Hoe is het nu met... thuisblijfmoeder Beatrijs Hofland?
In 2008 verscheen een interview met thuisblijfmoeder Beatrijs Hofland op Het Moederfront. Dertien jaar later zocht ik haar weer op!
Je verhaal werd geplaatst in 2008, dus mijn eerste vraag is: hoe is jullie gezinssituatie nu?
We, mijn partner Remco en ik, hebben 4 kinderen: Julian van 16, Dante van 14, Caitlin van 12 en Matisse van 9. Remco is nu 51 en ik 46.
Heb je ondertussen nog opleidingen gevolgd of nieuwe werkervaring opgedaan?
Ik heb me verder ontwikkeld in het vak van geestelijk verzorger. Met de komst van elk kind, dus tot 4x toe heb ik mijn toenmalige baan opgezegd om tenminste een jaar thuis te zijn bij de kinderen. Na de geboorte van de vierde, Matisse, ben ik een tijdje later pas weer begonnen met buitenshuis werken. Eerst als gastdocent godsdienst op een basisschool en later als geestelijk verzorger in een ziekenhuis, voor 2 dagen in de week.
Hoe ziet je leven er nu uit? In 2008 maakte je de stap van een baan naar thuisblijfmoeder worden. Wat heb je in de tussenliggende jaren allemaal gedaan?
Nu werk ik als geestelijk verzorger in de ouderenzorg, in een woonzorginstelling hier in de buurt. Dit werk combineer ik met het bestuurslidmaatschap van de beroepsvereniging voor geestelijk verzorgers (VGVZ) en met mijn eigen praktijk Zingeving op de kaart.
Met die eigen praktijk ontwikkel ik werkvormen die met zingeving van doen hebben en word ik regelmatig gevraagd voor scholing of consult. In de tussentijd heb ik steeds, parttime, als geestelijk verzorger in instellingen gewerkt.
Atelier voor zonnekindpoppen
En eerder, na de geboorte van dochter Caitlin die nu 12 is, heb ik een tijdlang een atelier voor Zonnekindpoppen gehad. Lekker handwerken thuis op de bank met toen 3 kinderen om me heen. Dat hield me in een zeker evenwicht.
Hoe verliep het proces van fulltime moederen naar weer actief worden op de arbeidsmarkt?
De stap naar de arbeidsmarkt heb ik geleidelijk aan genomen. Eerst het atelier en alles wat daar bij kwam kijken: het creatieve proces, de verkoop, website, marketing. Dat liep eigenlijk zo goed dat ik op een zeker moment voor de vraag kwam te staan: ga ik uitbreiden, ga ik hiermee door en zo ja, wat gebeurt er dan met mijn andere verlangens en ambities? Ik keek in die tijd ook steeds naar vacatures in mijn vakgebied.
Mogelijkheid om als gastdocent aan het werk te gaan
We waren toen net naar Brabant verhuisd en mijn netwerk en kennis van de katholieke historie (van groot belang in mijn werk als geestelijk verzorger) waren nog niet zo groot. Dus toen de mogelijkheid kwam om als gastdocent wat aan het werk te gaan, zag ik dat als een rustige opstap naar mogelijk meer. Dat ‘meer’ kwam inderdaad ook, na een paar jaar in de vorm van het werk in het ziekenhuis.
Hoe ziet een gemiddelde week van jou er nu uit?
Op het moment werk ik 2 dagen in de week in de instelling. Soms komt daar een zondag of andere dag bij als er een overleg of viering gepland staat. Daarnaast besteed ik 1 dag in de week aan het bestuurswerk, dat nu (gelukkig) allemaal online plaatsvindt. Gelukkig, omdat dat natuurlijk enorm veel reistijd scheelt. De andere dagen vullen zich met mijn eigen praktijk en natuurlijk de kinderen.
1 kind op de basisschool + 3 kinderen op de middelbare school
Met drie kinderen op de middelbare school zijn de tijden waarop je er moet zijn of moet zorgen, nogal wisselend. Het wisselt ook per kind wat ze van me nodig hebben. De jongste is 9 jaar en vraagt wel veel meer aandacht, waar hij in mijn ogen ook alle recht op heeft. Hij heeft mij nu het meeste voor zichzelf thuis gehad en staat dat niet zomaar af. Ik breng hem dagelijks naar school.
