Thuisblijfmoeder voor 1 jaar: Margot Pol
'Nooit gedacht, toch gebeurd: moeder worden.'
Vroeger vond Margot kinderen niet zo leuk, maar uiteindelijk kreeg ze samen met haar man toch twee zoontjes, van nu twee en vier. In eerste instantie brachten ze hen drie dagen per week naar kinderopvang, en hadden Margot en haar man allebei een papa-en mamadag.
Maar een half jaar geleden besloot Margot voor de periode van 1 jaar thuisblijfmoeder te worden, bij wijze van experiment.
Dit is haar verhaal.
Hoe was de beslissing om fulltime te moederen?
‘Ben je gek geworden’, zeiden veel collega’s en vrienden. 'Waarom zou je je baan en je zelfstandigheid opgeven om thuis te gaan zitten met de kinderen?’ Vroeger had ik er zelf ook zo over gedacht; ik houd van mijn werk en haal er voldoening uit.
Oudste met 3 maanden naar de opvang
Dus toen onze oudste 3 maanden werd, bracht ik hem zonder problemen naar de opvang. Hij leek het niet vervelend te vinden, en ik voelde me alsof ik mijn vrijheid weer terug had.
Maar toen ons jongste zoontje geboren werd met een groeivertraging begon ik me ineens af te vragen:
Moet dit minimens écht al met 12 weken naar de opvang, is dat niet veel te vroeg?
Doe ik hier wel goed aan?
Later huilde hij elke keer als ik hem wegbracht, en toen hij daar na een paar maanden mee stopte, begon zijn grote broer. Het effect was dat ik elke ochtend als ik het hekje van het kinderdagverblijf achter me dicht trok om te gaan werken, me afvroeg: doe ik hier wel goed aan? Zijn onze kinderen wel écht gelukkig op de opvang?
Het zaadje van de twijfel was gezaaid
De juffen vertelden dat ze na die moeilijke start vrolijk gingen spelen, maar het zaadje van de twijfel was geplant.
Daarbij kwam ook dat ik het moederschap niet altijd even leuk of makkelijk vond, en ik vroeg me soms af: mis ik door al dat werken misschien iets? Als ik me er nou helemaal instort, het moederschap, ga ik er dan misschien meer van genieten?
Heb je advies gevraagd?
Van te voren heb ik er veel over gepraat, natuurlijk met mijn man maar ook met mijn eigen moeder; die is ook thuis geweest toen mijn zus en ik klein waren. Zij waarschuwde ons echter altijd:
Zorg dat je later nooit afhankelijk bent.
Na zeker een half jaar twijfelen, besloot ik toch tot dit experiment: een jaar lang thuisblijfmoeder worden en daar een boek over schrijven. Afgelopen maart was het zover: onze oudste ging naar groep 1, de jongste haalden we van het kinderdagverblijf.
Hoe reageerde je omgeving dat je fulltime thuis bleef?
De meeste mensen waren verbaasd: waarom zou je kiezen als je ook het beste van twee werelden kunt hebben: werk én ouderschap? Sommigen werden bijna een beetje boos: je bent toch geen verwend prinsesje? En weer anderen vroegen zich af wat ik dan de hele dag thuis zou gaan doen: taarten bakken? Eén collega voorspelde een depressie.
Wat vindt je partner ervan? Hoe stond hij in het beslissingsproces?
Hij voelde minder twijfel over de kinderopvang, maar hij vindt dit een interessant experiment en staat er helemaal achter.
We hebben het geluk dat hij een vast contract heeft en dat we op zijn inkomen kunnen leven. Hij ervaart geen zware druk om nu in zijn eentje verantwoordelijk te zijn voor het inkomen.
Hebben jullie een nieuwe taakverdeling gemaakt?
In principe ben ik nu verantwoordelijk voor de kinderen, de boodschappen en het huis. Maar een van de weinige voordelen van de coronacrisis is dat hij nu thuiswerkt. Hij ruimt daardoor vaak de ontbijtspullen op, dekt ’s avonds de tafel en veegt kinderspeelgoed terug de kast in.
Hebben jullie berekeningen gemaakt om te kijken of de keuze voor het thuisblijfmoederschap financieel uit kon?
