we echt alle uitgaven drie keer bekijken.

Kon het wel? Was het echt noodzakelijk? 

Gelukkig ben ik erg creatief met oplossingen vinden. Ik kan heel zuinig leven als het moet!
Nu klinkt het misschien alsof we alles heel goed doordacht hadden, maar niets is minder waar. Het ging allemaal vanzelf. We hebben nooit discussies gevoerd, ruzies gehad of ons erge zorgen gemaakt. De situatie was zoals hij was.

Reïntegratie gaf inspiratie

Wel kreeg ik vanuit het werk nog een meneer in mijn schoot geworpen die moest gaan onderzoeken op welke punten in de arbeidsmarkt ik nog meer een plus zou kunnen krijgen. Nou, de beste man (ik weet zijn naam echt niet meer) ben ik nog steeds erg dankbaar. Ik moest vacature-advertenties uit kranten knippen en deze overleggen. Alles wat me maar enigszins leuk leek, ook als ik er niet geschikt voor was volgens mijn cv en opleiding, moest ik overleggen.

Vanuit daar zouden we verder gaan kijken.

Dat verder kijken was niet nodig want in de eerste krant zag ik een advertentie waar ze schrijvers vroegen. Dat leek me leuk! Dan kon ik vanuit huis toch nog een steentje bijdragen. Na twee weken kon ik de afspraak met deze meneer afzeggen: ze wilden me graag hebben!
Iedereen in onze omgeving was erg enthousiast over deze ontwikkelingen.

Kostwinnergezin

Wij komen beiden uit een gezin waar vader de kostwinner was en moeder het huishouden deed. Zij vonden het dus ook normaal dat het zo ging. Maar als het anders was geweest, hadden ze het ook prima gevonden.

Ik denk dat het er ook mee te maken heeft hoe je er zelf mee omgaat. Wij hebben van onze rolverdeling nooit een probleem gemaakt. Het verliep en verloopt nog steeds heel natuurlijk. Komt er iets op ons pad dan passen we ons aan. We zien wel wat er gebeurt.

Als de basis maar goed is: een dak boven je hoofd, brood op tafel en de rekeningen die betaald worden. 

We hebben het nooit slecht gehad gelukkig, maar we hebben wel een periode héél erg zuinig moeten leven zodat we echt net rond konden komen. We hebben dat beiden nooit als erg belastend ervaren. Het was zo en het zou niet altijd zo blijven. En dat is ook wel gebleken.

Herintreden

Of ik ooit nog buitenshuis ga werken, oftewel herintreden, weet ik niet. Ik sta niet te popelen om weer verantwoording te moeten afleggen over mijn werk aan iemand anders dan mezelf. Een hoop mensen in dat soort posities blazen zo hoog van de toren terwijl ze zelf (ook) fouten maken. Ik merk dat ik daar niet meer zo goed tegen kan. Wees lief voor elkaar, denk ik dan. Brand een ander niet af maar beur hem op. Helaas is dat vaak nog niet zo in het bedrijfsleven.

Freelance schrijfster

Maar nu dus freelance schrijfster. Gek genoeg niet altijd even makkelijk te combineren met ons gezinsleven. En al helemaal niet nu in deze gekke Covid-19 tijden. De afgelopen jaren zijn heel erg intensief en hectisch geweest.

Mantelzorg

Ik heb lange tijd voor mijn zeer zieke ouders gezorgd zodat ze tot het eind toe thuis konden blijven wonen. Aangezien ik mijn broer al op jonge leeftijd heb verloren, en ik verder geen broers of zussen heb, heb ik dit alleen gedaan. Later kwam de thuishulp er gelukkig ook bij. Stuk voor stuk lieve meiden met wie ik nu, na het overlijden van pap en mam nog steeds contact heb. Dat is toch bijzonder?!

Zelf in ziekenhuis gelegen

Ik heb zelf ook nog in het ziekenhuis gelegen. Na het overlijden van mijn ouders heb ik het huis geërfd en we hebben dit laten renoveren en hebben wat aangebouwd. Kan je vertellen dat dat een zeer stressvolle periode was! Vlak nadat de verbouwing was afgerond, overleed mijn schoonmoeder die ook al een tijd behoorlijk ziek was. Gelukkig verkeren we nu in een rustiger vaarwater.

Misschien kan je je voorstellen dat vrolijke, romantische verhalen schrijven in deze periode niet echt gelukt is. Dat is dan het voordeel van freelancer zijn: lukt het niet, dan is het niet erg.

Een week uit mijn leven als thuisblijfmoeder

Normaal gesproken breng ik de basisschool kinderen naar school en maak dan eerst een rondje door het huis. Als je het iedere dag bijhoudt, is het niet zo’n drama om te doen. Daarbij vind ik schoonmaken en opruimen best leuk, haha! Dan even de hond uitlaten om vervolgens met frisse zin aan het schrijven te gaan.