Bewust gekozen voor een oppas aan huis
Wat de regeldingen voor de kinderen betreft, die komen op mij neer. Evenals het huishouden, maar er is al jaren een kei van een oppas bij ons. Zij runt het huishouden als ik er niet ben, helpt de kinderen met van alles en kookt op die dagen. Dit is een bewuste keuze geweest, om zo min mogelijk een beroep te doen op de opvang, omdat ik nog steeds vast geloof in het maken van een thuis voor de kinderen. Een plek waar ze na een drukke dag school of werk thuis komen en zich gehoord en gezien voelen.
Hoe ervaarde jij het om te herintreden als thuisblijfmoeder? Wat was je aanpak? Ging het makkelijk/moeilijk?
Door de ‘zachte landing’ van mijn ervaring met het atelier en met het lesgeven, stonden er niet zoveel gaten in mijn CV als ik had vermoed. Zo werd het ook ontvangen waar ik solliciteerde:
‘Je hebt niet stilgezeten’.
Eigenlijk absurd om te veronderstellen dat moederschap van 4 kinderen wel ‘stilzitten’ betekent. Ik heb in alle gesprekken ook altijd benoemd dat het moederschap me juist bekwamer maakt voor dit werk, omdat dit zorg- en dienstverlenend is. Omdat je diplomatiek moet zijn. Omdat je moet kunnen luisteren, je emoties uitstellen, verschillende perspectieven moet zien.
Kortom; alle vaardigheden die je als moeder of verzorger opdoet, versterken je inzicht in het werk in de ‘grote wereld’.
Ik zie op je website zingevingopdekaart.nl dat je zingevingspakketten aanbiedt? Hoe zijn die tot stand gekomen?
In mijn vakgebied hebben we altijd een hoop woorden en uitleg nodig om zingeving te verhelderen. We zijn het er allemaal over eens dat ieder mens bezig zou moeten zijn met zingeving en een zinvol bestaan zou moeten kunnen leiden. Maar hoe en wat, daar krijgen we maar moeilijk helderheid in.
Dat is voor mij een voortdurende uitdaging: het vertalen van die verheven taal en begrippen naar het meer alledaagse.
Ik speel dan wat met de gedachte dat ‘zingeving geen los verkrijgbaar ding is’ en maak er dan juist wel een pakketje van. Of zoals collega’s vaak zeggen: ‘Ik kom toch niet voor de bingo’. Dan denk ik: 'Juist wel!
En dan maak ik vervolgens een bingokaart met levensvragen. Van het een kwam het ander en nu ligt er een compleet puzzel-en spellenboek Levensvragen op de kaart in mijn webwinkel. Zo gaat het meestal in dit creatieve proces: met mijn voeten in de klei (en hoofd in de wolken) en dan maar mooie dingen mogen maken.
Als je nu opnieuw zou kunnen kiezen: zou je dan weer thuisblijfmoeder worden?
Als ik nu opnieuw zou kiezen (en ik heb gelukkig het gevoel dat ik altijd opnieuw die keuze mag maken) zou ik met heel kleine kinderen zeker kiezen voor het thuisblijfmoederschap. De gedachte van toen, dat ik mijn kinderen goed zou leren kennen en ze kon geven wat ik te geven had, is grotendeels uitgekomen.
De pubertijd nodigt uit tot hernieuwde kennismaking
Het is grappig om te merken dat als de kinderen in de pubertijd komen, je vaak het gevoel hebt ze helemaal niet te kennen. Dat is ook de eigen ruimte die ze nodig hebben om zich te ontwikkelen, los van jou. Maar het nodigt wel uit om ze opnieuw te leren kennen, om te blijven vragen en kijken naar wat hen beweegt. Ik vind ze met al hun eigenaardigheden en dichtslaande deuren en verontwaardiging echt prachtige mensen voor wie ik als het nodig is, graag opnieuw de keuze maak fulltime bij ze te zijn.
Maar ik ervaar het ook als een natuurlijke ontwikkeling om nu ook mijn eigen ruimte meer in te nemen. Bereikbaar en beschikbaar, dat was ik als moeder van 4 kleintjes.
Nu ben ik bereikbaar, maar lang niet altijd meer beschikbaar.
Dat is soms verwarrend. Ook mijn man zoekt nog naar hoe dat nou in elkaar steekt. Maar ik vaar er wel bij.
Wat vind je van het overheidsbeleid dat hamert op arbeidsparticipatie?
Moederschap is kostbaar, thuisblijfmoeder zijn is net zo kostbaar, participeren in de arbeidsmarkt is ook waardevol. Het gaat om die eeuwige balans, die naar ik heb gemerkt echt een ander zwaartepunt krijgt in de tijd.