Van te voren hebben we berekend of we op zijn inkomen konden leven. Dat kan, vooral doordat de kosten van de kinderopvang wegvallen en door wat zuiniger aan te doen.
Wat vind je ervan dat je financieel afhankelijk bent van je partner?
Lastig. Hij ziet het inkomen als iets gezamenlijks, maar voor mij voelt het nog altijd als zíjn geld uitgeven. Vooral als ik het besteed aan iets voor mezelf; kleding of de kapper, voelt dat als decadent brassen. Ik snap nu waarom mijn moeder ons vroeger altijd waarschuwde om als vrouw financieel onafhankelijk te blijven; het voelt, behalve kwetsbaar, véél fijner om je eigen geld uit te kunnen geven.
Denk je nog weer deel te gaan nemen aan het arbeidsproces?
Zeker! Ik denk dat ik er een leukere moeder van word, en onze relatie er gelijkwaardiger en sprankelender van wordt als ik ook werk.
Ik hoop dat mijn boek over dit experiment in de herfst van 2021 klaar is. Tegen die tijd is het jaar thuisblijfmoederschap ook afgelopen en wil ik graag weer opdrachten aannemen als freelance journalist. Onze kinderen zijn dan 3 en 5. Alleen; ik weet nu al dat ik het dan moeilijk, zo niet onmogelijk ga vinden om de jongste terug te brengen naar het kinderdagverblijf waar ik hem net áf heb gehaald. In plaats daarvan zou hij misschien vier of vijf ochtenden naar de peuterspeelzaal kunnen.
Wat is je grootste uitdaging als thuisblijfmoeder?
Zoveel! Mijn geduld bewaren is soms moeilijk, onze kinderen zou je best eigengereid kunnen noemen. En al klinkt het ondankbaar en zijn er ook veel mooie momenten (fietsen met een zingende peuter voorop, samen bakken, knutselen of lezen zonder op de tijd te hoeven letten), toch verveel ik me af en toe. (Zie ook: Ik verveel me, wat kan ik doen?)
Mijn hoofd is soms verveeld
Ja, er is genoeg te doen in huis en ik ben de hele dag bezig, maar vooral met zorgen, regelen en opruimen. Mijn handen zijn druk, maar mijn hoofd is soms verveeld. Lezen, nadenken, een volwassen gesprek voeren, koffiedrinken in stilte; wat ik écht zou willen doen, dat kan vaak niet. En dat mis ik soms.
Wat is het leukst aan fulltime moederen?
Mijn kinderen nog beter leren kennen, ze beter begrijpen en daardoor nog meer van ze houden.
Kun je een typische week beschrijven van jou als thuisblijfmoeder?
Op doordeweekse dagen breng ik samen met de jongste de oudste naar school. De rest van de ochtend en middag zijn we samen thuis en dat betekent opruimen, schoonmaken, veel voorlezen en buiten spelen.
Rond half 3 haal ik samen met de jongste de oudste weer van school, inclusief limonade en koekjes. Ze spelen binnen of buiten, ik kook, we eten en we brengen ze naar bed.
’s Avonds ben ik vaak bezig met mijn boek en/of instagramaccount.
Op woensdag gaat ook de jongste een ochtend naar de peuterspeelzaal om toch een beetje contact te houden met andere kinderen. Als er geen andere (huishoudelijke) beslommeringen zijn, probeer ik die ochtend aan mijn boek te werken.
Op woensdag gaat ook de jongste een ochtend naar de peuterspeelzaal om toch een beetje contact te houden met andere kinderen. Als er geen andere (huishoudelijke) beslommeringen zijn, probeer ik die ochtend aan mijn boek te werken.
Vrijdag is mijn man met de jongens thuis; dat is mijn vaste schrijfdag en ook de enige dag waarop ik soms hakken draag; elke week weer feestelijk.
In de weekenden doen we als gezin vooral leuke dingen samen.
Wat vind je van het overheidsbeleid dat hamert op arbeidsparticipatie?
Als vrouwen wíllen werken, moeten ze kúnnen werken. Heel goed dus dat er kinderopvang bestaat. Tegelijkertijd vind ik dat als vaders meer voor hun kinderen willen zorgen, dat óók vanzelfsprekender zou moeten zijn. Het zou voor gezinnen mogelijk moeten zijn om de zorg voor de kinderen en daarmee de arbeidsparticipatie precies 50/50 te verdelen, vind ik.