Na de lunch nog wat huishoudelijk werk (voorbereiden avondeten, was wegwerken etc) en dan weer de kinderen ophalen.

Tot ver na het avondeten werk ik niet meer. Soms ’s avonds nog wat.

Grootste uitdaging als thuisblijfmoeder

De grootste uitdaging is wel om anderen ervan te overtuigen dat alhoewel ik thuis ben ik ‘gewoon’ werk. Dat betekent dat als ik in een flow zit ik rustig de deur niet opendoe of de telefoon niet opneem.

Buurman voor het raam...

In ons vorige huis hadden we een buurman die heel goed wist dat ik thuis was en dan pontificaal voor het raam ging staan en net zo hard op het raam klopte totdat ik wel moest open doen. Jammer want je bent meteen uit je concentratie!

Ik vind het heerlijk om zo thuis te werken. Ik heb alle tijd voor de kinderen. Als er iets is, ben ik er. We hoeven niet te soebatten over wie er een ziek kind moet ophalen van school: dat doe ik gewoon! Geen stress dus en dat is heel erg prettig.

Sociale contacten

En om af en toe iets anders te zien dan het huis en de familie vermaak ik me prima één keer per week in het zwembad (aquafitness). Ik geniet ook van de contacten op het schoolplein, via de app en telefonisch. Ik spreek ook wel af met vriendinnen op hun vrije dag om even een ‘bakkie te doen’. Ik volg ook nog verschillende medische cursussen.

Zo heb ik mijn AED/reanimatie en Stop de bloeding diploma, en ben ik nu bezig met alcohol en drugs bij evenementen. Deze laatste is echter na één les even stilgelegd in verband met de corona-maatregelen.

Wat ik wil met deze diploma’s? Nog geen idee! Vind het gewoon erg interessant en het in ongelofelijk leerzaam! (Oké, ik geef toe: de docent is een vriend van me en hij kan zo boeiend en enthousiast over zijn werk vertellen dat je er in meegezogen wordt!)

Overheidsbeleid

Over het overheidsbeleid met betrekking tot arbeidsparticipatie kan ik kort zijn: ik geloof niet meer in overheidsbemoeienissen. Ik word heel erg kriebelig van de overheidsinmenging en alle loze beloftes die gedaan worden.

Neem nu heel simpel het borstvoedingsprotocol. Tussen mijn oudste en jongste zit tien jaar… In tien jaar is er echt niet heel veel veranderd. Als ze willen dat vrouwen na de geboorte van hun kind terugkomen op de arbeidsmarkt is dat alvast een punt. Gelukkig dat partners nu eindelijk langer verlof kunnen krijgen, en ook ouders die een kindje adopteren of via een draagmoeder!

Mijn blog

Het is een stapje in de goede richting.
Op mijn blog schrijf ik niet over politiek. Meestal gaat het over ditjes en datjes. Soms schrijf ik een paar weken achter elkaar met enige regelmaat. Het kan echter ook zomaar weer een maand of wat duren voordat ik wat aan het wereldwijde web toevertrouw.

Een blog begonnen uit nieuwsgierigheid

Niet dat er hier niets gebeurt, integendeel, maar ik heb niet altijd de puf om te schrijven en vooral niet om foto’s te uploaden. Ik ben ooit begonnen uit nieuwsgierigheid: hoe werkt een blog, leest iemand mijn verhalen wel, is het wel leuk genoeg om te vermelden?

Grappig genoeg krijg ik veel privé berichten op mijn verhalen. Zo leuk om te zien dat mensen waarderen wat ik schrijf. Overigens had ik dat ook toen ik wist dat mijn eerste romannetje in de boekhandel lag.

Wie kopen mijn boekjes?

Ik ben tussen de kaartenmolens gaan staan om te kijken wat voor een soort mensen mijn boekjes zouden kopen, hahaha! Ze zullen wel gedacht hebben bij de Bruna! Gelukkig kreeg ik erg veel lovende reacties en dat deed goed. Ik moest overigens wel iedere keer uitleggen waarom ik onder pseudoniem schreef en hoe ik op die naam kwam. Inmiddels schrijf ik onder mijn eigen naam.

Wat de toekomst brengt? 

Ik heb geen idee! Ik wil nog een keer een echt boek schrijven. Het lijkt me leuk om een antiek- en curiosa winkeltje aan huis te hebben. Misschien ooit emigreren naar ons geliefde Engeland?

Maar voor nu geniet ik vooral van mijn gezin, ons huis, het samen zijn. Dit is niet somber bedoeld maar je weet niet hoe lang het leven duurt dus ik geniet gewoon nu het kan.

Dat genieten zit in kleine dingen voor mij: geen verplichtingen, een goed boek, vooral man en kinderen om me heen, knuffelen met de hond, lol maken, gekke dingen doen.

Als je kan zien dat wat dichtbij is mooi is, dan ben je een gezegend mens!

Blijf op de hoogte en neem een gratis emailabonnement!

Enter your email address:

Delivered by FeedBurner