Waar ik altijd voor heb gepleit (en soms gestreden) is de vrije keuze om te bepalen, met je gezin, wat voor jouw situatie het beste is. Waar ligt jouw zwaartepunt?
Daar mag dan alle aandacht naar toe gaan. En: het is niet voor de eeuwigheid. Je maakt keuzes vanaf het punt waar je staat, kunt niet alles overzien, maar doe het naar eer en geweten. Nu komt toch de dominee in me naar boven ; )
Durf achter je keuze te gaan staan
Dat heb ik mijn kinderen ook altijd verteld: 'Je kunt het niet met me eens zijn en me er later op aanspreken, maar dit is de keuze die ik nu maak. Bovendien vind ik het ook een mooi voorbeeld van participatie als je kinderen zien dat zowel moeders als vaders hun talenten inzetten, zich willen ontwikkelen, of dat nu thuis of op de werkvloer is.
Zal ik een promotieonderzoek doen?
Op dit moment overweeg ik om een promotieonderzoek aan de universiteit te gaan doen. Dat betekent nog meer uurtjes weg of niet ‘beschikbaar’. Die overweging gaat niet over 1 nacht ijs. Wat betekent dat voor mij, voor de kinderen, voor het gezin? Ook daar bedenk ik bij: het is niet voor de eeuwigheid. Over 5 jaar is het klaar en dan staan we allemaal op een heel ander punt.
Kortom: de overheid hoeft daar niet in mee te beslissen en me zeker niet een richting op te sturen!
Wat zou jij als ervaren thuisblijfmoeder andere moeders aanraden?
Echt het ouderwetse: sta voor wat je kiest, wees daarop aanspreekbaar ook als anderen het er niet mee eens zijn of je hard vallen. Verdedig niet, luister naar alle argumenten en maak een afweging die past bij jouw gezin. Hoe vaak hoor ik de ouderen met wie ik werk niet zeggen: ‘Zo deden we dat allemaal vroeger’.
Zoek de ruimte en vrijheid!
Dan krijg ik soms de kriebels: zo weinig keuzevrijheid, daar zijn we gelukkig aan voorbij. Dus de verworvenheden van de generatie voor ons moeten we niet als een nieuw keurslijf gaat ervaren! Zoek de ruimte en vrijheid, ook in jezelf!
Heb je tips voor moeders die willen herintreden?
Ook hier zou ik willen zeggen: neem geen verdedigende houding aan, maar benoem wat je allemaal hebt geleerd in de jaren thuis. Waardeer zelf als eerste al die zorg, misschien mantelzorg en vrijwillige uurtjes op school als het meest waardevolle wat een mens kan doen. En weet dat die arbeidsmarkt jou echt nodig heeft!
Wat doe je voor ontspanning en voor jezelf?
Ik zou een paar cliché dingen kunnen noemen (die ook wel echt waar zijn: tuinieren, mediteren, muziek luisteren, wandelen met de hond, zingen). Maar het is vooral de combinatie van het mogen wonen in een buitengebied met veel rust, en het ‘gedoe’ wat een gezin vaak is wat mij de meeste ontspanning brengt. Eigenlijk door de dag heen voortdurend momenten van ontspanning ervaren, dat werkt voor mij het beste.
Heb je nog iets wat je kwijt wilt?
Ik denk dat de enige die last kan hebben van dat duwen en trekken van meningen en arbeidsmarkt versus thuisblijfmoederschap, jij en je gezin zijn. Dus lijkt het me van groot belang dat je zelf een heldere keuze maakt. Dat vraagt een hoop vertrouwen en de tijd zal leren of het een goede keuze was. Zoek daarbij naar voorbeelden, mensen die je inspireren en je voelt dat je niet alleen staat. Destijds was Het Moederfront voor mij een grote steun.
Fulltime moederen maakte mij een betere diplomaat
En ik zal nooit vergeten wat Madeleine Albright (voormalig minister van Buitenlandse Zaken in Amerika) zei over haar carrière: het fulltime moederschap had haar een betere diplomaat gemaakt. Ze zei overigens wel veel meer mooie dingen, vooruit, deze geef ik nog even mee:
'It took me quite a long time to develop a voice, and now that I have it, I am not going to be silent.'
Hoe zie je de toekomst nu?
Misschien dat er in de toekomst wat meer focus komt op minder projecten tegelijkertijd. De kinderen zullen over een paar jaar uitvliegen, hun eigen weg kiezen. Misschien blijft er nog 1 gezellig thuis wonen… En hopelijk zien ze dan een mama die telkens opnieuw een heilzame balans in werken en leven heeft gevonden!