Waarom zouden partners met kleine kinderen niet allebei 2,5 dag kunnen werken, en dus de andere helft van de tijd bij hun kinderen kunnen zijn?
Zelf zou ik van zo’n eerlijke verdeling in ieder geval het allergelukkigst worden. Plezier en zelfontplooiing uit mijn werk halen, terwijl ik weet dat de kinderen ondertussen in goede handen zijn.
Dat betekent wel dat de inkomenskloof tussen mannen en vrouwen gedicht zou moeten worden. Maar in plaats van vrouwen te stimuleren om fulltime te werken en zo álle grote dingen in het leven (kinderen, carrière, gezin) samen in een paar jaar te proppen, zou zo’n 50/50 verdeling gezinnen misschien wel meer keuzevrijheid en ademruimte bieden.
Wat vind je van de stelling dat Nederlandse vrouwen alleen maar dénken dat ze zelfstandig kiezen voor fulltime moederen of een parttime baan, maar feitelijk slachtoffer zijn van jarenlange culturele indoctrinatie?
Oneens. Ik denk dat de meeste vrouwen echt kiezen vanuit hun hart; ze werken parttime (of niet) omdat ze oprecht meer tijd bij hun kinderen willen zijn, niet omdat ze voelen dat het van ze verwacht wordt. Maar ik geloof wel dat als er meer keuzemogelijkheden zouden zijn, veel vrouwen ook ánders zouden kiezen.
Dan zouden zowel mannen als vrouwen net als in Scandinavië een lang zwangerschapsverlof op kunnen nemen, dan zouden vrouwen minder achter gaan lopen in hun carrière na de geboorte van hun kind. En zouden vrouwen net zoveel verdienen als mannen, dan zouden meer mannen parttime werken.
Ik geloof meer in het bevorderen van de gelijkheid van mannen en vrouwen, dan in het verbreken van de zogenaamde doctrine die zegt dat vrouwen voor de kinderen moeten zorgen.
Hoe voorzie je in sociale contacten?
Meestal spreek ik een of twee keer per week af met een andere thuisblijfmoeder of een vriendin die toevallig ook vrij is, maar soms voel ik me wel een beetje eenzaam.
Hoe 'laad' je jezelf weer op? Doe je cursussen, sporten, meditatie etc? Wat doe je aan zelfzorg?
Ik sport niet, vanwege corona zijn hobby’s buiten de deur ook wat lastiger. Maar mijn schrijfdag buiten de deur is mijn grootste luxe en oplaadmoment, daar kan ik de hele week naar uitkijken.
Een veel gehoord argument voor arbeidsparticipatie is dat je jezelf dan blijft ontwikkelen. Hoe ervaar jij je ontwikkeling als thuisblijfmoeder?
Door het nieuws te volgen kun je ook best zorgen dat je geïnspireerd en op de hoogte blijft, denk ik. Toch merk ik dat mijn wereldje thuis langzaam kleiner wordt en mijn eigen huiselijke problemen steeds iets lastiger te relativeren.
Je hebt een blog: waarom ben je dit begonnen?
Als thuisblijfmoeder zonder collega’s mis ik soms de sociale contacten én de erkenning van mijn werk, en via Instagram heb ik toch het gevoel dat ik ervaringen, moeilijke momenten en hoogtepunten kan delen.
Hoe zie je de toekomst?
Ik heb zin om over een tijdje weer aan het werk te gaan. Maar ik weet zeker dat ik deze periode thuis achteraf nóg meer op waarde ga schatten.
Meer weten?
Alle hoogte- en dieptepunten van mijn leven als thuisblijfmoeder zijn te volgen op Instagram via @de_thuisblijfmoeder.
Zomer 2021 verschijnt mijn boek over mijn jaar als thuisblijfmoeder bij uitgeverij Pluim.
Zomer 2021 verschijnt mijn boek over mijn jaar als thuisblijfmoeder bij uitgeverij Pluim.
Foto: Denise Roggeveen, @studioblauweregen
Blijf op de hoogte en neem een gratis emailabonnement!
Enter your email address:
Delivered by FeedBurner
